Η ψυχολογική εξήγηση πίσω από την άρνηση να μοιραστείς το φαγητό σου
Σε τραπέζια στο σπίτι και στο εστιατόριο, αρκετοί άνθρωποι αποφεύγουν κατηγορηματικά να μοιραστούν ακόμη και λίγες πατάτες ή ένα γλυκό. Η άρνηση αυτή φαίνεται πως κρύβει βαθύτερες αιτίες, σύμφωνα με την Ψυχολογία.
Το φαγητό δεν είναι απλώς μια ανάγκη για σίτιση. Στη Γαλλία, όπου το γαστρονομικό γεύμα αναγνωρίζεται ως πολιτιστική κληρονομιά της UNESCO, το κοινό τραπέζι έχει μεγάλη σημασία. Παρ’ όλα αυτά, το φαγητό παραμένει ένα ατομικό δικαίωμα όταν βρεθεί στο πιάτο του καθενός.
Όπως επισημαίνει στην ιστοσελίδα World Crunch η ειδικός στην ψυχολογία της διατροφής Εστέλ Μασόν, «παρότι μοιραζόμαστε τα γεύματα, το φαγητό στο πιάτο ανήκει στον καθένα και δεν μπορεί να διεκδικηθεί από άλλους. Κάποιοι νιώθουν αποστερημένοι όταν αναγκάζονται να μοιραστούν τη μερίδα τους».
Γιατί κάποιοι δεν θέλουν να μοιραστούν το φαγητό τους
Αυτή η έντονη συναισθηματική σύνδεση με το φαγητό δεν έχει να κάνει με έλλειψη τροφής αλλά με έναν πρωτόγονο φόβο έλλειψης.
Ο Ογκουστίν, μεγαλύτερος από 5 αδέλφια, που μεγάλωσε σε οικογένεια όπου απαγορεύονταν τα γλυκά και το fast food, παραδέχεται «ακόμα κι αν είναι το άτομο που αγαπώ περισσότερο, με ενοχλεί και με αποθαρρύνει η σκέψη ότι θα μου πάρουν φαγητό. Φοβάμαι ότι δεν θα έχω αρκετό για μένα». Η ψυχολογική αντίδραση μπορεί να προκαλέσει έντονα συναισθήματα θυμού ή απογοήτευσης.
Η άρνηση μοιράσματος συχνά ξεκινά από την παιδική ηλικία. Όπως λέει η 26χρονη Μανόν, «είμαι η μικρότερη της οικογένειας και η αδερφή μου που αγαπούσε τα γλυκά πάντα έπαιρνε τα καλούδια πριν από μένα».
Στο οικογενειακό τραπέζι το ψωμί γινόταν συχνά σχεδόν «πεδίο επικράτησης». Η Μανόν θυμάται ότι ο πατέρας της φοβόταν να μην τελειώσει το φαγητό, κι αυτή η ανησυχία είναι ενστικτώδης, σχετίζεται με την προστασία της τροφής σε μια ομάδα, όπως εξηγεί η ψυχολόγος.
Με τα χρόνια, όμως, η Μανόν έμαθε να υπερασπίζεται τη μερίδα της χωρίς να αδικεί τους άλλους. Ο Ογκουστίν θυμάται τη «μάχη» για το άλειμμα σοκολάτας, πάντα με το φόβο ότι δεν θα μείνει αρκετό γι'αυτόν. Ο χωρισμός των γονιών του άλλαξε και τη δική του προτεραιότητα: «Προτεραιότητα ήταν να φάνε τα αδέρφια μου. Πάντα όμως μισούσα να μοιράζομαι το δικό μου φαγητό».
Η σύγχρονη εποχή με τα εξατομικευμένα γεύματα και την αυξανόμενη χρήση υπηρεσιών delivery φέρνει αλλαγές στον τρόπο που αντιμετωπίζουμε το φαγητό. Ο κοινωνιολόγος τροφίμων Έρικ Μπιρλούζ επισημαίνει πως «η ατομικοποίηση του γεύματος αυξάνει την επιθυμία να αρνηθούμε το μοίρασμα».
Η ποικιλία στις διατροφικές επιλογές, από χορτοφαγία μέχρι βιολογικό και vegan, και η επιρροή των μέσων κοινωνικής δικτύωσης κάνουν τα πιάτα μας να αντανακλούν την προσωπική μας ταυτότητα και τις αξίες μας.
Παρόλα αυτά, ο Μπιρλούζ πιστεύει ότι η παραδοσιακή γαλλική συνήθεια του «τραπεζιού για όλους» παραμένει ζωντανή και αγαπητή. Όπως λέει, «η μαγεία του να συγκεντρωνόμαστε γύρω από το τραπέζι για να μοιραστούμε παραμένει αμετάβλητη».
