Πρωί, με μια ανακουφιστική δροσιά στην ατμόσφαιρα κατηφόρισα προς το κέντρο της Αθήνας.
Η αρχική μου σκέψη ήταν να πάρω -μόνο- έναν καφέ στο χέρι και να συνεχίσω τη βόλτα μου στην πόλη, κάπου στο στενό της Πραξιτέλους όμως, μια μυρωδιά με τράβηξε, σαν Σειρήνες, που με το τραγούδι τους με καλούσαν κοντά τους.
Ξάφνου, είδα ένα μαγαζί το οποίο, αν και είχα ακούσει, ποτέ δεν τύχαινε να επισκεφτώ. Και να που ο δρόμος με έβγαλε έξω από έναν εντυπωσιακό χώρο με ροζ χρώμα, μίνιμαλ τεχνοτροπία στους τοίχους και μοντέρνο ντιζάιν και γυαλιστερές βιτρίνες με τραγανά κρουασάν σε ευθεία διάταξη.
Δεν ήμουν έτοιμη να βάλω τον εαυτό μου σε τέτοια ψυχοφθόρα διαδικασία. Έπρεπε να διαλέξω μόνο ένα; Και αυτή η μυρωδιά; Με μπερδεύει, θέλω να τα δοκιμάσω όλα, ή τουλάχιστον τα περισσότερα. Κρουασάν, πραλίνες, μπισκότα και rolls είναι μόνο μερικά από όσα βλέπουν τα μάτια μου.
Την προσοχή μου τραβά το led σε σχήμα κρουασάν, ρίχνω γρήγορες-κλεφτές ματιές στον χώρο και τα προϊόντα και ζητάω έναν καφέ -τουλάχιστον σε αυτόν δεν υπάρχει ποτέ ενδοιασμός, παίρνω πάντα τον ίδιο. Αποφασίζω πως θα δοκιμάσω τουλάχιστον δύο κρουασάν.
