Στην Ελλάδα είμαστε, δίχως άλλο, μακαρονάδες. Το ίδιο ισχυρίζονται και οι γείτονές μας οι Ιταλοί, που διεκδικούν την πατρότητα των ζυμαρικών, μαζί με τους Κινέζους που αγαπούν τα noodles, αλλά και τους Άραβες.
Η αλήθεια ωστόσο είναι αρκετά πολύπλοκη, καθώς η πραγματική καταγωγή των ζυμαρικών χάνεται στον χρόνο. Καταρχάς αν θέλουμε να είμαστε ακριβείς, πρέπει να θεωρήσουμε ότι τρόφιμα από δημητριακά οι άνθρωποι κατανάλωναν από τα προϊστορικά χρόνια. Εφόσον μιλάμε για μια τροφή που είναι εύκολη στην παρασκευή της και πολύ οικονομική, μιας και χρειάζεται βασικά μόνο δυο ή τρία υλικά -αλεύρι και νερό, μερικές φορές κι αυγά- είναι λογικό να υπάρχουν άπειρες εκδοχές της ανά την υφήλιο και από πολύ παλιά.
Η λέξη βέβαια «μακαρόνι» έχει καταγωγή από τα αρχαιοελληνικά «μακάρια», τα αποξηραμένα παρασκευάσματα από αλεύρι που άφηναν μαζί με λάδι και κρασί στους τάφους των νεκρών (των μακάρων) οι αρχαίοι Έλληνες. Επίσης, σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία, πρώτος ο Ήφαιστος είχε κατασκευάσει ένα εργαλείο που έφτιαχνε «κορδόνια από ζύμη», ενώ κατά την παράδοση ζυμαρικά έτρωγαν και οι λεχώνες, γιατί πίστευαν ότι χαρίζουν δύναμη τόσο στη μάνα όσο και στο μωρό.