Καλησπέρα, ο σύντροφός μου είχε άδεια μία εβδομάδα και αποφάσισε να πάει στο εξοχικό του. Εκεί ήταν και οι γονείς του, αλλά κανένας του φίλος. Εγώ περίμενα ότι την Παρασκευή το βράδυ θα επέστρεφε στην Αθήνα για να είμαστε μαζί το Σαββατοκύριακο, αλλά εκείνος αποφάσισε να επιστρέψει Κυριακή πρωί. Στην αρχή όταν μου το είπε απογοητεύτηκα, γιατί νόμιζα ότι θα ήμασταν μαζί το Σαββατοκύριακο και είχα χαρεί πολύ. Οταν μου είπε ότι θα επιστρέψει την Κυριακή, χαλάστηκα και του είπα "Τόσο πολύ θέλεις να με δεις, που θα γυρίσεις Κυριακή;». Εκείνος εκνευρίστηκε και μου είπε ότι κάνω λάθος και ότι απλά θέλει να μείνει λίγο παραπάνω στο εξοχικο του (χωρίς φίλους παρακαλώ). Ερρίκο, δεν ισχύει ότι αν με ήθελε και είχε ανυπομονησία να με δει, θα ερχόταν την Παρασκεύη; Είμαι τόσο λάθος στο σκεπτικό μου; 7 μέρες στο εξοχικό του, μόνος με γονείς δεν του έφτασαν; Είναι και 43!
Δεν είσαι τόσο λάθος όχι.. 7 μέρες είναι αρκετές. Αλλά υπάρχει ένα μικρό πρόβλημα. Δυστυχώς οι ανθρώπινες σχέσεις και δη οι ερωτικές δεν περιορίζονται σε μια τυπική ανάλυση με όρους σωστού και λάθους. Τα πράγματα είναι συνήθως πιο περίπλοκα. Ο κάθε άνθρωπος εκφράζει τα συναισθήματά του με διαφορετικό τρόπο, δεν υπάρχει ένας κοινός κώδικας. Είναι απολύτως κατανοητό εσύ να αισθάνεσαι όπως αισθάνεσαι, ριγμένη, θιγμένη ακόμα και παραμελημένη. Αλλά εξίσου κατανοητό και εκείνος να θέλει να περάσει ποιοτικό χρόνο με την οικογένειά του, με τους γονείς του δηλαδή, που καταλαβαίνω από τα συμφραζόμενα πως δεν μένουν στην Αθήνα. Κοίτα δεν ξέρω την ποιότητα και τη μορφή της σχέσης σας αλλά αυτό που θα έπρεπε να σε βάζει σε σκέψεις δεν είναι το γιατί δεν γύρισε την Παρασκευή αλλά το γιατί δεν ήσουν εκεί μαζί του. Ελπίζω να ήταν εκεί μόνο με τους γονείς του πάντως… κι ας έμενε και για ένα μήνα…
Γεια σου Ερρικο. Το όνομά μου είναι Ευαγγελία. Παντρεύτηκα πριν 3 μήνες. Εχω τρομερό πρόβλημα με την μητέρα του συντρόφου μου. Αποδεικνύεται απιστευτα αδιακριτος ανθρωπος και βαθιά κουραστικός. Δεν αφήνει λέξη μου να πέσει κάτω σε βαθμό κακουργήματος και ορισμένες φορές -και δεν είναι ιδέα μου- νιώθω ζήλια. Λόγω κορωνοιού, αποφάσισε ο σύντροφός μου να μην την αφήσει μόνη (έχει χάσει τον μπαμπά του) και μένει στο σπίτι «μας» (είναι στο όνομά της!). Της έχει φοβερή αδυναμία. Νιώθω ότι πνιγομαι από την παρουσία της και είμαι σε αδιέξοδο.
Λογικό. Το να είσαι σε αδιέξοδο εννοώ. Πολύ κακή ιδέα του συζύγου σου το να μείνει μαζί σας η μητέρα του. Και εξίσου κακή ιδέα το να το αποδεχτείς. Κι ας είναι το σπίτι στο όνομά της. Κι ας το είχε χτίσει με τα ίδια της τα χέρια. Σε κάθε περίπτωση και επειδή δεν ξέρω αν είναι εύκολο να κάνεις κάτι αναδρομικά για το πρακτικό σκέλος της υπόθεσης, προτείνω να πεις στο σύζυγο να βάλει κάποια όρια στη (γλυκύτατη κατά τα λοιπά) μητέρα του. Στο πως σου μιλάει, στο πόσο ανακατεύεται κ.ο.κ. Δυστυχώς θα έπρεπε αυτά τα όρια να είχαν μπει εξαρχής από τον ίδιο και αυτό είναι και το μεγάλο πρόβλημα. Το ότι εσύ θα αναγκαστείς να κάνεις μια κουβέντα για τα στοιχειώδη. Αντιμετώπισέ το με ψυχραιμία, νηφαλιότητα και ευγένεια πάντως. Ο εκνευρισμός δεν θα εξυπηρετήσει, ούτε θα συνδράμει με κάποιο τρόπο στην πιθανή λύση του προβλήματος. Αλλά για να πω και κάτι πιο γενικό, οικουμενικό αν προτιμάς, πάτε και παντρεύεστε χωρίς να έχουν φανεί βασικά πράγματα για τον άλλο… φαντάζομαι πως ο σύντροφος σου ήταν πάντα μαμάκιας (αν υποθέσουμε πως είναι μαμάκιας). Φαντάζομαι επίσης πως η μητέρα του ήταν πάντα αδιάκριτη και παρεμβατική, πιθανότατα και κουραστική. Δεν την είχες γνωρίσει πριν το γάμο; Δεν είχες καταλάβει τίποτα; Ελπίζω να μην οδηγηθείς σε ρήξη με το σύζυγο, αν και ίσως πρέπει να οδηγηθείς για να το λύσετε. Όλα τα παραπάνω στα λέω παίρνοντας ως δεδομένο πως δεν είσαι υπερβολική στις δηλώσεις για την πεθερά σου. Μην είναι καμία άγια η γυναίκα και την κακολογούμε επειδή απλά σπάστηκες… Εν κατακλείδι. Κακή ιδέα η συγκατοίκηση, πολύ κακή ιδέα. Και ξέρεις οι κακές ιδέες είναι πολύ προβληματικές, ιδίως όταν δεν μένουν απλά ιδέες.
