«Να μην δίνεις δικαιώματα».
«Μην χαμογελάς τόσο πολύ. Καλά, δεν είπαμε να είσαι και μουντρούχα, αλλά ξέρεις, πρέπει να κρατάς και αποστάσεις. Να σε πλησιάσει, όμως, και κανένας άνθρωπος, γιατί έτσι όπως πας θα μείνεις στο ράφι. Αυτό το φόρεμα όχι, όχι είναι πολύ κοντό. Προκαλείς. Ε, δεν είπαμε να βάλεις και ράσο. Στο γόνατο να έρχεται, μια χαρά. Ιιιι, βγάλ’το τώρα αμέσως, διαγράφεται το εσώρουχό σου. Και κλείσε λίγο το ντεκολτέ, εκτός δηλαδή και αν θες να σε κοιτάνε στο στήθος. Αυτό θες; Εντάξει, μην κουμπώνεσαι μέχρι τον λαιμό, θα σε περάσουν για καλόγρια».
«Μμμ, σίγουρα θέλεις να το βάλεις αυτό; Όχι βρε παιδί μου, απλά λέω, πολύ λουλουδάτο, δεν είσαι και πιτσιρίκα. Μα καλά, γιατί δεν τον άφησες να σε κεράσει; Τώρα θα σε θεωρεί σνομπ. Τον άφησες να σε γυρίσει σπίτι; Τώρα θα θέλει να τον καλέσεις να ανέβει και θα έχει και τα δίκια του ο άνθρωπος. Είναι το σπίτι σου καθαρό ή θα σε περάσει για καμιά ανοικοκύρευτη; Μην του κάτσεις. Να περιμένεις μέχρι το τρίτο ραντεβού, αλλιώς θα σε νομίζει για εύκολη. Μην δώσεις την εντύπωση καμιάς άβγαλτης, θα ξενερώσει. Μην φανείς πολύ έμπειρη, θα σε θεωρήσει «χρησιμοποιημένη». Μαγείρεψε του κανένα φαγητό. Μην πιστέψει όμως πως θέλεις να τον τυλίξεις».
«Γιατί κλαις, δεν καταλαβαίνω. Τι εννοείς σε πείραξε; Δεν πιστεύω να το είπες σε καμιά φίλη σου και να γίνουμε ρεζίλι. Ηρέμησε σε παρακαλώ, μην υστεριάζεις. Ε, καλά, δεν έγινε και τίποτα. Μήπως είχε πιει λίγο παραπάνω και παρασύρθηκε; Δεν είναι κακό παιδί. Μάλλον του κουνήθηκες και εσύ χωρίς να το καταλάβεις. Δεν μπορείς να τον ξεσηκώνεις και μετά να τον αφήνεις στα κρύα του λουτρού, άντρας είναι, έχει ανάγκες. Στο είπα πως αυτό το κραγιόν είναι προκλητικό, δεν με άκουσες. Ποια αστυνομία παιδάκι μου, τρελάθηκες; Εδώ δεν θυμάσαι καλά καλά τι έγινε, τι θα πεις στην αστυνομία; Ποιος θα σε πιστέψει; Για να σε δω. Ούτε μια μελανιά δεν έχεις. Μήπως τα έβγαλες από μυαλό σου; Είχες πιει και τον παρεξήγησες. Εγώ λέω να του δώσεις μια ακόμα ευκαιρία. Καλά, καλά, μην φωνάζεις. Ώρες ώρες γίνεσαι ανυπόφορη, το ξέρεις; Μήπως έτσι τον έπρηζες και αυτόν και ήθελε να σε κάνει να σταματήσεις; Χα – χα. Έλα, έλα, χιούμορ έκανα. Πολύ εύθικτη έχεις γίνει τώρα τελευταία. Βιαστής; Τρελάθηκες; Τι είναι αυτά που λες! Αφού μόνη σου πήγες στο σπίτι του, τι βιαστής. Αυτά τα φεμινιστικά που διαβάζεις. Τους βγάζουν όλους βιαστές. Αν δεν ήθελες να έφευγες. Τι εννοείς πρώτα ήθελες και μετά δεν ήθελες; Ε, βέβαια, γυναίκες. Δεν ξέρετε τι θέλετε και μετά την πληρώνουν οι άντρες».
«Σταμάτα να κλαις. Όχι, δεν θέλω να ακούσω τι σου έκανε. Εγώ τα συμπεράσματά μου τα έβγαλα. Σταμάτα σου είπα. Μην μιλάς! Ό,τι έγινε έγινε. Έλα να δούμε τι θα βάλεις σήμερα. Θα σταματήσεις να κλαις; Κανείς δεν θέλει δίπλα του μια κλαψιάρα. Σου είπα να το ξεχάσεις. Έλα, χαμογέλα λίγο που σου πάει. Έτσι, έτσι μπράβο. Σκούπισε τα μάτια σου. Αχ μωρέ, είσαι και ευαισθητούλα. Δεν έγινε τίποτα, να, μια κακιά εμπειρία. Από εδώ και πέρα θα είσαι πιο προσεκτική. Μην θυμώνεις, δεν είπα πως φταις εσύ. Εντάξει, αφού θες να το συζητήσουμε θα κάτσω να το συζητήσουμε. Ας το πιάσουμε από την αρχή. Τι φορούσες; Και το κυριότερο, για να έχουμε καλό ερώτημα, τι δουλειά είχες εσύ εκεί;».
Σε μια υπόθεση βιασμού οι αντανακλαστικές ερωτήσεις της βαθιά πατριαρχικής και σεξιστικής κοινωνίας μας αρχίζουν με το «τι φορούσες» και τελειώνουν με το «και τι δουλειά είχες εσύ εκεί;». Σε ένα βιασμό όμως τη μοναδική και αποκλειστική ευθύνη τη φέρει ο βιαστής. Οποιαδήποτε άλλη συζήτηση δεν είναι απλά περιττή, είναι αποπροσανατολιστική και επικίνδυνη.
Ένα από τα πιο γλαφυρά φεμινιστικά συνθήματα λέει το εξής «ακόμα αν φορέσω τη φούστα μου καπέλο, όταν λέω «όχι» σημαίνει πως δεν θέλω». Δεν ξέρω πόσο πιο περιγραφικά μπορεί να αποτυπωθεί το θέμα της αυτοδιάθεσης, δεν ξέρω πως σε μια ιστορία που περιέχει καταγγελία νάρκωσης ορισμένοι επιμένουν να ψάχνουν τα «πώς» και «γιατί» βρέθηκε ένα κορίτσι σε ένα πάρτι(!).
Ξέρω μόνο πως η αναζήτησή τους δεν αφορά την αλήθεια. Αφορά την ενοχοποίηση του θύματος. Και όποιος προσπαθεί να ενοχοποιήσει μια γυναίκα που βιάστηκε δεν είναι απλά και μόνο σεξιστής. Είναι ο εν δυνάμει επόμενος θύτης μας. Και εμείς είμαστε τα εν δυνάμει επόμενα θύματά του. Και δυστυχώς το αν δεν θα φοράμε τη φούστα μας καπέλο δεν θα παίξει κανέναν, μα κανέναν ρόλο.
Η 24χρονη δεν είναι η μόνη -και δεν θα είναι μόνη.
