Φανταστείτε την εξής συνθήκη… Βρίσκεστε στο πρώτο εξάμηνο σπουδών στη σχολή Καλών Τεχνών όπου επιλέγετε την Κεραμική ως μάθημα επιλογής. Στην πρώτη συνάντηση μπαίνει ο καθηγητής και χωρίζει την τάξη σε δύο μέρη.
Δείχνοντας το μέρος προς τα δεξιά λέει: «Εσείς είστε η ομάδα Α. Θα πάρετε άριστα αν στο τέλος του εξαμήνου φέρετε πενήντα κιλά κεραμικών, θα πάρετε λίαν καλώς για σαράντα κιλά κεραμικών και σκέτο καλώς για τριάντα κιλά κεραμικών. Αν φέρετε κάτι κάτω από τριάντα κιλά, θα κοπείτε». Γυρίζει στο άλλο μισό της αίθουσας, δείχνει τους υπόλοιπους φοιτητές και λέει: «Εσείς είστε η ομάδα Β και θα βαθμολογηθείτε βάσει του ενός κεραμικού που θα φέρετε. Αν είναι τέλειο, θα πάρετε άριστα, αν είναι πολύ καλό λίαν καλώς κ.ο.κ».
Κάνουμε fast forward στο τέλος του εξαμήνου και στην ερώτηση του ενός εκατομμυρίου: «Που πιστεύετε ότι θα βρούμε τα πιο όμορφα κεραμικά»; Το συγκεκριμένο πείραμα που έλαβε χώρα στην πραγματικότητα όπως μας περιγράφουν οι David Bayles και Ted Orland στο θαυμάσιο βιβλίο τους “Art and Fear”, έδειξε ότι τα ομορφότερα κεραμικά βρέθηκαν στην ομάδα Α. Γιατί; Διότι -όπως εξηγούν οι συγγραφείς- ενώ τα μέλη της ομάδας Β συζητούσαν και φιλοσοφούσαν για το τι συνιστά ένα τέλειο κεραμικό, τα μέλη της ομάδας Α αναλάμβαναν δράση, έκαναν λάθη και τελικά γίνονταν καλύτεροι.