Η Τζούλη Αγοράκη αναλογίζεται πόση ζωή χάνουμε στον προγραμματισμό του αύριο, ενώ η ζωή συχνά έχει άλλα σχέδια.
Χθες η αδερφή μου έπεσε και τσακίστηκε στο ίσιωμα. Σκάλωσε το τακούνι της σε μια σπασμένη πλάκα του πεζοδρομίου και έτσι απ‘ το πουθενά βρέθηκε με γύψο και ράμματα.
Ένα μήνα πριν, καθώς περνούσα αμέριμνη το δρόμο, ένας ποδηλάτης δεν με είδε και έπεσε άτυχα πάνω μου, εκσφενδονίζοντάς με μέτρα μακριά.
Τη γλίτωσα πολύ φτηνά, αλλά μέσα στο νοσοκομείο αναλογίστηκα πόση ζωή σπαταλάμε στον ανούσιο σχεδιασμό του αύριο.
Πόση τεράστια επένδυση κάνουμε στο αύριο και στα πιθανά σενάρια και στριμώχνουμε το τώρα σε όλον εκείνον τον μεθοδικό σχεδιασμό του μέλλοντος και σε σχέδια που κάνουμε συχνά χωρίς τον ξενοδόχο.
Πάνω στο φορείο, ακινητοποιημένη και με ένα κολάρο στο λαιμό, θυμήθηκα αυτό που έλεγε η Μαλβίνα: «Το μεγαλύτερο δώρο της ζωής, είναι ο θάνατος που κάνει τα πάντα προσωρινά, άρα πολύτιμα».
Θύμωσα σ' εκείνο το κομμάτι του εαυτού που συχνά λειτουργεί σαν δημόσιος υπάλληλος της ζωής και νομίζει ότι έχει καβαντζάρει τα ενενήντα. Αχ, εμείς οι αστείοι «μονιμάκηδες» της ζωής.
Και ενώ το απρόοπτο περνάει συχνά σύρριζα πάνω απ' το κεφάλι μας, χάνουμε τόσο συχνά την αίσθηση της προσωρινότητάς μας και περιορίζουμε τη δράση του τώρα στο όνομα της ακάλυπτης επιταγής του αύριο.
Σε ένα θεωρητικό επίπεδο γνωρίζουμε καλά ότι θα είμαστε στα σώματά μας για περιορισμένο χρονικό διάστημα -αντί όμως να τιμάμε και να απολαμβάνουμε το ταξίδι με ευγνωμοσύνη και καθημερινή έκπληξη, τον περισσότερο καιρό γκρινιάζουμε για τόσο πολλά ανούσια και ξεχνάμε να τιμάμε την κάθε ανάσα που παίρνουμε. Ναι, κάθε δευτερόλεπτο μας συνδέει με το θαύμα. Πόσο συχνά όμως το αναλογιζόμαστε;
Μια γνωστή μου είπε κάποτε: «θέλω να δω ένα χειροπιαστό θαύμα». Την κοίταξα και της είπα να κοιτάξει τον εαυτό της στον καθρέφτη.
«Είσαι το ζωντανό θαύμα», της είπα «κάθε ανάσα σε συνδέει με τη ζωή».
«Δημιουργήθηκες μέσα σε σώματα άλλων ανθρώπων, ο οργανισμός σου λειτουργεί με κυτταρική τελειότητα σαν καλοκουρδισμένο ρολόι».