Οι ταινίες της εβδομάδας: Οι δεινόσαυροι επιστρέφουν στο «Jurassic World: Αναγέννηση» με τη Σκάρλετ Γιόχανσον να τα βάζει μαζί τους

Αυτή την εβδομάδα, η Γκίλιαν Άντερσον και ο Τζέισον Άιζακς παίρνουν το «Μονοπάτι του αλατιού», οι δεινόσαυροι επιστρέφουν στο «Jurassic World», το «47» με πέντε βραβεία Γκόγια αφηγείται μια αληθινή ιστορία θάρρους και ο  Κριστιάν Κλαβιέ σε ρόλο ψυχιάτρου τρελαίνεται, όταν η κόρη του ερωτευτεί έναν ασθενή του.

Το Μονοπάτι του Αλατιού (The Salt Path)

Σκηνοθεσία: Μάριαν ‘Ελιοτ

Παίζουν: Γκίλιαν Άντερσον, Τζέισον Άιζακς

Περίληψη: Όταν η Ρέινορ και ο Μοθ χάσουν το σπίτιτους, παίρνουν την τολμηρή απόφαση να περπατήσουν ένα δύσβατο μονοπάτι 630 μιλίων στη νοτιοδυτική ακτή της Αγγλίας. Έχοντας μαζί τους μόνο τα απολύτως απαραίτητα, κάθε βήμα τους είναι μια απόδειξη της δύναμης και της αποφασιστικότητάς τους.

Βρετανικό δράμα που εκτίναξε το bopx-office, βασισμένο στο ομώνυμο best-seller μυθιστόρημα της Ρέινορ Γουίν.

Η Ρέινορ και ο Μοθ Γουίν εξαιτίας μιας άδικης δικαστικής απόφασης χάνουν το σπίτι τους και τη φάρμα, που εκμεταλλεύονταν τουριστικά. Χωρίς καθόλου πόρους και με τον Μοθ να έχει διαγνωστεί με μια ανίατη εκφυλιστική νευρολογική διαταραχή, παίρνουν την παράτολμή απόφαση να διανύσουν 630 μίλια κατά μήκος της ακτογραμμής της Κορνουάλης, του Ντέβον και του Ντόρσετ. Στόχος τους να σκεφτούν για το επόμενο βήμα τους, μέσα σε ένα σύστημα  που δεν αναγνωρίζει καμία ανθρώπινη ανάγκη. Η επαφή τους με τη φύση, η ομορφιά του τοπίου, αλλά και η αγάπη που τους συνδέειτροφοδοτούν αυτή την παράτολμη πορεία καιτους βοηθούν να ανακαλύψουν τι σημαίνει πραγματικά «σπίτι».

Όσο κι αν φαίνεται απίστευτη αυτή η ιστορία –πόσοι άνθρωποι γύρω στα εξήντα με σοβαρά προβλήματα υγείας θα αποτολμούσαν ένα τέτοιο εγχείρημα;- το ενδιαφέρον είναι πως πρόκειται για μια απολύτως πραγματική εμπειρία της συγγραφέα Ρέινορ Γουίν, που την κατέγραψε ως δώρο γενεθλίων για τον άνδρα της και συνοδοιπόρο της. Η βραβευμένη με Τόνυ θεατρική σκηνοθέτιδα Μάριον Έλιοτ στο κινηματογραφικό της ντεμπούτο ακολουθεί αυτή την περιπλάνηση με ευαισθησία, αποφεύγοντας τους μελοδραματικούς τόνους, αλλά επενδύοντας περισσότερο στην ομορφιά του εξωτερικού περιβάλλοντος και στις δυνατές  ερμηνείες δυο καλών ηθοποιών- της Γκίλιαν Άντερσον και του Τζέισον Άιζακς- που με αξιοπρέπεια και χιούμορ υποδύονται δυο «παρίες» του συστήματος», οι οποίοι επαναπροσδιορίζουν τη ζωή τους κάτω από αντίξοες συνθήκες.

  Η Γουίν και μαζί της η Έλιοτ παρόλο που ως κεντρικό άξονα έχουν την ανθρώπινη αντοχή και την αγάπη, ασκούν μια υποδόρια κριτική στο καπιταλιστικό σύστημα- η συμπεριφορά των φίλων, οι πλάγιες ματιές των περαστικών στους παράξενους οδοιπόρους, ο τρόπος που τους αντιμετωπίζει το κρατικό σύστημα πρόνοιας - καταλήγοντας σε ένα εξίσου αντισυμβατικό happy end, που εξυμνεί την ελευθερία από κάθε είδους δεσμά και συμβάσεις.

Αν και η Βρετανίδα δημιουργός δεν επιφυλάσσει σκηνοθετικές εκπλήξεις και κορυφώσεις, η θεατρική της προϋπηρεσία φαίνεται στον τρόπο που καθοδηγεί το πρωταγωνιστικό της δίδυμο, το οποίο μέσα σ' ένα άγριο και ταυτόχρονα υποβλητικό τοπίο καταφέρνει να παίζει με λεπτές αποχρώσεις και ημιτόνια, υποστηρίζοντας ένα δύσκολο εγχείρημα, που όμως δεν καταφέρνει να απογειωθεί, κυρίως  λόγω χαμηλού προϋπολογισμού.

Jurassic World: Αναγέννηση (Jurassic World Rebirth)

Σκηνοθεσία: Γκάρεθ Έντουαρντς

Παίζουν: Τζόναθαν Μπέιλι, Σκάρλετ Γιόχανσον, Μανούελ Γκαρθία Ρούλφο, Μαχερσαλαλχάσμπαζ Άλι, Ρούπερτ Φρεντ

Περίληψη: Μια μισθοφόρος πρώην στρατιωτικός και ένας παλαιοντολόγος αναλαμβάνουν να ταξιδέψουν σε ένα τροπικό νησί, με σκοπό να πάρουν δείγμα DNA από τρία είδη δεινοσαύρων για λογαριασμό μιας φαρμακευτικής πολυεθνικής.

Μία νέα εποχή γεννιέται, τρία χρόνια μετά από την ολοκλήρωση της τριλογίας του «Jurassic World».

Πέντε χρόνια μετά από τα γεγονότα του «Jurassic World: κυριαρχία», η οικολογία του πλανήτη δεν ευνοεί τους δεινόσαυρους. Αυτοί που έχουν απομείνει βρίσκονται σε απομονωμένα περιβάλλοντα του Ισημερινού. Όμως, τα τρία μεγαλύτερα πλάσματα της ξηράς, της θάλασσας και του αέρα σε αυτή την τροπική βιοσφαίρα κρατούν στο DNA τους το κλειδί για ένα φάρμακο με θαυματουργά οφέλη. Ο παλαιοντολόγος Δρ. Χένρι Λούμις, που επί χρόνια παλεύει να στρέψει το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης στα εξαφανισμένα είδη, δέχεται με βαριά καρδιά να συμμετάσχει στην επικίνδυνη αποστολή, της οποίας ηγείται η ειδικός σε μυστικές επιχειρήσεις Ζόρα Μπένετ. Στόχος τους να πάρουν δείγμα αίματος από τα θηρία και να σώσουν την ανθρωπότητα. Στο πλευρό της ο έμπιστος λοχαγός Κινκίεντ, αλλά και ο αμφιλεγόμενος εκπρόσωπος της εταιρείας κύριος Κρεμπς.

Όταν η επιχείρηση διασταυρώνεται με μία οικογένεια ναυαγών– ένας πατέρας με τις δυο κόρες του και τον σύντροφο της μεγαλύτερης- της οποίας το σκάφος ανατράπηκε από υδρόβιους δεινόσαυρους, θα καταλήξουν όλοι αποκλεισμένοι σε ένα απαγορευμένο νησί, που φιλοξενούσε κάποτε μια απόρρητη ερευνητική εγκατάσταση του Jurassic Park. Εκεί, συνυπάρχουν δεινόσαυροι διαφόρων ειδών, άλλα και μεταλλαγμένα υβρίδια, αποτέλεσμα επιστημονικών πειραμάτων, γι' αυτό και η πρόσβαση έχει απαγορευτεί.

Όπως λέει και ο  Δρ Λούμις «κανείς δεν ενδιαφέρεται  ια για δεινοσαύρους» και μάλλον έχει δίκιο ,αφού τα τελευταία sequels του δημοφιλούς franchsie, που βασίστηκε σε χαρακτήρες του Μάικλ Κράιτον, δεν έχουν ευτυχήσει. Έτσι, οι παραγωγοί με προεξάρχοντα τον Στίβεν Σπίλμπεργκ, ο οποίος μάλιστα είδε πρώτος την ταινία και την επιβράβευσε, αποφάσισαν να αναθέσουν στον Γκάρεθ Έντουαρντς («Γκοτζίλα», «Rogue One») να ναστήσειτον εξαφανισμένο κόσμο των δεινοσαύρων με μια νέα τριλογία, που φέρει ξανά τη σεναριακή υπογραφή του Ντέιβιντ Κεπ.

Διατηρώντας κάποια από τα συστατικά του πρώτου «Jurrasic»- η ερωτική σκηνή με το ζευγάρι των δεινοσαύρων  και τον Λούμις να χαϊδεύει εκστασιασμένος το πόδι του ενός είναι χαρακτηριστική- το οικολογικό μήνυμα και η κριτική για την αλαζονεία του ανθρώπινου πολιτισμού απέναντι στη φύση, παραμένουν, όπως και οι σκηνές δράσης, με πληθώρα οπτικών εφέ. Για τους μυημένους όμως στη σειρά, το πότε ένα από τα θηρία θα κάνει την έκρηξη και θα κατασπαράξει κάποιον από την αποστολή, ακόμα και το ποιον,- αφού τελικά οι καλοί  πρέπει να επιζήσουν έως το τέλος- δεν θα είναι έκπληξη.

Η ατσαλάκωτη Σκάρλετ Γιοόχανσον, ως η πρώτη γυναίκα πρωταγωνίστρια της σειράς, δεν έχει και πολλά να κάνει σε ένα μάλλον μονοσήμαντο ρόλο, ενώ οι συναισθηματικοί δεσμοί και οι σχέσεις μεταξύ τους παραμένουν σε δεύτερο πλάνο.  Κι ενώ ο Έντουαρντς καταφέρνει με μια διάθεση νοσταλγίας να ακολουθήσει τη συνταγή που κάποτε έφερνε εκατομμύρια στο ταμείο όσο αφορά στο κομμάτι της περιπέτειας, δεν πετυχαίνει να εξελίξει μάλλον αδύναμους χαρακτήρες, ούτε να  δημιουργήσει στιγμές γνήσιας συγκίνησης. Η ιδέα της ομάδας που νικάει και της οικογένειας, που παραμένοντας ενωμένη ξεπερνάει τους κινδύνους, αν και καθόλου πρωτότυπη, δεν αξιοποιείται επαρκώς για μικρά ενσταντανέ, ενώ οι ελάχιστες χιουμοριστικές προσθήκες με το ζόρι θα κάνουν το χειλάκι σας σκάσει. Αν όμως αγαπάτε τους δεινόσαυρους, αυτό το πρώτο κεφάλαιο της νέας τριλογίας, αν και δεν φέρνει την πολυπόθητη αναγέννηση, εγγυάται δυο ώρες μιας καλοφροντισμένης και αισθητικά άρτιας περιπέτειας.

Το 47 (El 47 (/Τhe 47)

Σκηνοθεσία: Μαρσέλ Μπαρένα

Παίζουν: Εδουάρδο Φερνάντες, Κλάρα Σεγκούρα, Ζόε Μποναφόντε, Σάλβα Ρέινα, Όσκαρ δε λα Φουέντε, Μπέτσι Τούρνεθ, Βισέντε Ρομέρο, Κάρλος Κουέβας, Νταβίντ Βερνταγκέρ

Περίληψη: Η αληθινή ιστορία ενός οδηγού λεωφορείου, που βοήθησε στη δημιουργία της σύγχρονης Βαρκελώνης κατά τη διάρκεια της άνθησης της πόλης τη δεκαετία του 1970.

 Ισπανική επιτυχία, που απέσπασε πέντε βραβεία Γκόγια (ανάμεσά τους κι αυτό της Καλύτερης Ταινίας).

Όταν οι ισπανικές Αρχές αρνήθηκαν να φέρουν τις δημόσιες συγκοινωνίες στη δυσπρόσιτη περιοχή του Τorre Baró της Βαρκελώνης, μιας συνοικίας πολιτικών  προσφύγων που οι κάτοικοι έχτισαν κυριολεκτικά με τα χέρια τους, επικαλούμενες την κακή κατάσταση και τη στενότητα των δρόμων, ο οδηγός Μανόλο Βιτάλ πήρε το τιμόνι του λεωφορείου της διαδρομής 47 για να τους αποδείξει πως έκαναν λάθος. Στην πορεία, η διαδρομή αυτή εξελίχθηκε σε μια μαζική γιορτή, ένα κίνημα για την αξιοπρέπεια της εργατικής τάξης. Το 1978 το Torre Baró πήρε το λεωφορείο του και ο Βιτάλ έγινε η ενσάρκωση του λαϊκού ήρωα.

Με αφορμή αυτή την αληθινή ιστορία, που εξυμνεί τον αγώνα ενός και μόνου ανθρώπου απέναντι σε ένα ολόκληρο σύστημα, ο Μαρσέλ Μπαρένα («Mediterraneo: Τhe law of the sea») καταπιάνεται με ένα μείζον κοινωνικο-πολιτικό  ζήτημα, ή μάλλον δυο: την ταξική ανισότητα από τη μία και ο πώς ένα δημοκρατικό σύστημα βρίσκει τρόπους να απομονώνει και να περιθωριοποιεί όποιους «δημιουργούν προβλήματα».

Με μια άρτια αναπαράσταση της εποχής και μοιράζοντας την αφήγησή του ανάμεσα στον αγώνα του Βιτάλ και την καθημερινότητα στο Torre Baró, ο Μπαρένα ξεπερνάει κατά πολύ τα όρια μιας τυπικής βιογραφίας. Ο ντοκιουμαντερίστικος ρεαλισμός της σκηνοθεσίας ενισχύεταιαπό την παρουσία ντόπιων ερασιτεχνών ηθοποιών, ανάμεσα στους οποίους θα δείτε και τον Πασκουάλ Μαραγάλ, μετέπειτα δήμαρχο της Βαρκελώνης και σημαντική μορφή στην Καταλονίας, ενώ η μείξη μυθοπλασίας και αρχειακού υλικού βοηθάει στην αποτύπωση της ατμόσφαιρας της περιόδου.

Αν και το θέμα που επιλέγει ο Μπαρένα είναι καθαρά ισπανικό, αν όχι εντελώς καταλανικό, ο τρόπος που η κάμερά του καταγράφει την καθημερινότητας  της λαϊκής τάξης, έχει μια αυθεντικότητα και μια οικουμενικότητα που από μόνη της, πέρα από την ιστορία του Βιτάλ, έχει μια ιδιαίτερη αξία. Και αν πιθανόν κάποιος δεν γνωρίζειτο  διάσημο παραδοσιακό καταλανικό τραγούδι «El rossinyol» και τον αντι-φρανκικό ύμνο «Gallo Rojo, Gallo Negro», σίγουρα θα νιώσει τον παλμό αυτού το χρονικού, που άλλαξε μια ολόκληρη πόλη.

Παίζονται ακόμα:

Ο Ψυχίατρός μου Τρελάθηκε (Jamais Sans Mon Psy /Family Therapy)

Σκηνοθεσία: Αρνό Λεμό

Παίζουν: Κριστιάν Κλαβιέ, Κλερ Σιστ, Κριστιάνα Ρεάλι, Μπαπτίστ Λεκαπλέν

Περίληψη: O Νταμιέν αποφασίζει να δώσει τέλος στην ψυχοθεραπεία. Έπειτα από καιρό γνωρίζει τη γυναίκα της ζωής του, για να διαπιστώσει λίγο αργότερα ότι ο πατέρας της είναι ο παλιός ψυχίατρός του, ο οποίος δεν πρόκειται ποτέ να τον δεχτεί σαν γαμπρό του.

Γαλλική κομεντί με τον Κριστιάν Κλαβιέ.

Ο Δρ. Μπερανζέ είναι ένας διάσημος ψυχαναλυτής που πετυχαίνει σε όλα. Η ζωή του θα ήταν τέλεια, αν δεν υπήρχε αυτός ο πολύ αγχώδης και εξαιρετικά προσκολλητικός ασθενής: ο Νταμιέν Λερόι. Ο Νταμιέν είναι ένας άνδρας με μια συμπεριφορά δύσκολη, που ούτε ο ψυχιάτρός του δεν αντέχει! Για να απαλλαγεί τελικά από αυτόν, τον κάνει να πιστέψει ότι ο μόνος τρόπος για να θεραπευτεί είναι να βρει την αληθινή αγάπη.

Αλλά καθώς ετοιμάζεται να γιορτάσει την 30ή επέτειο του γάμου του, η κόρη του του λέει ότι επιτέλους βρήκε τον άντρα της ζωής της και θα ήθελε να προχωρήσει. Όταν τον γνωρίζει στον πατέρα της, διαπιστώνει ότι ο μελλοντικός γαμπρός του δεν είναι άλλος από... τον Νταμιέν.

 Ο μύθος του Μαρακούντα (The Myth of Maracuda)

Σκηνοθεσία: Βίκτορ Γκλουχουσίν

 Με τις φωνές των (στα ελληνικά): Χρήστου Λαγκούση, Ελένης Μπίκου, Κώστα Τερζάκη, Δημήτρη Κανέλλου, Δημήτρη Μπαμπανιώτη, Μυρτώς Ναούμ

Περίληψη: Ο Μαρακούντα, προσπαθώντας να αποδείξει την αξία του στον απαιτητικό πατέρα του, ξεκινάει ένα ταξίδι σε ένα μαγικό δάσος, όπου γνωρίζει τον Τινκ, ένα σκανταλιάρικο εξωγήινο πουλί. Οι τρελές τους περιπέτειες οδηγούν τον Τινκ να συρρικνώσει κατά λάθος τον πατέρα του Μαρακούντα. Καθώς ο Μαρακούντα διδάσκει στον Τινκ να ελέγχει τις δυνάμεις του, αρχίζει να γίνεται πιο υπεύθυνος και προσπαθεί να επανορθώσει τη σχέση του με τον πατέρα του.

Μια απίστευτη περιπέτεια στην Εποχή των Σπηλαίων!

Η ιστορία μας ξεκινάει χιλιάδες χρόνια πριν, όταν ο μικρός Μαρακούντα, γιος του αρχηγού της φυλής, σύμφωνα με την παράδοση πρέπει να αποδείξει πως είναι άξιος πολεμιστής. Υπάρχει όμως ένα μικρό πρόβλημα, αφού δεν ξέρει καν πώς να κυνηγήσει! Απογοητεύοντας τον πατέρα του, ο Μαρακούντα αποφασίζει να τρυπώσει σε ένα μυστηριώδες δάσος, όπου συναντά τον Τινκ – ένα μαγικό, εξωγήινο πουλί που εκπνέει ροζ σύννεφα και προκαλεί κάθε είδους ευτράπελα. Όταν κατά λάθος μεταμορφώνει τον πατέρα του Μαρακούντα σε... κάμπια, ξεκινά μια περιπέτεια γεμάτη μαγεία, δοκιμασίες και γέλιο.

Καθώς οι δυο τους πασχίζουν να επανορθώσουν, μια δυνατή φιλία γεννιέται και ένα απίστευτο ταξίδι ξεκινάει, που θα γεφυρώσει το χάσμα γενεών με χιούμορ, τρυφερότητα και δράση. Πλάσματα της προϊστορικής εποχής, φανταστικά τοπία και αξιαγάπητοι χαρακτήρες ζωντανεύουν μέσα από έναν πολύχρωμο, ζωηρό κόσμο, που θα συναρπάσει μικρούς και μεγάλους.

Μιράι, η Μικρή μου Αδελφή (Mirai no Mirai)

Σκηνοθεσία: Μαμόρου Χοσόντα

Με τις φωνές των (στα ελληνικά): Μιχάλη Ψαλίδα, Σταύρου Καλλίστρατου, Πηνελόπης Σκαλκώτου, Αφροδίτης Αντωνάκη, Βαγγέλη Στρατηγάκου, Χίλντας Ηλιοπούλου, Πέτρου Δαμουλή

Περίληψη: Ένα αγόρι ανακαλύπτει έναν μαγικό κήπο, ο οποίος του δίνει τη δυνατότητα να ταξιδεύει στον χρόνο. Τότε, αποφασίζει να γνωρίσει συγγενείς του από διαφορετικές εποχές με την καθοδήγηση της μελλοντικής αδερφής του.

Η πολυβραβευμένη ταινία τού Μαμόρου Χοσόντα, που τον οδήγησε στα βραβεία Όσκαρ, για πρώτη φορά στα ελληνικά.

Όταν ο τεσσάρων ετών Κουν συναντά τη νέα του μικρή αδελφή, ο κόσμος του έρχεται τα πάνω-κάτω. Ονόματι Μιράι (που σημαίνει «μέλλον»), το μωρό γρήγορα κερδίζει τις καρδιές όλης της οικογένειας. Καθώς η μητέρα του Κουν επιστρέφει στη δουλειά και ο πατέρας του προσπαθεί να τα βγάλει πέρα με το σπίτι, εκείνος αρχίζει να ζηλεύει ολοένα και περισσότερο τη Μιράι.  Ώσπου μία μέρα τρέχει στην αυλή του, όπου συναντά μία παράξενη καλεσμένη από το παρελθόν και το μέλλον: την αδελφή του Μιράι, ως έφηβη. Μαζί ο Κουν και η έφηβη Μιράι ξεκινούν ένα ταξίδι στον χωροχρόνο, αποκαλύπτοντας την απίστευτη ιστορία της οικογενείας τους. Αλλά, γιατί ήρθε η Μιράι από το μέλλον;

Επαναπροβολές:

Matador

Σκηνοθεσία: Πέδρο Αλμοδόβαρ

Παίζουν: Ασούμπτα Σέρνα, Αντόνιο Μπαντέρας, Νάτσο Μαρτίνεθ

Περίληψη: Ο Άνχελ, μαθητής ενός διάσημου ταυρομάχου, αφού αποπειράται να βιάσει την ερωμένη του δασκάλου του, ομολογεί στην αστυνομία μια σειρά φόνων. Την υπεράσπισή του αναλαμβάνει μια διάσημη δικηγόρος, η οποία σκοτώνει τους εραστές της τη στιγμή του οργασμού.

Ταυρομαχίες, έρωτες και εγκλήματα διά χειρός Πέδρο Αλμοδόβαρ.

Ο Άνχελ είναι ένας μπερδεμένος νεαρός άνδρας ,που πρέπει να βρει τον δρόμο του ανάμεσα στην τυραννική μητέρα του, η οποία είναι μέλος του Opus Dei, και τα μαθήματα ταυρομαχιών του μοχθηρού Ντιέγκο Μόντες, που αναγκάστηκε να αποσυρθεί λόγω τραυματισμού από ταύρο. Ένα βράδυ, ο Άνχελ, βασανισμένος από την ανάγκη να αποδείξει την αρρενωπότητά του, προσπαθεί να βιάσει την όμορφη γειτόνισσα Εύα, ταυτόχρονα κοπέλα του Ντιέγκο Μόντες, στη μέση του δρόμου. Η ανικανότητά του όμως τον εμποδίζει να το κάνει και λιποθυμά, όταν βλέπει την γρατσουνιά που υπέστη η νεαρή γυναίκα κατά την πτώση της. Την επόμενη μέρα, παρουσιάζεται από μόνος του στην αστυνομία. Όταν το κορίτσι δεν τον καταγγέλλει και ο ντροπιασμένος Άνχελ ανακαλύπτει φωτογραφίες από δολοφονίες και αγνοούμενους, ομολογεί πολλά εγκλήματα, που φυσικά δεν διέπραξε ποτέ, καθαρά από λαχτάρα για τιμωρία.

Ο αιρετικός Πέδρο Αλμοδόβαρ αποδομεί την παραδοσιακή αρρενωπότητα, θίγοντας ζητήματα σεξουαλικής ταυτότητας, καταστολής και απελευθέρωσης. Συνδυάζοντας στοιχεία ερωτικού θρίλερ, ψυχολογικού δράματος και σάτιρας, με έντονα χρώματα, στιλιζαρισμένη σκηνοθεσία και φορτισμένες ερμηνείες, αφηγείται πώς το πατριαρχικό παιχνίδι τελειώνει, όταν η γυναίκα αναλαμβάνει τον έλεγχο.

Το «Matador» αποτελεί μια τολμηρή κριτική της ισπανικής κοινωνίας της δεκαετίας του ’80, ειδικά στον τρόπο που αυτή αντιμετωπίζειτις γυναικείες ταυτότητες και το φύλο. Η μορφή της Μαρία, ως μια γυναίκα που αναλαμβάνει τον έλεγχο της σεξουαλικότητάς της και συνδέει τη δύναμη με τον θάνατο, σπάει τα παραδοσιακά καλούπια της γυναικείας υποταγής.

Ο Σίμων της Ερήμου (Simón del Desierto)

Σκηνοθεσία: Λουίς Μπουνιουέλ

Παίζουν: Κλαούντιο Μπρουκ, Σίλβια Πινάλ, Ενρίκε Άλβαρεζ Φελίξ

Περίληψη:  Η ζωή του ασκητή αγίου Συμεών του Στυλίτη (390-453), που είχε ζήσει επί 39 χρόνια πάνω σε έναν στύλο.

 Υπερβατική μεσαίου μήκους ταινία του Λουίς  Μπουνιουέλ.

 Ο Σίμων είναι ένας ασκητής, που ζει επί χρόνια στην κορυφή ενός στύλου στην έρημο, ακολουθώντας το παράδειγμα του Αγίου Συμεών του Στυλίτη. Επιδιώκει την πνευματική ολοκλήρωση μέσω της απομόνωσης και της αυστηρής άσκησης, ωστόσο αντιμετωπίζει συνεχείς πειρασμούς από τον Διάβολο, οποίος εμφανίζεται με διάφορες μορφές, προσπαθώντας να τον αποπλανήσει.

Η ταινία γυρίστηκε με σκοπό να αποτελέσει μέρος ενός τρίπτυχου (με συμμετοχές των Φελίνι και Μπέργκμαν), αλλά τελικά παρέμεινε ως αυτοτελές έργο και θεωρείται σήμερα ένα από τα πιο συμπυκνωμένα και εμβληματικά φιλμ της αντι-θρησκευτικής και σουρεαλιστικής φιλμογραφίας του μεγάλου auteur.

Ο «Σίμων της Ερήμου» περιλαμβάνει με πυκνότητα και σαρκασμό πολλές από τις εμμονές του δημιουργού: τη θρησκεία, την ασκητεία, τον πειρασμό, την κοινωνική υποκρισία και τον παραλογισμό των δογμάτων. Η ταινία σατιρίζει αυτή την ακραία μορφή θρησκευτικής αφοσίωσης, παρουσιάζοντάς την ως μία μάταιη προσπάθεια υπέρβασης του κόσμου που καταλήγει να είναι... θεαματική. Οι πιστοί αντιμετωπίζουν τον ασκητή περισσότερο ως αξιοθέατο παρά ως πνευματικό οδηγό. Ο ίδιος αναζητά το θείο, αλλά περιβάλλεται από μικρόψυχους, συμφεροντολόγους και γραφειοκράτες της πίστης.

Η παρουσία του Διαβόλου είναι επαναλαμβανόμενη και πολυπρόσωπη. Ο πειρασμός δεν είναι μόνο σαρκικός, αλλά και ιδεολογικός: προτείνεται στον Σίμωνα να γίνει «θαυματοποιός», ή να λάβει αναγνώριση από τις κοσμικές Αρχές. Με αυτό τον τρόπο, ο Μπουνιουέλ υπονοεί πως ο διάβολος δεν χρειάζεται πια να κάνει εντυπωσιακές εμφανίσεις, αφού η κοινωνία και η «πρόοδος» είναι από μόνες τους επαρκείς δυνάμεις διαφθοράς.

Η πίστη εμφανίζεται ως δημόσιο θέαμα και η ασκητική στάση ως «θέση εξουσίας». Ο ιερέας, οι αξιωματούχοι και οι πιστοί έρχονται να θαυμάσουν τον Σίμωνα, αλλά όχι να ακολουθήσουν το παράδειγμά του. Το πλήθος εναλλάσσεται μεταξύ λατρείας και αδιαφορίας, ο ασκητής αναζητά καθαρές πνευματικές απαντήσεις, αλλά η πίστη του προσκρούει διαρκώς στον υλικό κόσμο.

Η ταινία, αν και διατηρεί αφηγηματική δομή, φλερτάρει με το παράλογο: ο χρόνος είναι ρευστός, ο διάβολος μεταμορφώνεται συνεχώς, ο Σίμων συνομιλεί με αγγέλους, ενώ στο φινάλε μεταφέρεται από την έρημο... σε ένα κλαμπ της δεκαετίας του ’60. Ο Μπουνιουέλ διακόπτει τη χωροχρονική συνέχεια, προτείνοντας ότι η πίστη δεν έχει πλέον θέση στον σύγχρονο κόσμο ή, ειρωνικά, ότι ο σύγχρονος κόσμος είναι η απόλυτη δοκιμασία για οποιαδήποτε μορφή ασκητισμού. Η ασκητική μορφή του ήρωα γελοιοποιείται χωρίς να χάνει πλήρως την πνευματική της υπόσταση, ενώ ο σαρκασμός στρέφεται ταυτόχρονα εναντίον της Εκκλησίας, της εξουσίας και των «προοδευτικών» μορφών ζωής.

Ο Μεγάλος Δραπέτης (Cool Hand Luke)

Σκηνοθεσία: Στιούαρτ Ρόζενμπεργκ

Παίζουν: Πολ Νιούμαν, Τζορτζ Κένεντι, Τζ. Ντ. Κάνον, Ρόμπερτ Ντράιβας, Λου Αντόνιο, Στρόδερ Μάρτιν, Τζο Βαν Φλιτ

Περίληψη:.Ο Λουκ Τζάκσον είναι ένας κρατούμενος με κότσια. Αντιστέκεται σε κάθε είδους εξουσία και έχει βασικό συνήθειο τις αποδράσεις. Παρότι ακόμα και οι δεσμοφύλακες τον σέβονται, η διαταγή είναι να του τσακίσουν το ηθικό.

Eκατό χρόνια από τη γέννηση του Πολ Νιούμαν, ο «Μεγάλος Δραπέτης» επιστρέφει σε 4Κ ψηφιακή επανέκδοση.

Αρχές δεκαετίας του 1950, Φλόριντα. Ο αντισυμβατικός Λουκ Τζάκσον, μετά από τον βανδαλισμό δημόσιας περιουσίας βρίσκεται αντιμέτωπος με τον νόμο, όμως αρνείται πεισματικά να υποταχθεί στο τιμωρητικό σύστημα δικαιοσύνης του αμερικανικού Νότου. Έτσι, ο δρόμος προς την ελευθερία γίνεται γι' αυτόν μονόδρομος.

Η εμβληματική ταινία του Στιούαρτ Ρόζενμπεργκ αφηγείται την ιστορία του Λουκ Τζάκσον, που καταδικάζεται σε φυλάκιση για ένα ασήμαντο αδίκημα και αρνείται πεισματικά να συμβιβαστεί με το αυταρχικό καθεστώς της φυλακής. Με δυνατές ερμηνείες, θρυλικές κινηματογραφικές ατάκες, εμβληματική μουσική και μια ατμόσφαιρα που ισορροπεί ανάμεσα στο ρεαλιστικό και το συμβολικό, η ταινία απέσπασε τέσσερις υποψηφιότητες για Όσκαρ (A' Ανδρικού Ρόλου, Β' Ανδρικού Ρόλου με το οποίο και βραβεύτηκε ο Τζορτζ Κένεντι, Καλύτερου Διασκευασμένου Σεναρίου και Καλύτερης Πρωτότυπης Μουσικής) και συγκαταλέγεται ανάμεσα στις κορυφαίες στιγμές του αμερικανικού κινηματογράφου της δεκαετίας του '60.

Στην καρδιά της ταινίας βρίσκεται αναμφίβολα η ανεπανάληπτη ερμηνεία του Πολ Νιούμαν, ο οποίος ενσαρκώνει τον Λουκ με μια αφοπλιστική φυσικότητα. Κάθε βλέμμα, κάθε ειρωνικό χαμόγελο πηγάζει από το αυτονόητο δικαίωμα της αντίστασης και της ανυπακοής στην αυταρχική και καταχρηστική επιβολή του νόμου, αντανακλώντας το πνεύμα του ήρωα που αρνείται να υποταχθεί όχι με οργή, αλλά με μια εμμονική αξιοπρέπεια που νικά ακόμα και χάνοντας.