Οι ταινίες της εβδομάδας: Ο φόβος της δέσμευσης γίνεται εφιάλτης για την Άλισον Μπρι και τον Ντέιβ Φράνκο

Αυτή την εβδομάδα, η Άλισον Μπρι και ο Ντέιβ Φράνκο λένε «Μαζί» και στη ζωή και στη μεγάλη οθόνη, ο Λίαμ Νίσον ρίχνει «Τρέλες σφαίρες» με την Πάμελα Άντερσον στο πλευρό του, το βραβευμένο graphic novel του Πάκο Ρόκα γίνεται ταινία, η διάσημη Ισπανίδα ηθοποιός Παθ Βέγκα περνάει πίσω από την κάμερα για να μας συστήσει τη «Ρίτα», ενώ οι αδερφοί Νταρντέν κινηματογραφούν τις «Νεαρές Μητέρες».

 Μαζί (Together)

Σκηνοθεσία: Μάικλ Σανκς

Παίζουν: Ντέιβ Φράνκο, Άλισον Μπρι, Ντέιμον Χέριμαν, Μία Μόρισι, Τζακ Κένι

Περίληψη: Αναζητώντας μια νέα αρχή, ο Τιμ και η Μίλι μετακομίζουν στην εξοχή. Σε μια πεζοπορία τους αναγκάζονται να καταφύγουν σε μια μυστηριώδη σπηλιά. Από το επόμενο πρωί όμως, αρχίζουν να γίνονται μάρτυρες ανεξήγητων γεγονότων.

 Μία από τις πολυαναμενόμενες ταινίες τρόμου της χρονιάς.

Μετά από δέκα χρόνια σχέσης, η Μίλι, δασκάλα στο επάγγελμα, κάνει πρόταση γάμου στον Τομ, έναν  φιλόδοξο  μουσικό, και του προτείνει να κάνουν μια νέα αρχή, μετακομίζοντας στην εξοχή και αφήνοντας πίσω τους τα πάντα. Στο νέο μέρος που πηγαίνουν, ανακαλύπτουν μια σπηλιά στο δάσος, όπου υπάρχουν τα υπολείμματα μιας αίρεσης. Κι ενώ οι συγκρούσεις μεταξύ τους κορυφώνονται, η συνάντησή τους με μια μυστηριώδη δύναμη απειλεί να διαλύσει όχι μόνο τη σχέση τους και την αγάπη τους, αλλά και την ίδια τους την ύπαρξη, καθώς αρχίζουν να εμφανίζουν ανεξήγητα φαινόμενα στα σώματά τους.

Στο σκηνοθετικό του ντεμπούτο ο Αυστραλός Μάικλ Σανκς, ο οποίος υπογράφει και το σενάριο, ανατρέπει το body horror, συνδυάζοντάς το με την ερωτική ιστορία ενός ζευγαριού σε κρίση. Εδώ λοιπόν οι δυνάμεις που αλλοιώνουν το σώμα δεν είναι δαιμονικές, αλλά αντικατοπτρίζουν μια βαθύτερη επιθυμία και  ταυτόχρονα τρόμο, αυτόν της δέσμευσης. Το πρωταγωνιστικό δίδυμο θέλει ενδόμυχα θέλει να είναι ένα, όμως μεταλλάσσεται μπροστά στην εκδοχή της απόλυτης ένωσης ή της συνεξάρτησης,  που αναδύεται μπροστά του- ή μάλλον πάνω του-  στην πιο φρικιαστική της μορφή. Κι όμως μέσα στην ανατριχίλα, γεννιέται κάτι που αδιαφορεί για τα πάντα και απολαμβάνει όσα έχει ανάγκη.

Η αλληγορία του Σανκς σε σχέση με τις φοβίες και τις ανασφάλειές μας είναι προφανής και ξεκάθαρη, ίσως περισσότερο από όσο χρειάζεται μερικές φορές, οι αποκρουστικές εικόνες κρύβουν μέσα τους μια βαθιά λαχτάρα, ανορθόδοξα ρομαντική, που αν υποστηριζόταν επαρκώς από τους ηθοποιούς, κυρίως τον  Φράνκο που υπερδραματοποιεί τις καταστάσεις χωρίς λόγο, θα αποτελούσε μια ενδιαφέρουσα εκδοχή.

Σίγουρα το σενάριο δεν εξελίσσει μια αρχικά καλή ιδέα, αλλά ο Σανκς δεν μπαίνει στον πειρασμό, αν και εμφανώς θέλει να απευθυνθεί σε ένα ευρύ κοινό, να κάνει μεγάλες εκπτώσεις στο όραμά του, παντρεύοντας τολμηρά δυο genres και αμφισβητώντας παραδοσιακές αξίες. Γι’ αυτό φροντίζει να μας υπενθυμίσει ότι το θέσφατο του «έσονται οι δυο εις σάρκαν μιαν» κρύβει πόνο, αγωνία και πολλές θυσίες, ή πιθανόν δεν είναι και τόσο αναγκαίο όσο νομίζουμε, προτείνοντας ένα ολοκαίνουργιο και πρωτότυπο κινηματογραφικό είδος, που φαίνεται πως έχει μέλλον, όταν ωριμάσει.

Τρελές Σφαίρες (The Naked Gun)           

Σκηνοθεσία: Ακίβα Σάφερ

Παίζουν: Λίαμ Νίσον, Πάμελα Άντερσον, Πολ Γουόλτερ Χάουζερ, Κέβιν Ντιουράντ, Ντάνι Χιούστον

Περίληψη: Μόνο ένας άνθρωπος έχει τις απαραίτητες ικανότητες να ηγηθεί της αστυνομικής ομάδας και να σώσει τον κόσμο: ο υπαστυνόμος Φρανκ Ντρέμπιν Τζούνιουρ, που ακολουθεί τα βήματα του πατέρα του.

Το νέο σίκουελ του cult franchise.

Ο γιος του γκαφατζή  αστυνομικού Φρανκ Ντρέρμπιν, ο Φρανκ Ντρεμπιν Τζούνιορ, στα χνάρια του πατέρα του, φοράει το κιλτ του, εκτοξεύει αστείες ατάκες με σοβαρό ύφος και σώζει τον κόσμο από τα χειρότερα. Ο Λίαν Νίσον, που διαδέχεται τον Λέσλι Νίλσεν, μια επιλογή που μοιάζει ιδανική αφού ο Ιρλανδός ηθοποιός εδώ και δεκαετίες έχει πια καταχωρηθεί ως ο απόλυτος action hero, στα διαφημιστικά τρέιλερ της ταινίας μας καλεί να σώσουμε την κωμωδία, αγοράζοντας ένα εισιτήριο.

Πόσο εύκολο όμως είναι να γραφτεί μια πραγματικά ξεκαρδιστική κωμωδία στην εποχή της πολιτικής ορθότητας; «Οι Τρελές Σφαίρες» της ομάδας ΖΑΖ ανήκουν σε ένα ειδικό είδος, όπου η πλοκή είναι υποτυπώδης, αφού αυτό που μετράει είναι στην ουσία τα λογοπαίγνια και τα γκανγκ. Όλα αυτά τη δεκαετία του ‘80 λειτούργησαν και απέφεραν χιλιάδες δολάρια στο ταμείο, πράγμα που φιλοδοξεί και αυτό το reboot.

Ο έμπειρος στην κωμωδία Ακίβα Σάφερ αναλαμβάνει τη σκηνοθεσία και όντως κάνει μια εντυπωσιακή έναρξη, με το ένα γκανγκ να διαδέχεται το άλλο, χωρίς έλεος. Από ένα σημείο και μετά όμως οι λεκτικοί διαξιφισμοί χάνουν την οξυδέρκειά τους και ο Σαφερ αδυνατεί να επιτύχει το απαραίτητο συστατικό μιας καλής κωμωδίας, που δεν είναι άλλο από τον ρυθμό. Ο Νίσον, με το deadpan ύφος του, αποδεικνύεται αποτελεσματικός στις «σοβαρές του στιγμές», αλλά όταν πρέπει να σπάσει το προσωπείο του με μια κωμική γκριμάτσα μοιάζει έξω από τα νερά του. Αντίθετα, η Πάμελα Άντερσον στην πιο δημιουργική της φάση κάνει για ακόμα μια φορά την έκπληξη, φέρνοντας μια αίσθηση 90ς.

Σε κάθε περίπτωση όμως, το εν λόγω reboot σε δύσκολες ομολογουμένως εποχές για καφριλίκια, σέβεται την κληρονομιά του, αποτελεί τρόπον τινά έναν φόρο τιμής στο παρελθόν, και παρόλο που κάποιες από τις «σφαίρες» του δεν βρίσκουν τον στόχο τους, παραμένει μια καθαρόαιμη παρωδία, που  δεν φοβάται τον αυτοσαρκασμό.

Το Πατρικό (La Casa)

Σκηνοθεσία: Άλεξ Μοντόγια

Παίζουν: Νταβίντ Βερνταγκέρ, Λουίς Καγέχο, Όσκαρ ντε λα Φουέντε, Ολίβια Μολίνα, Μαρία Ρομανίγιος, Μιγκέλ Ρεγιάν, Μάρτα Μπελεγκέρ

Περίληψη: Ένα συγκινητικό άλμπουμ από φευγαλέες στιγμές γνώριμες σε όλους, με άτυπο «αφηγητή» ένα πατρικό σπίτι.

Ισπανική ταινία, που έκανε πρεμιέρα στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Μάλαγα, όπου κέρδισε τα Βραβεία Κοινού, Σεναρίου και Μουσικής.

Μετά από τον θάνατο του πατέρα τους, τρία αδέρφια επιστρέφουν στο πατρικό τους σπίτι για ένα τριήμερο. Το αρχικό πλάνο να το πουλήσουν και να συνεχίσουν τις διαφορετικές πορείες τους. Αλλά καθώς το παρελθόν έρχεται στην επιφάνεια, ένας φόβος ότι θα ξεχάσουν ό,τι τους ενώνει και μια επιθυμία να έρθουν πιο κοντά ξανά, ζωντανεύουν μέσα τους.

Ο Άλεξ Μοντόγια βασίζεται στο βραβευμένο graphic novel του Πάκο Ρόκα και φτιάχνει μια συγκινητική χαμηλότονη ταινία, που ξεχειλίζει από νοσταλγία για το παρελθόν. Κάνοντας πρωταγωνιστή το ίδιο το σπίτι και κινηματογραφώντας τις γωνιές του με έναν ρετρό τρόπο που παραπέμπει σε παλιότερες κινηματογραφικά εποχές, ο Ισπανός δημιουργός επιστρέφει στο παρελθόν. Έτσι, αναδεικνύει μέσα από αντικείμενα, ή μια συκιά για παράδειγμα, όλες εκείνες τις «ασήμαντες» στιγμές που μας καθορίζουν, υπογράφοντας μια  καλοκαιρινή κινηματογραφική έκπληξη, που μιλάει στην καρδιά.

Ρίτα (Rita)

Σκηνοθεσία: Παθ Βέγκα

Παίζουν: Σοφία Αγιέπουθ, Αλεχάντρο Εσκαμίγια, Παθ Βέγα, Ρομπέρτο Άλαμο, Παθ ντε Αλαρκόν

Περίληψη: Μια τετραπέρατη επτάχρονη παρακολουθεί τα γεγονότα ενός καλοκαιριού που θα αλλάξει τη ζωή της.

Το σκηνοθετικό ντεμπούτο της Ισπανίδας ηθοποιού Παθ Βέγκα («Το Σεξ και η Λουσία»).

Σεβίλλη, καλοκαίρι του 1984. Η Ρίτα και ο Λόλο είναι αδέρφια, 7 και 5 ετών, που ζουν στην καρδιά μιας ταπεινής εργατικής οικογένειας. Οι καλοκαιρινές διακοπές ξεκινούν και όλη η χώρα ζει σε ποδοσφαιρικό πυρετό μετά από την πρόκριση της Ισπανίας στα προημιτελικά του Ευρωπαϊκού Κυπέλλου. Μάλιστα εκείνη τη χρονιά η ομάδα θα επικρατήσει της παντοδύναμης Γερμανίας, οπότε μιλάμε για έναν θρίαμβο ανάλογο του δικού μας το 2004. Η Ρίτα όμως δεν ενδιαφέρεται για τους αγώνες, ονειρεύεται να πάει στην παραλία, αλλά στο σπίτι ό,τι λέει ο πατέρας της ισχύει και γι’ αυτόν το ποδόσφαιρο είναι δυστυχώς η προτεραιότητα. Για πρώτη φορά, η Ρίτα αρχίζει να αναρωτιέται γιατί συμβαίνει αυτό. Παράλληλα έρχεται αντιμέτωπη με τον θάνατο, ενώ αρχίζει επίσης να συνειδητοποιεί ότι το σπίτι της γίνεται όλο και λιγότερο ασφαλές, ειδικά για τη μητέρα της. Σε μια προσπάθεια να ξεφύγει από το περιβάλλον της, βυθίζεται στη φαντασία της, αναζητώντας έναν τρόπο να αντέξει το τελευταίο της καλοκαίρι ως αθώο παιδί.

Η Βέγκα, περνώντας πίσω από την κάμερα, αποφασίζει να καταγράψει την πατριαρχία και τον παραλογισμό της μέσα από τη ματιά μιας αξιολάτρευτης επτάχρονης, που την ερμηνεύει μοναδικά η Σοφία Αγιέπουθ. Κι ενώ η Ρίτα την απώλεια της αγαπημένης της γιαγιάς την αντιμετωπίζει με μια ποιητική ηρεμία, ως ένα απολύτως φυσικό συμβάν, η ενδοοικογενειακή βία αλλά και οι περιορισμοί που υφίσταται όχι μόνο η ίδια και η μητέρα της, αλλά όλες οι γυναίκες, γεμίζουν τα μάτια της τρόμο, χωρίς να μπορεί να καταλάβει ακριβώς γιατί.

Με αυτή την ισχυρή αντίθεση και επενδύοντας στην αθωότητα της  πρωταγωνίστριάς της, η Βέγκα φτιάχνει μια ταινία που μιλάει για την πατριαρχία με έναν διαφορετικό τρόπο, δημιουργώντας ένα σκοτεινό παραμύθι, που κάποτε πρέπει να τελειώσει.

Την Ίδια Ώρα, στη Γη (Pendant ce temps sur terre /Meanwhile on Earth)

Σκηνοθεσία: Ζερεμί Κλαπέν

Παίζουν: Μέγκαν Νόρταμ, Κατρίν Σαλέ, Σαμ Λούικ, Ρομάν Γουίλιαμς, Σοφία Λεσαφρ, Νικολά Αβινέ, Γιοάν Τιμπό Ματίας, Αρκαντί Ραντέφ, Γιοάν Ζερμέν Λε Ματ, Σαμπίν Τιμοτέο, Ντιμιτρί Ντορέ

Περίληψη: Μια νεαρή γυναίκα διαπιστώνει πως ο αγνοούμενος αστροναύτης αδερφός της ίσως είναι τελικά ζωντανός, όταν έρχονται σε επαφή μαζί της μυστηριώδη όντα από το διάστημα.

 Γαλλικό sci-fi από τον Ζερεμί Κλαπέν («Έχασα το Σώμα μου»).

Η Έλσα και ο Φρανκ ήταν δυο δεμένα αδέλφια, αλλά όλα άλλαξαν όταν η διαστημική αποστολή του Φρανκ εξαφανίστηκε. Τρία χρόνια μετά, η Έλσα, που το όνειρό της είναι να γίνει σκιτσογράφος, αλλά εργάζεται ως νοσηλεύτρια σε ένα γηροκομείο, δυσκολεύεται να προχωρήσει στη ζωή της. Όταν  μια άγνωστη μορφή ζωής έρχεται σε επαφή μαζί της, προσφέροντάς της να φέρει τον της αδελφό πίσω στη Γη, η ‘Ελα πρέπει να αποφασίσει αν είναι διατεθειμένη να πληρώσει ένα βαρύ τίμημα.

Ο  Κλαπέν, συνδυάζοντας animation βινιέτες  και live action σκηνές μετακινείται ανάμεσα σε δυο κόσμους, τη γη και το διάστημα, επαναδιαπραγματεύμενος το θέμα της απώλειας και της μνήμης, όπως είχε κάνει και στο «Έχασα το σώμα μου», που είχε φτάσει στην πεντάδα των Όσκαρ. Ιδιοσυγκρασιακός δημιουργός με μια ιδιαίτερη ποιητικότητα, που εδώ την υπογραμμίζει το υποβλητικό μουσικό σκορ, φτιάχνει ένα ενδιαφέρον αισθητικά, αλλά ισχνό δραματουργικό σύμπαν, που πάντως αφήνει μια αίσθηση ανολοκλήρωτου.

Αν και η εξαιρετική Μέγκαν Μόρταν με το υγρό της βλέμμα στηρίζει τη διαδρομή της ηρωίδας και τις εσωτερικές της συγκρούσεις, ο Κλάπεν προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα στη μελαγχολία και τη βία, το γήινο και το μεταφυσικό, χωρίς όμως να έχει έναν σαφή προσανατολισμό, πράγμα που δεν επιτρέπει στην ταινία του να απογειωθεί.

Παίζεται ακόμα:

Νεαρές Μητέρες (Jeunes Mères /Young Mothers)

Σκηνοθεσία: Λικ Νταρντέν και Ζαν-Πιερ Νταρντέν

Παίζουν: Λουσί Λαρέλ, Μπαμπέτ Βερμπέκ, Ελζά Ουμπέν, Ζαναΐνα Αλοΐ Φοκάν, Σαμία Χίλμι, Ζεφ Ζακόμπς, Γκίντερ Ντιρέ, Κριστέλ Κορνίλ

Περίληψη: Ένα ευαίσθητο πορτρέτο πέντε νεαρών μητέρων, που αγωνίζονται για ένα καλύτερο μέλλον.

Η  τελευταία ταινία των αδερφών Νταρντέν, που απέσπασε Βραβείο Σεναρίου στο Φεστιβάλ των Καννών.

Πέντε νεαρές έφηβες  μητέρες, η Τζέσικα, η Πέρλα, η Τζούλι, η Ναΐμα και η Αριάν, βρίσκουν καταφύγιο σ’ έναν ξενώνα. Όλες έχουν μεγαλώσει κάτω από δύσκολες συνθήκες, ωστόσο αγωνίζονται να αποκτήσουν μια καλύτερη ζωή για τις ίδιες και τα παιδιά τους, παρά την αντίξοη πραγματικότητα.

Δυνατή επιστροφή στις πηγές του γνήσιου ευρωπαϊκού κοινωνικού σινεμά, που επιβεβαιώνει τη θέση των αδερφών Νταρνέν στον παγκόσμιο κινηματογράφο, αποδεικνύοντας ότι στους δρόμους μιας ευρωπαϊκής πόλης η ελπίδα ανθίζει μέσα από μικρές πράξεις αγάπης.

Επαναπροβολές:

Πώς να Κλέψετε Ένα Εκατομμύριο Δολάρια (How to Steal a Million)

Σκηνοθεσία: Γουίλιαμ Γουάιλερ

Παίζουν: Όντρεϊ Χέπμπορν, Πίτερ Ο'Τουλ, Ιλάι Γουόλακ, Χιου Γκρίφιθ, Σαρλ Μπουαγιέ

Περίληψη: Η κόρη ενός πλαστογράφου είναι αναγκασμένη να κλέψει ένα πολύτιμο έκθεμα του πατέρα της από το μουσείο, προτού οι ειδικοί που θα το ελέγξουν διαπιστώσουν πως είναι πλαστό.

Ρομαντική κομεντί του  Γουίλιαμ Γουάιλερ με φόντο το Παρίσι και τους μοναδικούς Όντρεϊ Χέπμπορν και Πίτερ Ο'Τουλ.

Η Νικόλ, κόρη ενός ιδιοφυούς πλαστογράφου έργων τέχνης, προσλαμβάνει τον Σάιμον, λωποδύτη της καλής κοινωνίας, προκειμένου να κλέψει ένα πολύτιμο και καλά φυλασσόμενο έκθεμα του πατέρα της από ένα γαλλικό μουσείο, προτού οι ειδικοί που θα το ελέγξουν διαπιστώσουν πως είναι πλαστό.

Μια έξυπνη πλοκή, η οποία δεν γλιστράει σχεδόν ποτέ στην υπερβολή, και δυο λαμπεροί πρωταγωνιστές με φυσική χάρη δίνουν στον βραβευμένο με τρία Όσκαρ Γουίλιαμ Γουάιλερ την ιδανική αφορμή να κεντήσει ένα μίνι διηγηματικό κομψοτέχνημα σε εύθυμους τόνους. Το πλαστό και το αυθεντικό, το φαίνεσθαι και το είναι, η αλήθεια και το ψέμα αλλάζουν διαρκώς θέση, καθώς ο κωμικός συγχρονισμός είναι υποδειγματικός, το γεμάτο υπονοούμενα παιχνίδι των χαρακτήρων απολαυστικό και η ειρωνική ματιά σε ένα high class attitude χωρίς καθόλου βάθος απόλυτα καίρια.

Ζούσε τη Ζωή της (Vivre sa Vie)

Σκηνοθεσία: Ζαν-Λικ Γκοντάρ

Παίζουν: Άνα Καρίνα, Αντρέ Λαμπάρτ, Σαντί Ρεμπό, Ζεράρ Οφμάν, Γκιλέν Σλουμπεργκέρ

Περίληψη: Δώδεκα στιγμιότυπα ζωής της Νανά, μιας νεαρής κοπέλας στο Παρίσι των αρχών του ’60, που σταδιακά καταλήγει στην εκπόρνευση.

 Κλασικός Ζακ –Λυκ Γκοντάρ με την αξεπέραστη Άνα Καρινα.

Η Νανά είναι πωλήτρια σε ένα κατάστημα δίσκων στο Παρίσι. Αντιμετωπίζοντας οικονομικά προβλήματα, εγκαταλείπει τόσο τον σύντροφό της όσο και τη δουλειά της και αρχίζει να εκπορνεύεται. Αναζητώντας την ευτυχία μακριά από τον σύζυγο και το παιδί της, βρίσκει μια ψευδαίσθηση ελευθερίας στα πεζοδρόμια του Παρισιού.

Η ταινία παρουσιάζει το πέρασμα της ηρωίδας από την ευκαιριακή, «ερασιτεχνική» εκπόρνευση, στην επαγγελματική πορνεία, καταγράφοντας μια σειρά από διαδοχικές στιγμές αυτής της πορείας. Έχοντας εκδιωχθεί από το διαμέρισμά της, η Νανά («γκόμενα» στη γαλλική αργκό, αλλά και αναφορά στην διάσημη ηρωίδα του Εμίλ Ζολά) θέλει αρχικά να γίνει ηθοποιός. Πηγαίνει στον κινηματογράφο και βλέπει την κλασική βωβή ταινία «Τα πάθη της Ζαν Ντ’ Αρκ»του Ντραγέρ, ωστόσο η αποτυχία της στον χώρο του σινεμά τη στρέφει στην «εύκολη λύση» της πορνείας. Πιστεύοντας ότι μπορεί να «δανείζει» το κορμί τους στους άλλους χωρίς να χάσει την ψυχή της, η Νανά διεκδικεί, μέσα από την εκπόρνευση, να κερδίσει την ελευθερία της. Η πραγματικότητα όμως θα τη διαψεύσει. Κι αυτό γιατί, όπως είναι αναπόφευκτο, πέφτει στα χέρια ενός προαγωγού, ενώ παράλληλα γνωρίζει και έναν άντρα που θα την ερωτευτεί.

Κοτόπουλο με Δαμάσκηνα

Κοτόπουλο με Δαμάσκηνα (Poulet Aux Prunes / Chicken With Plums)

Σκηνοθεσία: Μαργιάν Σατράπι, Βανσάν Παρονό

Παίζουν: Ματιέ Αμαλρίκ, Μαρία ντε Μεντέιρος, 'Ερικ Καραβακά

Περίληψη: Ο διακεκριμένος βιολιστής Νασέρ-Αλί παθαίνει κατάθλιψη, όταν η γυναίκα του σπάζει το σωτήριο βιολί του. Παραμένει κλινήρης στο κρεβάτι του και βιώνει τις τελευταίες οκτώ ημέρες της ζωής του, γυρίζοντας νοερά σε γλυκόπικρες αναμνήσεις της ζωής και του έρωτά του.

Μια ταινία των Μαργιάν Σατράπι, Βανσάν Παρονό, που μοιάζει σαν να ξεφυλλίζεις ένα πανέμορφο κόμικ.

Τεχεράνη 1958. Ο Νάσερ Άλι Χαν, ο πιο γνωστός βιολιστής, βρίσκεται με σπασμένο βιολί. Αδυνατώντας να βρει άλλο για να το αντικαταστήσει, νιώθει αβάσταχτη τη ζωή του χωρίς μουσική. Μένει ξαπλωμένος στο κρεβάτι του και βυθίζεται όλο και πιο βαθιά στις ονειροπολήσεις της νιότης του, αλλά και στα όνειρα για το μέλλον των παιδιών του. Κατά τη διάρκεια των εβδομάδων που θα ακολουθήσουν, και καθώς τα κομμάτια αυτής της συναρπαστικής ιστορίας αρχίζουν να πλάθουν ένα αρμονικό σύνολο, μαθαίνουμε το συγκινητικό του μυστικό και κατανοούμε το βάθος της απόφασής του να εγκαταλείψει τη ζωή για τη μουσική και την αγάπη.

Ένα μετα-ρεαλιστικό μελόδραμα που ενσωματώνει στοιχεία μαγικού ρεαλισμού, φαντασίας, βωβού κινηματογράφου, αλλά και ισλαμικής μυστικιστικής ποίησης, συνδυάζοντας, μια γοητευτική εικονοπλασία, μια σκηνογραφία που παραπέμπει σε παραμύθι και ένα σκοτεινό υπαρξιακό υπόστρωμα.

Η ταινία εκκινεί με μια τολμηρή υπόθεση: ένας άνθρωπος επιλέγει συνειδητά τον θάνατο ως τρόπο να αναμετρηθεί με το παρελθόν του. Δεν αυτοκτονεί, αλλά παύει να ζει. Πρόκειται για μια ποιητική αλληγορία της εσωτερικής παραίτησης, βαθιά φιλοσοφική και μελαγχολική. Οι σκηνοθέτες δεν ακολουθούν γραμμική αφήγηση, κινούνται κυκλικά και κατακερματισμένα, με συνεχή άλματα στο παρελθόν, στο μέλλον, σε φαντασιώσεις, σε μεταφυσικά οράματα. Έτσι, ο χρόνος αποκτά ποιητική και υπαρξιακή διάσταση: γίνεται μια ενδοσκόπηση πριν από τον θάνατο.

Ο Καουμπόι του Μεσονυχτίου (Midnight Cowboy)

Σκηνοθεσία: Τζον Σλέσιντζερ

Παίζουν: Ντάστιν Χόφμαν, Τζον Βόιτ, Σίλβια Μάιλς

Περίληψη: Ένας άβγαλτος Τεξανός παραιτείται από τη δουλειά του ως λαντζέρης και παίρνει το λεωφορείο για τη Νέα Υόρκη. Το σχέδιό του είναι να εκμεταλλευτεί την εξωτερική του εμφάνιση, προκειμένου να γίνει συνοδός ευπόρων κυριών.

 Η πρώτη αντιηρωική ταινία του Νέου Χόλιγουντ, βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Τζέιμς Λίο Χίρλιχαϊ με τον Ντάστιν Χόφμαν και τον Τζον Βόιτ στους πρωταγωνιστικούς ρόλους.

Αφελές χωριατόπαιδο και wannabe ζιγκολό, ο Τζο Μπακ αφήνει το Τέξας και με μοναδικά μπαγκάζια ένα τρανζιστοράκι και την αμφίεση καουμπόι, πηγαίνει στη Νέα Υόρκη για να βγάλει χρήματα, πουλώντας το κορμί του σε ευκατάστατες κυρίες. Μόνο που εκεί κανείς δεν προσέχει το μπανάλ παρουσιαστικό και τις υπηρεσίες του, πέραν ίσως από έναν περιθωριακό απατεωνίσκο. Οι δυο τους θα βρουν στο πρόσωπό του άλλου μια οικεία φιγούρα, όμοια απόκληρη και τραυματισμένη με τον εαυτό τους.

Γιον Βόιτ και Ντάστιν Χόφμαν σχηματίζουν ένα σωσίβιο ανθρώπινου δεσμού και συμβιωτικής φιλίας, πεταμένο σε έναν αστικό ωκεανό απέραντου ατομισμού, με τον Τζον Σλέσιντζερ να πλοηγεί το γεννημένο στα 60s κίνημα του Νέου Χόλιγουντ στην επόμενη δεκαετία. Μέχρι και σήμερα παραμένει η μοναδική αυστηρώς ακατάλληλη δημιουργία, που βραβεύτηκε ποτέ με Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας (πλάι σε αυτά της σκηνοθεσίας και του διασκευασμένου σεναρίου).

Ξαναπαντρεύομαι τη Γυναίκα Μου (His Girl Friday)

Σκηνοθεσία: Χάουαρντ Χοκς

Παίζουν: Κάρι Γκραντ, Ρόζαλιντ Ράσελ, Ραλφ Μπέλαμι, Τζιν Λόκχαρτ, Πόρτερ Χολ, Κλιφ ‘Εντουαρντς

Περίληψη: Ελπίζοντας να την ξανακερδίσει, ένας εκδότης δελεάζει την πρώην γυναίκα του, η οποία μόλις έχει παρατήσει τη δημοσιογραφία σκοπεύοντας να ξαναπαντρευτεί, με ένα καυτό ρεπορτάζ.

H κλασική κωμωδία του Χάουαρντ Χοκς, βασισμένη στο διάσημο θεατρικό έργο των Μπεν Χεκτ και Τσαρλς ΜακΑρθουρ, «Η Πρώτη Σελίδα».

Ο Ουόλτερ Μπερνς, ο παθιασμένος εκδότης της εφημερίδας «Πρωινά Νέα», μαθαίνει ότι η πρώην σύζυγός του και μεγάλο αστέρι της δημοσιογραφίας, Χίλντι, ετοιμάζεται να ξαναπαντρευτεί. Ο Ουόλτερ αγαπά ακόμα τη Χίλντι, αλλά έβαζε πάντα πρώτα τη δουλειά, αφού δεν μπορούσε να αντισταθεί σε κανένα δημοσιογραφικό «λαβράκι» που προέκυπτε, με αποτέλεσμα να καταστρέψει ακόμα και τον μήνα τους μέλιτος.

Η Χίλντι τώρα πρόκειται να παντρευτεί έναν άντρα τελείως διαφορετικό: τον σοβαρό και μετρημένο Μπρους, άνθρωπο για σπίτι και οικογένεια και να ζήσει κι αυτή μια ήρεμη και προγραμματισμένη ζωή ως σύζυγος και μητέρα, μακριά από τους φρενήρεις ρυθμούς της δημοσιογραφίας και τον σκληρό κόσμο των εφημερίδων. Υπολόγισε όμως χωρίς τον ξενοδόχο! Μόλις ο Ουόλτερ μαθαίνει για τον επικείμενο γάμο της, σκαρφίζεται ό,τι πονηριά μπορεί για να την αποτρέψει, την ίδια στιγμή που «τρέχει» και μια μεγάλη είδηση: η εκτέλεση ενός καταδικασμένου εγκληματία.