Αυτό το παλιό διαμέρισμα μεταμορφώθηκε σε μίνιμαλ καταφύγιο με ιαπωνική αισθητική
Ένα εγκαταλελειμμένο διαμέρισμα 60 τετραγωνικών μέτρων στο κέντρο της Μαδρίτης μετατράπηκε σε ανοιχτό, πειραματικό καταφύγιο για ένα ζευγάρι με πάθος για τον σχεδιασμό και τη δημιουργία.
Ένα παλιό διαμέρισμα του 1935 μεταμορφώθηκε σε χώρο ζωντανής έμπνευσης από τον αρχιτέκτονα και σχεδιαστή επίπλων Guillermo Trapiello και τη σύζυγό του, Elvira. Παρά τη μικρή του επιφάνεια, 60 τετραγωνικά μέτρα, το ζευγάρι κατάφερε να δώσει νέα ζωή στο εγκαταλελειμμένο ακίνητο, δημιουργώντας έναν χώρο που αναπνέει δημιουργικότητα και πειραματισμό.
Δείτε την μεταμόρφωση του παλιού διαμερίσματος στη Μαδρίτη
Το διαμέρισμα είχε ένα ασύμμετρο σχήμα και πολλά μικρά, ασφυκτικά δωμάτια. Όμως για τον Trapiello, δεν υπήρχαν περιορισμοί, μόνο δυνατότητες. Αφαίρεσαν εσωτερικούς τοίχους και αντικατέστησαν το παλιό, βαρύ ντεκόρ με μια πιο καθαρή, ήρεμη αισθητική.
Έτσι γεννήθηκε η Casa Albero: ένας χώρος με λευκούς τοίχους, ξύλο σε ζεστές αποχρώσεις, μεγάλες πράσινες φυλλωσιές και πινελιές χρώματος από μικροαντικείμενα, συλλεκτικά κομμάτια και βιβλία. Όπως λέει ο Trapiello στο περιοδικό Never Too Small, «το αγαπημένο μου στοιχείο εδώ είναι η αίσθηση που αποπνέει ο χώρος -το φως, ο αέρας, η ροή».
Η έμπνευση για τη σχεδιαστική προσέγγιση αντλήθηκε από την ιαπωνική αρχιτεκτονική, κυρίως στον τρόπο που αξιοποιεί το φως και τον χώρο. Οι σκιές που χορεύουν στους τοίχους της κρεβατοκάμαρας, χάρη στις ακακίες έξω από το παράθυρο, λειτουργούν σαν ένα φυσικό έργο τέχνης που μεταμορφώνεται μέσα στη μέρα.
Το διαμέρισμα δεν εξυπηρετεί απλώς τη διαβίωση, αλλά και τη δημιουργία. «Το σπίτι μας είναι σαν χώρος δοκιμών -όχι μόνο για τα έπιπλα που σχεδιάζω, αλλά και για το φαγητό και τη μουσική», εξηγεί ο Trapiello. Ο ίδιος παίζει μπάσο, ενώ μαζί με την Elvira αγαπούν τη μαγειρική και τη φιλοξενία. Δουλεύουν συχνά από το σπίτι, γι’ αυτό η ανάγκη για ένα ευέλικτο, φωτεινό και λειτουργικό περιβάλλον ήταν επιτακτική.
Στην πρόσοψη του διαμερίσματος, το ανοιχτόχωρο και μακρόστενο καθιστικό ενώνεται με την κουζίνα, όπου κυριαρχεί ένα μακρύ έπιπλο με πράσινα ντουλάπια, σχεδιασμένο να φιλοξενεί τα πάντα χωρίς να βαραίνει οπτικά τον χώρο.
Ένα χειροποίητο τραπέζι οκτώ θέσεων λειτουργεί σαν κεντρικός άξονας της καθημερινότητας και της φιλοξενίας. «Η κουζίνα για μένα είναι σαν εργαστήριο. Τα εργαλεία και τα μπαχαρικά πρέπει να είναι ορατά, όχι μόνο για ευκολία αλλά και για να πυροδοτούν ιδέες», αναφέρει χαρακτηριστικά.
Πίσω από την κουζίνα, ο υπόλοιπος χώρος ενώνεται σε ένα ενιαίο καθιστικό-υπνοδωμάτιο, που ακολουθεί ένα ιδιόμορφο γεωμετρικό σχήμα. Εκεί βρίσκονται πολλά από τα κομμάτια που έχει σχεδιάσει ο ίδιος, αρκετά από αυτά ημιτελή ή πειραματικά.
Όπως εξηγεί, «μου αρέσει να περιβάλλομαι από αντικείμενα με ιστορία -είτε έχουν σχεδιαστεί από εμένα, είτε έχουν αγοραστεί κάπου, φέρνουν μαζί τους μια αφήγηση». Ένα από τα πιο ξεχωριστά κομμάτια του είναι αυτό που αποκαλεί Collector’s Table, ένα τραπέζι-βιτρίνα γεμάτο με εκατοντάδες δολώματα ψαρέματος -όχι για χρήση, αλλά για έμπνευση.
Το ύψος των επίπλων είναι επίσης μέρος της ιαπωνικής επιρροής. Όπως εξηγεί, «στην Ιαπωνία, τα έπιπλα συχνά είναι χαμηλά, για να τονίζεται ο όγκος του δωματίου. Τοποθετήσαμε σχεδόν όλα τα κομμάτια πιο χαμηλά απ’ ό,τι συνήθως, για να ενισχύεται η αίσθηση ύψους». Ο συνδυασμός ενσωματωμένων λύσεων -όπως μια ντουλάπα IKEA σε γωνία -και κινητών επίπλων επιτρέπει στον χώρο να προσαρμόζεται διαρκώς στις ανάγκες τους.
Η συνολική αίσθηση που αποπνέει το σπίτι είναι αυτή της ισορροπίας χωρίς συμμετρία. Μια ροή που δεν περιορίζεται από τυπικούς κανόνες σχεδιασμού, αλλά γεννιέται μέσα από την ανάγκη για προσωπική έκφραση και λειτουργικότητα. «Προτιμώ να δουλεύω κόντρα στην τυποποίηση, όπως ακριβώς λειτουργεί η φύση. Κάποιες από τις αξίες που επιδιώκω στον σχεδιασμό είναι η προσαρμοστικότητα, η ποικιλομορφία, η ισορροπία, η λειτουργικότητα, η ευελιξία -αλλά κυρίως, θέλω να προκαλώ συναίσθημα και έκπληξη».
