Μιχάλης Λεβεντογιάννης: «Δεν μου αρέσει να τραβάω την προσοχή»

Μιχάλης Λεβεντογιάννης: «Δεν μου αρέσει να τραβάω την προσοχή»

Ο Μιχάλης Λεβεντογιάννης σπούδασε μάρκετινγκ και ασχολήθηκε με την διαφήμιση πριν γίνει ηθοποιός.

Εμαθε να πατάει γερά στα πόδια του, να μην ποντάρει στην ωραία εικόνα, να θέλει να είναι αληθινός και όχι αρεστός. Ηρεμος και μετρημένος διανύει μια δημιουργική εποχή, επιλέγει με προσοχή τα βήματά του και δουλεύει πολύ. Φέτος πρωταγωνιστεί σε δύο τηλεοπτικές σειρές και ετοιμάζεται για την θεατρική του πρεμιέρα.

Μιχάλης Λεβεντογιάννης/Φωτογραφία: Παναγιώτης Μάλλιαρης για το Bovary.gr

«Μεγάλωσα στο Βοτανικό τη δεκαετία του 1990. Ο πατέρας μου ήταν διευθυντής μάρκετινγκ σε μια αρκετά μεγάλη εταιρεία και η μητέρα μου ήταν στον ΟΝΑ, τώρα είναι στη σύνταξη. Ο Βοτανικός ήταν σαν χωριό, με τον μπακάλη, τον μανάβη, τον φούρνο. Δεν είχε αναπτυχθεί ακόμα το Γκάζι, δεν υπήρχε το μετρό -εκεί ήταν η παιδική χαρά. Ηταν πολύ ωραία. Αργότερα, μετά το Γυμνάσιο, μετακόμισα.

»Αυτό που μπορώ να πω ότι κρατάω από τα παιδικά και εφηβικά μου χρόνια είναι ότι έμαθα να πατάω γερά στα πόδια μου. Δεν ήταν όλα ρόδινα, αλλά μέσα από κάποιες δυσκολίες έμαθα να προχωράω. Έχω πολλές αναμνήσεις από εκείνη την εποχή. Τα ραντεβού στην πλατεία με τους φίλους μου πρωτίστως, αφού τελειώναμε το διάβασμα, και όλα όσα περιείχε η παρέα με τους συνομηλίκους μου. Ήμουν μέτριος μαθητής, αλλά ανήσυχος. Αν κάτι με κέρδιζε, ήμουν εκεί 100%. Αν όχι, βαριόμουν αφόρητα. Ως συμμαθητής ήμουν πολύ καλύτερος.

Μιχάλης Λεβεντογιάννης/Φωτογραφία: Παναγιώτης Μάλλιαρης για το Bovary.gr

»Δεν ήμουν το παιδί που πήγαινε συχνά στο θέατρο. Αργότερα πήγα, κυρίως με φίλους που ήταν θεατρόφιλοι. Όμως όταν έβλεπα έναν ηθοποιό να «γεμίζει» τη σκηνή, το ένοιωθα. Τον θαύμαζα.

»Είμαι κοινωνικός αλλά με τον δικό μου τρόπο. Δεν χρειάζομαι δεκάδες ανθρώπους γύρω μου για να είμαι καλά. Λίγοι και καλοί. Κάποιοι φίλοι μου είναι οι ίδιοι χρόνια. Προφανώς δε βρισκόμαστε με την ίδια συχνότητα αλλά όταν βρισκόμαστε είναι σα να μην έχει αλλάξει τίποτα. Κάνω παρέα με κάποιους συναδέλφους μου, ναι. Όταν περνάς 12ωρα μαζί σε πρόβες ή γυρίσματα, δημιουργείται δεσμός. Αλλά χρειάζομαι και φίλους που δεν έχουν καμία σχέση με τον χώρο για να υπάρχει μια ισορροπία.

»Όχι, δεν μεγάλωσα ως ωραίος, ούτε το κατάλαβα ούτε μου δημιούργησε ασφάλεια. Ακόμα και τώρα έχω ανασφάλεια. Και δεν βοηθάει σαν σκέψη. Το ακριβώς αντίθετο. Όπως και στις γυναίκες έτσι και στους όμορφους άνδρες ισχύει ότι πρέπει να αποδείξουν το ταλέντο τους. Απλά πιστεύω ότι για κάποιους λόγους δεν είναι τόσο ανθρωποφαγικό όσο στις γυναίκες. Η εμφάνιση μπορεί να ανοίξει πόρτες, αλλά δεν τις κρατάει ανοιχτές για πάνω από ένα ή δύο χρόνια. Αυτό το κάνει η δουλειά. Η εμφάνιση και βοηθάει και εμποδίζει. Στην αρχή βοηθάει, μετά μπορεί να σε φυλακίσει.

Μιχάλης Λεβεντογιάννης/Φωτογραφία: Παναγιώτης Μάλλιαρης για το Bovary.gr

»Οι σπουδές μου στο μάρκετινγκ μου έδωσαν μια σφαιρική ματιά στον μηχανισμό της αγοράς. Ο ηθοποιός δεν είναι προϊόν, αλλά αν δεν ξέρεις να το επικοινωνείς, χάνεσαι. Στον χώρο της διαφήμισης υπήρχε ένας καθωσπρεπισμός, ο οποίος πιστεύω ότι ήταν η αιτία που με έκανε να αλλάξω τελείως διαδρομή. Στο θέατρο μπορώ να είμαι όλα όσα θέλω και χωρίς αυτόν τον καθωσπρεπισμό. Αν δεν γινόμουν ηθοποιός, πιστεύω ότι θα ήμουν δυστυχισμένος. Μου αρέσει το ρίσκο και η έκθεση.

»Μπαίνοντας σ’αυτή τη δουλειά δεν είχα πρόγραμμα -ξέρω ότι αν έβαζα πρόγραμμα δεν θα μπορούσα να το ακολουθήσω. Είχα σαν μέτρο την σκέψη να μην πηγαίνω οπουδήποτε. Αφήνοντας την διαφήμιση για το θέατρο ήξερα ότι είναι κάτι που θέλω πολύ, χωρίς να είμαι σίγουρος για την εξέλιξη που θα μπορούσε να έχει -και από άποψη χρημάτων. Ευτυχώς όμως είμαι από τους αρκετά τυχερούς που βιοπορίζομαι απ’αυτό. Ηξερα ότι ήθελα να το κάνω. Το συνειδητοποίησα όταν ήμουν στον στρατό. Επειδή δεν μου άρεσε η συνθήκη του στρατού, έψαχνα να βρω κάτι για να αποσυμπιέζομαι. Είχα ήδη τελειώσει τις σπουδές μου και δούλευα σε μια εταιρεία μάρκετινγκ.

Μιχάλης Λεβεντογιάννης/Φωτογραφία: Παναγιώτης Μάλλιαρης για το Bovary.gr

»Με το που τελείωσα το τρίτο έτος της σχολής βρέθηκα αμέσως στη σκηνή -ήμουν από τους τυχερούς. Η πρώτη μου δουλειά ήταν σε σκηνοθεσία του Πέτρου Ζούλια που ήταν δάσκαλός μου στη σχολή. Για μένα τα πράγματα κινούνται σε μια ροή. Πιστεύω ότι με τους “Παγιδευμένους” εδραιώθηκαν περισσότερο -είχε προηγηθεί και η “Αγγελική”.

»Προσπαθώ να συνδυάζω τα γυρίσματα με το θέατρο, γιατί πέρασα πέρυσι μια πολύ μικρή περιπέτεια υγείας. Είχα δεκάωρο γύρισμα και εξάωρες πρόβες οπότε δεν μου έμενε χρόνος να αποσυμπιεστώ. Οπότε προσπαθώ λίγο να τα ισορροπώ.

»Το θέατρο και η τηλεόραση δεν έχουν καμία σχέση μεταξύ τους για μας τους ηθοποιούς. Στο γύρισμα η ασφάλεια είναι στο 100, μια που αν δεν το πεις καλά, το ξανακάνεις. Στο θέατρο είναι ακριβώς το αντίθετο, το είπες και τέλος. Κι αυτό είναι που μου προκαλεί λίγο άγχος, κυρίως στις πρώτες παραστάσεις.

»Πιστεύω ότι όλοι οι ηθοποιοί ξέρουν πότε είναι καλοί ή όχι. Απαιτείται μια σχετική αντίληψη. Στην τηλεόραση είναι πιο εύκολο να το καταλάβεις όταν το βλέπεις μετά. Και, ναι, βλέπω τις σειρές που παίζω, όχι όταν προβάλλονται, αλλά τα σαββατοκύριακα. Παλιότερα ήμουν πιο αυστηρός με τον εαυτό μου, τώρα λιγότερο. Εχω κάπως ηρεμήσει. Κι αυτό συνέβη γιατί πιστεύω ότι σταμάτησαν να με νοιάζουν πάρα πολλά πράγματα, τα οποία δεν θα έπρεπε. Και επειδή ηρέμησα κάπως, έγινα και πιο αποδοτικός χωρίς να το καταλάβω. Μου έφυγε το άγχος σε αρκετά μεγάλο βαθμό και πιστεύω ότι αυτό λειτούργησε θετικά -αλλά έγινε ασυναίσθητα.

Μιχάλης Λεβεντογιάννης/Φωτογραφία: Παναγιώτης Μάλλιαρης για το Bovary.gr

»Η επιτυχία τουλάχιστον κατά την άποψή μου, είναι ένα αποτέλεσμα δουλειάς. Το να σε θαυμάζει κάποιος σημαίνει ότι κάνεις κάτι καλά στη δουλειά σου. Οσο για την εμφάνιση, από κάποια στιγμή και μετά δεν μένεις εκεί. Υπάρχουν πάρα πολλοί ηθοποιοί που δεν είναι “ωραίοι”, όπως ο Ντάνι Ντε Βίτο, τον οποίο έτυχε να δω μια φορά στο θέατρο κι έπαθα σοκ…

»Σίγουρα υπάρχει άγχος όταν τελειώνει μία δουλειά που είχε επιτυχία και σκέφτεσαι το επόμενο. Ζυγίζω λίγο τα κριτήρια, τις συνισταμένες, τις συνιστώσες, και λέω ότι έγινε κάτι καλό, πάμε τώρα για κάτι καλύτερο, που μπορεί όμως να μην γίνει έτσι όπως το έχω στο μυαλό μου. Πάντα όμως θα υπάρχει αυτή η ανασφάλεια, ποτέ δεν θα φύγει. Και δεν είναι θέμα επιτυχίας.

»Επιπλέον το γεγονός ότι υπάρχει κοινό σε ό,τι κάνουμε, αυξάνει λίγο την ματαιοδοξία. Δυστυχώς είναι ένα επάγγελμα στο οποίο η ματαιοδοξία καραδοκεί. Και είναι λογικό γιατί προβάλλεις τον εαυτό σου οπότε θες να έχεις αποδοχή. Όταν ξεκίνησα δεν φοβόμουν τόσο όσο τώρα -τώρα φοβάμαι περισσότερο. Γιατί πρέπει να αποδείξω στον παραγωγό, στον σκηνοθέτη, στο κοινό πράγματα που όταν ξεκινούσα δεν ίσχυαν. Οσο προχωράς δεν μπορείς να συμπεριφέρεσαι όπως στην πρώτη σου δουλειά όπου μπορούσες να πεις “δεν τρέχει και τίποτα”.

»Αν κάνω περισσότερο τηλεόραση από θέατρο είναι θέμα συγκυριών. Η τηλεόραση μιλάει σε πολύ κόσμο, αλλά το θέατρο είναι αυτό που, με ένα τρόπο, σε κάνει να νιώθεις πιο πλήρης. Μπορεί η τηλεόραση να καλλιεργεί μια εικόνα αλλά δεν την υπηρετώ. Η εικόνα είναι ψευδαίσθηση. Προτιμώ να είμαι αληθινός παρά αρεστός. Με νοιάζει να με καταλαβαίνουν, όχι να με εγκρίνουν. Η αποδοχή είναι παγίδα.

Μιχάλης Λεβεντογιάννης/Φωτογραφία: Παναγιώτης Μάλλιαρης για το Bovary.gr

»Δεν επιτρέπω στη δημοσιότητα να επηρεάσει τη ζωή μου. Προστατεύω τον εαυτό μου με φίλους που με προσγειώνουν και με μικρές καθημερινές στιγμές. Το απλό είναι η μεγαλύτερη άμυνα. Όπως και το χιούμορ. Στη ζωή μου έχω χιούμορ και ξέρω ότι αν δεν γελάω με τον εαυτό μου, κάτι δεν πάει καλά. Ο αυτοσαρκασμός είναι κάτι σαν σωσίβιο.

Αν έχω καβαλήσει το καλάμι; Είναι αστείο να “καβαλήσει” κάποιος καλάμι στην Ελλάδα.

Μιχάλης Λεβεντογιάννης/Φωτογραφία: Παναγιώτης Μάλλιαρης για το Bovary.gr

»Ονειρεύομαι να μπορώ να επιλέγω, όχι να με επιλέγουν. Οι φόβοι μου αφορούν στην απώλεια ανθρώπων που αγαπώ. Αυτό δεν το συνηθίζεις ποτέ. Μ’εξοργίζει η αδικία και η αδιαφορία. Το “δεν βαριέσαι” είναι πλέον τόσο τοξικό. Στον δρόμο θα κατέβαινα να διαμαρτυρηθώ για την ελευθερία, για τα δικαιώματα, για την ισότητα. Το πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή μου, το ανεκτίμητο, είναι οι σχέσεις με τους ανθρώπους που αγαπώ. Χωρίς αυτούς όλα τα υπόλοιπα είναι κενά.

»Είμαι ήρεμος σαν άνθρωπος, ήσυχος. Δεν μ’αρέσει να τραβάω την προσοχή. Από το σχολείο θυμάμαι, επειδή ήμουν και λίγο πιο ψηλός από τα άλλα παιδάκια, όταν έπρεπε να πει κάποιος προσευχή, πήγαινα προς τα πίσω για να μη με δει κανείς και με φωνάξει. Αυτό το είχα από μικρός, δεν καλλιεργήθηκε με τη δουλειά –ήμουν εσωστρεφής. Ετσι όμως προστατεύεις όχι μόνο την προσωπική σου ζωή αλλά και πολλά άλλα πράγματα.

Μιχάλης Λεβεντογιάννης/Φωτογραφία: Παναγιώτης Μάλλιαρης για το Bovary.gr

»Μεγάλους έρωτες έχω ζήσει -όχι τώρα. Ο έρωτας δεν είναι πάντα επικίνδυνος. Αν είναι αμοιβαίος σίγουρα όχι. Αν είναι μονόπλευρος εκεί υπάρχει θέμα. Οικογένεια; Ναι, θέλω να κάνω οικογένεια κάποια στιγμή, αλλά με τους δικούς μου όρους. Πιστεύω ότι η ευτυχία είναι στιγμές, δεν διαρκεί μεγάλες περιόδους. Είμαι ευτυχής από την άποψη ότι κάνω μια δουλειά που μου αρέσει πολύ, κάνω σειρές που μου αρέσουν πολύ, όταν θέλω να βγω με τους φίλους μου, τους έχω. Απλά πράγματα».

Μιχάλης Λεβεντογιάννης/Φωτογραφία: Παναγιώτης Μάλλιαρης για το Bovary.gr

Δύο σειρές και μια παράσταση

«Φέτος προβάλλονται στην τηλεόραση δύο σειρές που παίζω. Δεν το επέλεξα. Η μία μπορεί να χαρακτηριστεί ως ρομαντική κομεντί γεμάτη καλοκαίρι και η άλλη είναι μια καθαρή μαύρη κωμωδία -κάτι πιο σκοτεινό, με άλλες φιγούρες, πιο μαφιόζικες.

»Στο “HOTEL ELVIRA” στο Mega, ήταν λίγο δύσκολα τα γυρίσματα γιατί ήταν χειμώνας και έπρεπε να ντυνόμαστε με καλοκαιρινά, με μαγιό, με πουκαμισάκια… Το πιο αστείο ήταν ότι όταν έπρεπε να παίξουμε και υποτίθεται ότι έξω είναι καλοκαίρι, ήταν καταχείμωνο. Βγάζαμε χνώτα από το κρύο και βάζαμε παγάκια στο στόμα…. Αλλά ήταν τόσο ωραίο το κλίμα, τόσο ωραία η συνεργασία, τα γυρίσματα δίπλα στη θάλασσα.

Hotel Elvira

»Η ιστορία του “HOTEL ELVIRA” εξελίσσεται μέσα στη διάρκεια αυτού του καλοκαιριού όπου συμβαίνουν πολλά και ωραία πράγματα, αλλά ταυτόχρονα υπάρχει και μία σκοτεινή ιστορία μυστηρίου. Ο χαρακτήρας που υποδύομαι, ο Χάρι, είναι ένας μυστικοπαθής επενδυτής, που έχει έρθει από το εξωτερικό με απώτερο σκοπό να πάρει το ξενοδοχείο απ’ την Ελβίρα. Τα έχει όλα υπολογίσει, εκτός από μια παράμετρο.

»Η μετάβαση στο “Γιατί ρε πατέρα;” (Ant1) ήρθε πολύ αναίμακτα. Ηξερα προσωπικά τον Γιάννη (σ.σ. ο σκηνοθέτης Γιάννης Παπαδάκος) από πριν, οπότε μπήκα σε ένα πολύ οικείο και φιλικό περιβάλλον. Ο κόσμος στη σειρά είναι επικίνδυνος αλλά γοητευτικός. Προσπαθώ να βρω την ανθρώπινη πλευρά ακόμα και σε χαρακτήρες που κάνουν λάθη.

 Γιατί ρε πατέρα;

»Στο θέατρο Πτι Παλαί ανεβάζουμε το έργο “Barcelona” της Bess Wohl. Η αμεσότητα του κειμένου και η πρόκληση του ρόλου με έκανε να πω το “ναι”. Δεν έχω ζήσει κάτι παρόμοιο με αυτό που συμβαίνει στο έργο, αλλά όλοι έχουμε ζήσει σχέσεις που ήταν κάπως επικίνδυνες, με τον δικό τους τρόπο.

 Barcelona
Μιχάλης Λεβεντογιάννης/Φωτογραφία: Παναγιώτης Μάλλιαρης για το Bovary.gr

»Πρόκειται για ένα ερωτικό θρίλερ που ξεκινάει και φαίνεται ότι θα οδηγήσει σε μια σκηνή σεξ. Αλλά δεν είναι αυτός ο σκοπός. Στην ουσία πραγματεύεται μία αληθινή ιστορία που συνέβη στην Ισπανία το 2004 με τις εκρήξεις στα τρένα απ’τους Τζιχαντιστές και 192 θύματα. Περιπλέκεται γύρω από αυτό και γύρω από τον λόγο που βρέθηκαν, μετά από μια τυχαία συνάντηση, αυτοί οι δύο άνθρωποι, μαζί σε ένα σπίτι. Η ιστορία δεν μένει στο ερωτικό -ο ένας προσπαθεί να σώσει τον άλλον.

Μιχάλης Λεβεντογιάννης/Φωτογραφία: Παναγιώτης Μάλλιαρης για το Bovary.gr

»Πιστεύω, δυστυχώς, ότι είναι πάρα πολύ επίκαιρο λόγω και των Τεμπών. Πρόκειται για δύο γεγονότα με κοινή ιστορία, μόνον που το ένα προκλήθηκε από τρομοκρατική επίθεση και με περισσότερα θύματα. Και στα δύο έφταιγε η κυβέρνηση για διαφορετικούς λόγους».

Μιχάλης Λεβεντογιάννης/Φωτογραφία: Παναγιώτης Μάλλιαρης για το Bovary.gr
Μιχάλης Λεβεντογιάννης/Φωτογραφία: Παναγιώτης Μάλλιαρης για το Bovary.gr

«HOTELELVIRA» στο Mega, από Δευτέρα ως Πέμπτη στις 21.00. Παίζουν: Ελίζα Σκολίδη, Μιχάλης Λεβεντογιάννης, Αννα Κουρή, Γιώργος Σουξές, Γκαλ Ρομπίσα, Γιωργής Τσουρής κ.ά.

«Γιατί ρε πατέρα;» στον Antenna, κάθε Δευτέρα στις 22.30. Παίζουν: Μιχάλης Λεβεντογιάννης, Κωνσταντίνα Μιχαήλ, Ηλίας Βαλάσης, Μιχάλης Μιχαλακίδης, Θεανώ Κλάδη, Κωνσταντίνος Λιάρος, Νίκη Λάμη, Θάνος Μπίρκος κ.ά.

«Barcelona» της BessWohl. Μετάφραση Μάκης Παπαδημητρίου. Σκηνοθεσία-απόδοση Πάρις Ερωτοκρίτου. Παίζουν: Μιχάλης Λεβεντογιάννης και Δανάη Σκιάδη. Στο θέατρο Πτι Παλαί από Δευτέρα 10 Νοεμβρίου και κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21.00.