Ρένος Ρώτας: «Η σκηνή είναι ο χώρος που εκφράζομαι, εκεί βγάζω ό,τι δεν δείχνω στη ζωή μου»

Με αφορμή την καλοκαιρινή περιοδεία της παράστασης «Ο θάνατος του Εμποράκου», ο Ρένος Ρώτας ποζάρει στον φακό του Bovary και μιλά για όλα όσα τον απασχολούν εντός και εκτός σκηνής.

Ο τρόπος που καταθέτει τον ρόλο του «Μπιφ» στην παράσταση «Ο θάνατος του Εμποράκου» μου τράβηξε το ενδιαφέρον για τη συνέντευξη με τον Ρένο Ρώτα. Ο ηθοποιός αν και απέχει από την τηλεόραση καταπιάνεται θεατρικά με απαιτητικούς ρόλους ανεβάζοντας ολοένα και ψηλότερα τον πήχη.

Σε ένα διάλειμμα από τις επαγγελματικές του υποχρεώσεις τον συναντώ στο εστιατόριο του Ιδρύματος «Βασίλη και Ελίζας Γουλανδρή» στο Παγκράτι. Ο ηθοποιός, μεταξύ άλλων, μιλάει για τον ρόλο του «Μπιφ», αφηγείται τα παιδικά του χρόνια στην Αγία Παρασκευή, αλλά και στην περιφέρεια, εξηγεί πώς μπήκε το θέατρο στη ζωή του και το λόγο που απέχει από την τηλεόραση, ενώ ξεκαθαρίζει ότι δεν ισχύει η είδηση που κυκλοφορεί για την προσωπική του ζωή. Από την άλλη, ο Ρένος Ρώτας αναφέρεται στον αθλητισμό εξηγώντας πώς παρακινήθηκε να ξεκινήσει τρέξιμο και γιατί δηλώνει συμμετοχή σε αθλητικές διοργανώσεις.

Ο Ρένος Ρώτας μέσα από τα δικά του λόγια.

Τα παιδικά του χρόνια και η σχέση με την αδερφή του

«Μεγάλωσα στην Αγία Παρασκευή σε μονοκατοικία με μεγάλο κήπο. Έχω μια αδερφή, ένα χρόνο μεγαλύτερη, δύο πολύ ισορροπημένους γονείς και από κοντά ο παππούς και η γιαγιά. Μέχρι πρόσφατα υπήρχε η μονοκατοικία, αλλά λόγω των συνθηκών που επικρατούν στην Ελλάδα με τον ΕΝΦΙΑ και πολλών ακόμα οικονομικών παραγόντων αναγκαστήκαμε να δώσουμε το οικόπεδο αντιπαροχή.

Είχαμε άπειρα ζώα, όπως σκύλο, γατιά, κουνέλια, γαλοπούλες, χήνες, κοτόπουλα, κόκορα γιατί ο μπαμπάς μου είναι κτηνίατρος, έρχονταν οι φίλοι μου και περνούσα άπειρες ώρες παίζοντας. Η παιδική μου ηλικία ήταν ήσυχη και ήρεμη -χωρίς αναταράξεις. Έχοντας ως παράδειγμα τους δυο ψύχραιμους γονείς μου δεν υπήρχαν ιδιαίτερες ψυχολογικές διακυμάνσεις. Ακολούθησα το οικογενειακό μοτίβο που είναι η ψύχραιμη και ισορροπημένη διαχείριση των καταστάσεων. Πάντα είχα πρότυπο και παράδειγμα την αδερφή μου που ως μεγαλύτερη και πολύ ώριμη για την ηλικία της άνοιγε το δρόμο.

Οι σχέσεις μας παραμένουν δεμένες αν και έχει μετακομίσει στην Ελβετία -λείπει πολλά χρόνια. Έχω γίνει και θείος -έχω δύο υπέροχα ανιψάκια. Πρόσφατα, οι δυο μας ολοκληρώσαμε έναν ποδηλατικό γύρο το γύρο της λίμνης της Λοζάνης που ήταν 7,5 ώρες αγώνας. Ήταν ένας κοινός μας στόχος. Εγώ το είδα σαν μια υπενθύμιση της παιδικής μας ηλικίας όπου εκείνα τα χρόνια συμπορευόμασταν και ο ένας έβαζε προκλήσεις στον άλλον για αυτοβελτίωση. Έτσι κι αυτή τη χρονιά, ο ένας προκάλεσε τον άλλο να συμμετάσχει σε αυτόν τον ποδηλατικό αγώνα και τα καταφέραμε. Μπήκαμε μαζί στον τερματισμό - πολύ ιδιαίτερη στιγμή και νιώσαμε σύνδεση. Όλα αυτά τα χρόνια, άλλωστε, συμπορευόμαστε με μόνιμο παρανομαστή την αγάπη. Χωρίς να το εκδηλώνουμε – δεν είμαστε εκφραστικοί άνθρωποι, ούτε εκδηλωτικοί. Δε το προβάλλουμε είναι μια σιωπηλή συνεννόηση. Είμαστε σύμμαχοι, συμπορευτές και αλληλοϋποστηριζόμαστε. Αυτό είναι που μου αρέσει πολύ στη σχέση μας: η σιωπηλή μας συνεννόηση.

Για κάποια χρόνια μετακομίσαμε στην επαρχία για δουλειές των γονιών: δύο χρόνια στην Αρχαία Κόρινθο και ένα χρόνο στη Λευκάδα. Για μένα, τα χρόνια του Γυμνασίου, που ήταν τα πιο τρυφερά, ήταν δύσκολη η διαχείριση της μετακόμισης, καθώς έπρεπε να χάσω για λίγο τους φίλους σου και να ξεκινήσω μια νέα ζωή σε καινούργιο περιβάλλον. Βέβαια πάντα ήξερα ότι θα επιστρέψουμε πίσω οπότε αυτό ήταν κάπως βάλσαμο. Τελικά, η μετακόμιση δεν αποδείχτηκε τόσο δύσκολη, ειδικά στην Αρχαία Κόρινθο και στην ηλικία που ήμουν μιας και ήταν όλα ιδανικά: υπήρχε το πλαίσιο της γειτονιάς, το παιχνίδι έξω στο δρόμο άπειρες ώρες χωρίς σκοτούρες, ποδηλατάδες στα χωράφια, στα σοκάκια σε όλο το χωριό. Μια κοινότητα που σε αγκαλιάζει αμέσως και όλοι γνωρίζονται μεταξύ τους. Για μένα, ήταν ιδανικό που τα βίωσα όλα αυτά σε εκείνη την ηλικία. Βέβαια, είχα πάντα στο μυαλό μου το σπίτι μας, τους φίλους μου και τους συνάντησα ξανά όταν επιστρέψαμε.



Η θεατρική ομάδα του σχολείου που τον ενέπνευσε να γίνει ηθοποιός

«Με είχε ιντριγγάρει το 2ο γυμνάσιο Αγίας Παρασκευής που είχα παρακολουθήσει τη θεατρική τους ομάδα το προηγούμενο καλοκαίρι, πριν βρεθώ στο Γυμνάσιο. Δεν ξέω γιατί, απλά είδα μια παράσταση τους, συμμετείχαν σε μαθητικούς θεατρικούς αγώνες και από τα πράγματα που έκανα όταν πήγα στη Γ’ Γυμνασίου, επιστρέφοντας από την επαρχία, ήταν να γραφτώ στην ομάδα τους. Χωρίς όμως να έχω κάτι συγκεκριμένο στο μυαλό μου. Σαν μια πηγαία ενστικτώδη αντίδραση του οργανισμού το να θέλει να υπάρξει στη συγκεκριμένη θεατρική ομάδα. Εννοείται ότι βρήκα εκεί το σπίτι μου. Ένιωσα τη σκηνή σπίτι μου κι έναν χώρο έκφρασης γιατί όπως προανέφερα στην οικογένεια μου δεν είμαστε ιδιαίτερα εκφραστικοί άνθρωποι. Στη σκηνή ήταν ακριβώς το αντίθετο. Είναι ο χώρος που εκφράζομαι με όλα τα μέσα και βγάζω όλο αυτό που δεν εκδηλώνω στην υπόλοιπη ζωή μου. Θυμάμαι, είχαμε τον καταπληκτικό κύριο Παπαδέα, ο οποίος μάς ενέπνεε να ασχοληθούμε ουσιαστικά με το θέατρο εξηγώντας μας ότι δεν είναι ένα απλό παιχνίδι. Το ένα έφερε το άλλο ώστε να αποφασίσω, από εκείνα τα χρόνια, ότι θέλω να γίνω ηθοποιός.

Εννοείται πως όταν πήγα στο Λύκειο ανάγκασα τον διευθυντή να κάνει θεατρική ομάδα. Δεν υπήρχαν πόροι, όπως είπε, για αυτό φτιάξαμε μια μικρή ομάδα ώστε να κατεβούμε στους θεατρικούς αγώνες χωρίς τη βοήθεια του σχολείου. Αφού κερδίσαμε αναγκάστηκε να φτιάξει θεατρική ομάδα -δεν ξέρω πλέον αν υπάρχει. Ήταν μια νίκη και μια τεράστια επιβράβευση σε προσωπικό επίπεδο ότι θέλω να ασχοληθώ με την υποκριτική.

Είχα αποφασίσει πριν τις Πανελλήνιες ότι θα δώσω στο Εθνικό χωρίς να ξέρω ουσιαστικά τι είναι η δραματική σχολή. Είχα άγνοια κινδύνου, αλλά υπήρχε θέληση. Επειδή ήμουν καλός μαθητής είχα περάσει οικονομικά στην ΑΣΟΕ και είχα σκοπό να τα συνδυάσω. Μπαίνοντας στο Εθνικό συνειδητοποίησα ότι δε γίνεται – τουλάχιστον τα χρόνια των σπουδών. Κατευθείαν από τη δραματική μπήκα στη δουλειά: σε τηλεοπτική σειρά και ήταν ένας νέος κόσμος. Δεν είχα ιδέα για το τηλεοπτικό γύρισμα, ούτε πώς μπορείς να είσαι καλός ηθοποιός στην τηλεόραση - στη σχολή παίρνουμε άλλη εκπαίδευση. Άρα η μελέτη κι όσα είχα μάθει ήθελαν επαναπροσδιορισμό στο κομμάτι της τηλεόρασης.

Για μένα ήταν μια νέα πρόκληση, ένας καινούργιος χώρος που έπρεπε να ανακαλύψω και για ένα χρόνο αφοσιώθηκα χωρίς να κάνω θέατρο ώστε να μάθω τα μυστικά της δουλειάς. Η πρώτη τηλεοπτική σειρά που έπαιξα ήταν οι «Συμμαθητές» στον Ant-1 που κράτησαν για τρία χρόνια. Ευτυχώς είχα απίστευτους ανθρώπους, όπως ο σκηνοθέτης Βασίλης Θωμόπουλος, η Μαριάννα Τουμασάτου, ο Μάριος Αθανασίου, ο Κρατερός Κατσούλης και ο Δημήτρης Μαυρόπουλος, που με αγκάλιασαν και μου έμαθαν μυστικά, τεχνικές για να είμαι αποδοτικός σε ένα καθημερινό γύρισμα βγάζοντας αποτελεσματικά τη δουλειά. Ήταν πολύτιμα τα μαθήματα τους και τα κρατάω μέχρι σήμερα.

Στη θεατρική μου πορεία, οι δουλειές έρχονταν η μία μετά την άλλη με μεγάλη παύση τα χρόνια του covid- 19 όπου ο κλάδος ζορίστηκε όπως κι εγώ σε προσωπικό επίπεδο. Αυτό το αβέβαιο του μέλλοντος με είχε φθείρει γιατί είμαι ένας άνθρωπος που του αρέσουν τα μακροπρόθεσμα σχέδια και αδυνατούσα να κάνω της επόμενης ημέρας. Μπήκα σε ένα ρυθμό επιβίωσης που δεν μπορούσα να φανταστώ -επιβίωνα απλά για να βγει η ημέρα και την επόμενη δεν ξέραμε τι μάς ξημέρωνε. Επίσης είδα μια τεράστια αδιαφορία απέναντι στον πολιτισμό και τους καλλιτέχνες από το κράτος. Σκέψου ότι τα δικά μας επιδόματα ξεκίνησαν να τρέχουν 4 -5 μήνες μετά ήταν σαν να μας λένε «Δεν μας νοιάζεται». Έγινε μεγάλη προσπάθεια από το ΣΕΗ για το πώς μπορεί να λειτουργήσει ένα θέατρο, ενώ οι καφετέριες ήταν γεμάτες. Στο θέατρο δε μιλά ο θεατής, μιλά ο ηθοποιός που είναι πάνω στη σκηνή και υπάρχει απόσταση από το κοινό.

Εκείνο το διάστημα, ξεκίνησα να σκέφτομαι τι άλλο μπορώ να κάνω στη ζωή μου. Δυστυχώς, δεν έχω πολλές επιλογές: εκπαιδεύτηκα να είμαι ηθοποιός. Ευτυχώς, τα επόμενα χρόνια άνθισε το θέατρο. Ίσως επειδή ο κόσμος ζορίστηκε και ήθελε να βρει έναν τρόπο διασκέδασης που ταυτόχρονα να τον εμψυχώνει, να τον βελτιώνει, να τον ταξιδεύει – αυτό το ταξίδι της ψυχής μας είχε λείψει τα χρόνια της καταπίεσης».



Τα πρώτα χρόνια της αναγνωρισιμότητας

«Όταν ήρθε η αναγνωρισιμότητα με εξέπληξε γιατί δεν ήξερα τι εστί. Με χαιρετούσαν στο δρόμο, μου εκδήλωναν την αγάπη τους και τελικά το εξέλαβα ως ένα «άτυπο» χειροκρότημα. Στο θέατρο κάθε βράδυ το απολαμβάνουμε καταθέτοντας τη δουλειά μας, ενώ στην τηλεόραση δεν υπάρχει. Οπότε η δημόσια αγάπη των τηλεθεατών είναι ένα είδος χειροκροτήματος. Για μένα, η αναγνωσιμότητα είναι ένα είδος ανταμοιβής και τίποτα παραπάνω.

Πώς ένιωσα όταν άρχισε να απασχολεί η προσωπική μου ζωή; Αυτό είναι ένα μεγάλο ερωτηματικό αν τον κόσμο τον αφορά η προσωπική μου ζωή -τις ερωτήσεις τις κάνετε οι δημοσιογράφοι, όχι ο κόσμος. Ο κόσμος εννοείται είναι περίεργος και «διψάει» για την πληροφορία -στο χέρι μας είναι να του δώσουμε μια πληροφορία για την προσωπική ζωή ή την καλλιτεχνική. Πιστεύω «διψάει» εξίσου και για τα δύο. Για παράδειγμα, εμείς οι δύο που κάνουμε αυτή τη συνέντευξη είναι στο χέρι μας τι θα προσφέρουμε στο κοινό. Είναι δεδομένο ότι το «κους -κους» είναι στη φύση μας κι εγώ το βλέπω με θετικό πρόσημο. Δηλαδή σαν «νοιάξιμο», ένα είδος ενδιαφέροντος, το οποίο όμως πρέπει να έχει όρια. Ούτε να σε καθορίζει, ούτε να υπερβαίνει τον προσωπικό σου χώρο. Έχω καταφέρει να διαφυλάξω τον προσωπικό μου χώρο - τώρα αν έχουν κυκλοφορήσει δημοσιεύματα για την προσωπική μου ζωή δεν με έχουν ενοχλήσει».

«Με ενοχλεί όταν γίνονται παρεξηγήσεις όπως συμβαίνει τώρα. Έχει γραφτεί παντού στα sites ότι είμαι ερωτευμένος με μια συνάδερφο και η συγκεκριμένη είδηση δεν ισχύει. Αναρωτιέμαι πώς προέκυψε. Η συγκεκριμένη ηθοποιός είναι προσωπική μου φίλη -τουλάχιστον δέκα χρόνια. Διάβαζα να γράφεται «Πιο ερωτευμένος από ποτέ» -αυτού του είδους οι παρεξηγήσεις με ενοχλούν.

Τον ρωτώ αν είναι αυτός ο λόγος που δε δίνει συνεντεύξεις: «Ξεκάθαρα! Πλέον δεν δίνω συνεντεύξεις, μου αρέσει πολύ να μοιράζομαι τις σκέψεις μου με τους ανθρώπους, να συνομιλώ με δημοσιογράφους, αλλά θέλω να προστατευτώ από τέτοιου είδους παρεξηγήσεις. Όπως, επίσης, δε μου αρέσουν οι «μεγάλοι» τίτλοι τύπου: «Ο Ρένος Ρώτας είπε ότι ο κλάδος μας πάσχει» -μου αρέσει ο τίτλος να αφορά κάτι καλλιτεχνικό.

Στη δική μας συνέντευξη το στοιχείο που αφορά το κοινό είναι ότι ο Βλαδίμηρος Κυριακίδης παίζει «Εμποράκο» -για μένα υπερβαίνει ως τίτλος των υπολοίπων. Ένας ηθοποιός που έχει καθιερωθεί στα μάτια του κοινού ως κωμικός, καταθέτει στη σκηνή έναν «Εμποράκο» που είναι ανεπανάληπτος. Και μάλιστα με τη σκηνοθεσία του Γιώργου Νανούρη που έχει σεβαστεί τον συγγραφέα, Άρθουρ Μίλερ, σε ένα έργο που μας αφορά πολύ. Πρόκειται για ένα κείμενο γραμμένο στην Αμερική πριν 50 χρόνια και είναι τόσο επίκαιρο στον Έλληνα του 2025 -περιγράφει την ελληνική οικογένεια σαν βαθύ ψυχογράφημα».

Γιατί απέχει από την τηλεόραση

Τον ρωτώ γιατί ο ίδιος απέχει από την τηλεόραση, ενώ έχει αναμετρηθεί με σπουδαίους θεατρικούς ρόλους. «Η τηλεόραση απέχει από εμένα -έχω κι εγώ ακριβώς την ίδια απορία. Μου αρέσουν τα γυρίσματα, αλλά σε μένα όπως και σε άλλους ηθοποιούς, είναι συλλογικό το ζήτημα, δε δίνεται η ευκαιρία να διεκδικήσουμε μια θέση σε τηλεοπτική σειρά. Η τελευταία μου δουλειά ήταν «Στα σύνορα» του Βασίλη Θωμόπουλο, ο οποίος με πρότεινε και επιλέχτηκα μετά από ακρόαση. Συνέβη και με άλλους ηθοποιούς της σειράς αιφνιδιάζοντας με ευχάριστα. Όταν μίλησα με τον σκηνοθέτη δεν ήξερα ότι θα περάσω από ακρόαση -νόμιζα ότι έχω τον ρόλο στο τσεπάκι. Όμως, αυτή η διαδικασία, και του βγάζω το καπέλο, δημιουργεί μια αξιοκρατία την οποία αναζητώ. Γενικότερα, θα έπρεπε να υπάρχει μια αξιολόγηση σε όλες τις δουλειές.

Ύστερα από την ευκαιρία που μου έδωσε ο Βασίλης Θωμόπουλος, να δοκιμαστώ για έναν ρόλο που τον εν τέλει πήρα, δε μου δίνεται η ευκαιρία να αποδείξω ότι μπορώ κι εγώ να έχω μια θέση στα τηλεοπτικά δρώμενα. Το έχω συζητήσει με πολλούς συναδέρφους ότι δεν είναι συχνό το φαινόμενο των ανοιχτών ακροάσεων. Αν, λοιπόν, γίνονται οι ακροάσεις για 15 με 20 άτομα είναι λογικό να εμφανίζονται στην τηλεόραση οι ίδιοι ηθοποιοί ξανά και ξανά.

Οι καλοί ηθοποιοί είναι πάντα χρήσιμοι και θα μπορούσα να μην είμαι στους καλούς ηθοποιούς αλλά αν δεν σου δίνεται καν η ευκαιρία να δοκιμαστείς πώς έχει βγει αυτό το πόρισμα; Δύο σεζόν τώρα που παίζω τον «Μπιφ» όπως έχω τον έχω διαχειριστεί με την ομάδα και τον σκηνοθέτη, από τους κορυφαίους ρόλους της παγκόσμιας δραματουργίας, αποδεικνύει την καλλιτεχνική μου αξία.

Στεναχωριέμαι ιδιαίτερα με τη δημόσια τηλεόραση που δεν δίνει τη δυνατότητα σε πολλούς νέους ηθοποιούς να διεκδικήσουν μια θέση, ενώ έχει άπειρες παραγωγές. Χαίρομαι πάρα πολύ που γίνονται σειρές, αλλά στεναχωριέμαι ταυτόχρονα που δεν ανοίγει τις δοκιμαστικές πόρτες -έστω σε μια παραγωγή κάνοντας ανοιχτή ακρόαση. Γνωρίζω ότι είναι βάρβαρη διαδικασία να δεις 2.000 άτομα, αλλά τουλάχιστον για μια από όλες τις παραγωγές θα έπρεπε να το έχει κάνει. Από τη στιγμή που είναι δημόσιος φορέας πρέπει να δει όλους τους διαθέσιμους ηθοποιούς, ώστε να έχουν όλοι ίσες ευκαιρίες για να διεκδικήσουν μια θέση σε αυτές τις πολύ ωραίες σειρές.

Όχι, δεν είμαι άνθρωπος που θα σηκώσω το τηλέφωνο μου για να προταθώ σε δουλειά. Είμαι πολύ κακός στο να «πουλήσω» τον εαυτό μου, να διεκδικήσω μια θέση πέρα από τη διαδικασία της ακρόασης. Αν μου ανακοινώσεις ακρόαση θα στείλω αμέσως βιογραφικό -το να σηκώσω το τηλέφωνο και να ζητήσω να με δουν δεν το κάνω».

Πώς μπήκε ο αθλητισμός στη ζωή του

«Ξεκίνησα τον αθλητισμό σε μεγάλη ηλικία -δυστυχώς. Γιατί το σώμα είναι περισσότερο έτοιμο να ανταπεξέλθει σε αθλητικές δραστηριότητες όταν έχεις ασχοληθεί από την παιδική σου ηλικία. Δεν είχα ποτέ παραπανίσια κιλά, είχα μια λεπτή, αλλά αγύμναστη φιγούρα. Αποφάσισα να ασχοληθώ με τον αθλητισμό γιατί είναι χρήσιμο για τη δουλειά μου να έχω ενεργό σώμα – διαθέσιμο στα χέρια του σκηνοθέτη γα να εκτελέσει πράγματα. Με αυτή τη φιλοσοφία μπήκα σιγά σιγά στον αθλητισμό: όπως καλλιεργώ το πνεύμα μου συμβαίνει και με το σώμα μου και προέκυψαν οι αγώνες.

Η συμμετοχή μου σε αθλητικούς αγώνες ήταν ωφέλιμη γιατί σε αναγκάζει να σηκωθείς από τον καναπέ τη στιγμή που βαριέσαι ξέροντας ότι σε 2 μήνες πρέπει να ανταπεξέλθεις στα εκάστοτε χιλιόμετρα που τρέχεις. Ακόμα και σήμερα υπάρχουν φορές που προτιμώ να τεμπελιάσω από το να βγω να τρέξω. Όμως δεν έχει υπάρξει φορά που μετάνιωσα για προπόνηση. Αντιθέτως, έχουν υπάρξει άπειρες φορές που έχω μετανιώσει που έκατσα και δεν έκανα τίποτα. Για αυτό εξακολουθώ να δηλώνω συμμετοχή σε αγώνες -τώρα έχω μπροστά μου τον Αυθεντικό Μαραθώνιο που θα συμμετάσχω για 4η φορά. Πάντα παρακινώ τους ανθρώπους να το δοκιμάσουν, έστω για μία φορά στη ζωή τους -είναι απίστευτα συγκινητικός ο κόσμος που σε εμψυχώνει και στα 42 χιλιόμετρα αλλά και ο τερματισμός στο Καλλιμάρμαρο. Είναι μια ανεπανάληπτη εμπειρία που σε μετατοπίζει.

Ο συνδυασμός της πειθαρχίας και της οργάνωσης που έχει ο αθλητισμός είναι ωφέλιμη για τη δουλειά μου.

Από την άλλη, υπάρχει αντικειμενικότητα: βγαίνεις 10ς σε έναν αγώνα και δεν μπορεί να στο αναιρέσει κανείς -είναι δεδομένο το αποτέλεσμα. Στη σκηνή μπορεί να δώσεις όλο σου την ψυχή και σε κάποιον να μην αρέσει ακυρώνοντας σε ως ηθοποιό. Φυσικά είναι θεμιτό να συμβεί.

«Ο θάνατος του Εμποράκου» σε καλοκαιρινή περιοδεία

Το κείμενο του Άρθουρ Μίλλερ παραμένει επίκαιρο μισό αιώνα μετά. «Αντίστοιχα τότε, όπως και σήμερα, ένα καπιταλιστικό σύστημα με πάρα πολλές επιταγές που στις «φοράει» άθελα σου -έτσι την πάτησε ο «Εμποράκος». Του φόρεσαν κάποια όνειρα και ένα ρυθμό ζωής που ο ίδιος αυτός τρόπος ζωής ήρθε να τον αναιρέσει. Πάντα είχε την ελπίδα ότι θα φτιάξουν τα πράγματα, αλλά εν τέλει τίποτα δε φτιάχνει με αποτέλεσμα να παγιδευτεί σε αυτά τα όνειρα με τεράστια ανικανότητα να ξεφύγει. Ενώ χρειαζόταν μια ευέλικτη διαχείριση ώστε να μπορέσει να ανταπεξέλθει στη νέα πραγματικότητα που επέβαλλε τότε το καπιταλιστικό σύστημα.

Το προσωπικό πάθος του «Εμποράκου» βάζει τρικλοποδιά και στο γιο του, τον «Μπιφ», ο οποίος έχει τα δικά του όνειρα και προσπαθεί να διεκδικήσει ένα πιο ρομαντικό τρόπο ζωής. Όμως, στο πλαίσιο που έχει θέσει ο πατέρας του δε χωράει -εκεί είναι η μεγάλη τους κόντρα. Όπως όλα τα αγόρια έτσι και ο «Μπιφ» έχει ανάγκη υποσυνείδητα την επιβεβαίωση του πατέρα του και τη στήριξη του. Από πρώτο χέρι μπορώ να πω κάτι που έκανε ο δικός μου πατέρας : υποστήριζε κάθε μου σκέψη, σχέδιο και με έκανε να νιώθω υπεύθυνος για τον εαυτό μου. Αντίθετα, ο «Εμποράκος» βάζει μόνιμα τρικλοποδιά στο παιδί του που προσπαθεί να διεκδικήσει κάτι διαφορετικό πιστεύοντας ότι δεν θα μπορέσει να ανταπεξέλθει.

Ο «Μπιφ» ζητά την επιβεβαίωση και το θαυμασμό του μπαμπά μου, από την άλλη θα ήθελε να ξεσκεπάσει το ψέμα του που τον έχει στιγματίσει. Βλέπει τη μάσκα ενός ανθρώπου που υποτίθεται θέλει το καλό για όλους και ταυτόχρονα έχει σκάψει βαθιά για να κουκουλώσει ένα απίστευτο ψέμα. Ο ίδιος έχει ενοχή που γνωρίζει το ψέμα του πατέρα του και ταλαιπωρείται. Θα ήθελε να μιλήσει, αλλά δεν μπορεί -θέλει να προστατέψει τη μάνα και τον πατέρα γιατί δεν του είναι αδιάφορος. Βλέπουμε τον «Μπιφ» να επιστρέφει για λίγο στο σπίτι του, ωστόσο συνειδητοποιεί ότι ο «Εμποράκος» βρίσκεται σε μια παρακμή, σε μια διαδικασία που τον παρασέρνει σε περίεργα μονοπάτια και μένει με σκοπό να βοηθήσει κάπως τα πράγματα -άσχετα αν δεν μπορεί. Θέλει να τον βοηθήσει αλλά δεν μπορεί να γεφυρώσει πολλά ζητήματα που υπάρχουν μεταξύ τους. Βάζοντας τα προβλήματα κάτω από το χαλί δεν μπορείς να συζητήσεις για νέα ζητήματα. Πρέπει πρώτα να καθαρίσεις τα παλιά και μετά να λύσεις τα νέα. Αναβάλλουμε να λύσουμε τις εκκρεμότητες, υπάρχουν εγωισμοί κι αυτό οδηγεί απλά ο ένας να βάζει τρικλοποδιά στην ευτυχία του άλλου.

Δεν ξέρω αν η μητέρα του «Μπιφ» μάθαινε την αλήθεια θα εγκατέλειπε τον «Εμποράκο» γιατί για την ίδια είναι όλος της ο κόσμος. Είναι μια γυναίκα που δεν παίρνει πρωτοβουλίες, είναι έρμαιο των αντρών και βαθιά συγκινητικός ρόλος -ειδικά ο τρόπος που παραδίδει το φινάλε. Παρά το γεγονός ότι είναι καταπιεσμένη τη βάζει να κουβαλάει στους ώμους της τα πάντα -είναι μια πολύ συγκινητική στιγμή στο έργο».

Info: «Ο θάνατος του Εμποράκου» σε καλοκαιρινή περιοδεία. Επόμενοι σταθμοί:

21/7 - Αθήνα - Θέατρο Βράχων «Μ. Μερκούρη» |23/7 - Χαλάνδρι |26/7 Ιουλίου - Ήλιδα| 27/7 - Αίγιο| 28/7 - Μεσολόγγι| 29/7 - Αγρίνιο| 30/7 - Λευκάδα - Ανοιχτό Θέατρο Δήμου Λευκάδας|31/7 - Ιωάννινα - Υπαίθριο Θέατρο ΕΗΜ – Φρόντζου| 1/8 - Λάρισα|3/8 - Δίον |5/8 - Αλεξανδρούπολη|6/8 - Φίλιπποι|7\8 – Μουδανιά|8 /8- Βόλος |10/8 - Ρέθυμνο |11/8 - Χανιά |12 & 13/8 - Ηράκλειο |18/8- Χαλκίδα |19/8- Σαλαμίνα |20/8 Αυγούστου - Λαύριο|21/8 Νέα Μάκρη |23/8- Χιλιομόδι| 24/8 - Καλαμάτα |25/8 - Λουτράκι|29/8 - Βριλήσσια |30/8 - Κορυδαλλός |31/8 - Θήβα

Παίζουν: Βλαδίμηρος Κυριακίδης, Έφη Μουρίκη, Ρένος Ρώτας, Δημήτρης Γεροδήμος,Κατερίνα Μάντζιου, Γιπώργος Κοσκορέλλος, Παναγιώτης Παπαδούλης, Σωκράτης Αγγελής

Ευχαριστούμε το «B&E Goulandris cafe-Restaurant» για τη φιλοξενία της φωτογράφισης/συνέντευξης