«Η μεγαλύτερη ανακάλυψη μετά την ατομική βόμβα»: Το μπικίνι γίνεται 80 χρονών
Το μπικίνι, ένα μικρό κομμάτι ύφασμα άλλαξε για πάντα τη μόδα και τις κοινωνικές νόρμες και πέρασε από το να θεωρείται προκλητικότητα στην παραλία στην παγκόσμια αποδοχή.
Το μπικίνι, ένα ένδυμα που μόλις και μετά βίας υπάρχει, αλλά αναμφισβήτητα εντυπωσιακό, αποτελεί βασικό στοιχείο του καλοκαιριού εδώ και σχεδόν οκτώ δεκαετίες. Η δημιουργία του προκάλεσε εξίσου διαμάχες και θαυμασμό.
Η ιστορία του μπικίνι μέσα σε 8 δεκαετίες
Το 1946, ένα μαγιό με τολμηρό κόψιμο παρουσιάστηκε στο Παρίσι και αμέσως πυροδότησε αντιδράσεις. Ο εμπνευστής του, Louis Réard, μηχανικός που μπήκε στην βιομηχανία των υφασμάτων, παρατήρησε πως οι γυναίκες στις παραλίες του Saint-Tropez κατέβαζαν τα μαγιό τους για να μαυρίσουν καλύτερα. Έτσι γεννήθηκε η ιδέα ενός μαγιό που θα άφηνε ακάλυπτη τη μέση.
Η Micheline Bernardini με το πρώτο μπικίνι στην ιστορία/ Φωτογραφία: Album - Archivo ABC / Album / Profimedia
Το ονόμασε «μπικίνι», εμπνευσμένος από την ατόλη Μπικίνι, τόπο της πρώτης πυρηνικής δοκιμής των ΗΠΑ, και το παρουσίασε με τη Micheline Bernardini, χορεύτρια στο Casino de Paris.
Ήταν η μόνη που αποδέχτηκε να φορέσει ένα τόσο αποκαλυπτικό ρούχο. Το σχέδιο, που τόνιζε τις καμπύλες και άφηνε ακάλυπτο τον αφαλό –τότε άκρως προκλητικό σημείο του σώματος–συνόδευαν αποσπάσματα επιστολών από θαυμαστές της Bernardini.
Η Diana Vreeland το χαρακτήρισε «το πιο σημαντικό πράγμα μετά την ανακάλυψη της ατομικής βόμβας», και όχι τυχαία. Το μπικίνι, που χωρούσε να συσκευαστεί σε έναν μεταλλικό κύβο έξι μόλις εκατοστών, έγινε σύμβολο ρήξης με τη μεταπολεμική σεμνότητα.
Δεκαετία του 1950
Στην αρχή, το μπικίνι ήταν απαγορευμένο σε πολλές ευρωπαϊκές παραλίες. Κι όμως, μια φωτογραφία της Brigitte Bardot στις Κάννες το 1953, με ένα φλοράλ μπικίνι, άλλαξε την πορεία του. Η 18χρονη ηθοποιός έδωσε στο ένδυμα το νεανικό, προκλητικό και απελευθερωμένο πρόσωπο που χρειαζόταν.
Το μπικίνι άρχισε να γίνεται σύμβολο μιας γενιάς που απομακρυνόταν από τη συντηρητική αισθητική και αγκάλιαζε την ελευθερία του σώματος, την απόλαυση και την εξελισσόμενη καταναλωτική κουλτούρα.
Δεκαετία του 1960
Η δεκαετία του ’60 σηματοδότησε τη σταδιακή αποδοχή του μπικίνι, παρότι παρέμενε απαγορευμένο σε αρκετές παραλίες. Το Χόλιγουντ έπαιξε καθοριστικό ρόλο. Το 1962, η Ursula Andress στην ταινία Dr. No εμφανίζεται με λευκό μπικίνι και ζώνη, βγαίνοντας από τη θάλασσα – μια σκηνή που έμεινε στην ιστορία.
Το Channel 4 την ανέδειξε ως «την κορυφαία στιγμή με μπικίνι στην ιστορία του κινηματογράφου», ενώ ο συγγραφέας Martin Rubin τη χαρακτήρισε «καθοριστική στιγμή στην απελευθέρωση του ερωτισμού στον κινηματογράφο τη δεκαετία του '60». Το μπικίνι δημοπρατήθηκε το 2001 έναντι 61.500 δολαρίων.
Ακολούθησαν η Sue Lyon στη Lolita με λουλουδάτο μπικίνι και η Raquel Welch με το θρυλικό γούνινο μπικίνι στο One Million Years B.C. (1966). Όλες αυτές οι στιγμές συνέβαλαν καθοριστικά στη διάδοσή του.
Στη Γαλλία, η μεγάλη αλλαγή ήρθε το 1968. Η κοινωνική αναταραχή και η άνοδος του φεμινισμού έσπασαν τα δεσμά της σεμνότητας. Το μπικίνι έγινε εργαλείο έκφρασης, αυτονόμησης και ελευθερίας του σώματος – ένα ένδυμα που διεκδικούσε χώρο, κυριολεκτικά και συμβολικά.
Δεκαετία του 1980
Μέχρι τη δεκαετία του ’80, το μπικίνι ήταν το δημοφιλέστερο είδος μαγιό στις ΗΠΑ, με 20% των πωλήσεων. Όμως, η αυξανόμενη ανησυχία για τον καρκίνο του δέρματος έφερε αλλαγές. Οι γυναίκες στράφηκαν σε πιο καλυπτικά σχέδια: τα ψηλά ολόσωμα έγιναν μόδα, ενώ εναλλακτικές όπως τα tankini και camikini προσέφεραν την αίσθηση κάλυψης χωρίς να θυσιάζουν το στιλ.
Την ίδια εποχή, το μπικίνι διατηρούσε την αίγλη του μέσω των media. Η Pamela Anderson στο Baywatch και η Cindy Crawford στο Sports Illustrated έγιναν icons της εποχής, με μαγιό που συνδύαζαν αισθησιασμό και δύναμη.
Δεκαετία του 1990
Η δεκαετία του ’90 έφερε νέα πνοή. Η minimal αισθητική κυριαρχούσε, αλλά το μπικίνι επέστρεψε πιο δυναμικό και επώνυμο. Οίκοι μόδας το υιοθέτησαν και το μετέτρεψαν σε εργαλείο branding.
Το 1996, η Chanel παρουσίασε με το supermodel Stella Tennant ένα ανατρεπτικό, μίνιμαλ μπικίνι με λογότυπο, ενώ το 1997 ο Tom Ford για τη Gucci λάνσαρε ένα μεταλλικό στρινγκ μπικίνι με το γράμμα G. Το μαγιό πλέον δεν ήταν μόνο γυναικείο – απευθυνόταν σε όλα τα φύλα και δήλωνε τόλμη και δύναμη.
Δεκαετία του 2000 έως σήμερα
Στον 21ο αιώνα, το μπικίνι δεν σταμάτησε να προκαλεί. Το 2013, διαφήμιση με την Pamela Anderson με μπικίνι απαγορεύτηκε στη Βρετανία ως σεξιστική. Το ίδιο έτος, το Πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ απαγόρευσε διαγωνισμό πάλης φορώντας μπικίνι, χαρακτηρίζοντάς τον προσβλητικό για τις γυναίκες.
Παρόλα αυτά, η μόδα εξελίχθηκε. Οι σχεδιαστές έγιναν πιο συμπεριληπτικοί, απευθυνόμενοι σε κάθε σωματότυπο, ηλικία και ταυτότητα φύλου. Το μπικίνι σήμερα είναι εργαλείο έκφρασης και αποδοχής, ένα ένδυμα που συνομιλεί με την κοινωνία και την αισθητική της κάθε εποχής.
Με την παγκόσμια αγορά μαγιό να εκτιμάται στα 811 εκατομμύρια δολάρια, το μπικίνι παραμένει στην κορυφή. Από σύμβολο πρόκλησης σε φορέα ελευθερίας, το μπικίνι δεν είναι πια απλώς μαγιό. Είναι ένα πολιτιστικό φαινόμενο που συνεχίζει να εξελίσσεται – και να αντέχει.
