Πώς οι Ιταλίδες τρώνε ζυμαρικά και πίτσα χωρίς να χάνουν την φόρμα τους, ακόμη και μετά τα 45
Είναι αρκετά παράδοξο το γεγονός ότι στην Ιταλία καταναλώνουν κανονικά και χωρίς στερήσεις πίτσα και ζυμαρικά και παρ' όλα αυτά καταφέρνουν να είναι σε φόρμα.
Τα είχε πει και η Σοφία Λόρεν
Υπάρχει μια σκηνή με τη Σοφία Λόρεν στην ταινία «Χθες, Σήμερα, Αύριο» του Βιτόριο ντε Σίκα (1964) που συνοψίζει με τον καλύτερο τρόπο τις απολαύσεις στο τραπέζι που όλες έχουμε νιώσει κάποια στιγμή: «Προτιμώ να τρώω ζυμαρικά και να πίνω κρασί, παρά να είμαι μέγεθος Small». Αν και το μήνυμα της ταινίας είναι διαφορετικό, όσα είπε η ίδια εκτός οθόνης στα 90 της χρόνια αποτυπώνουν την ίδια φιλοσοφία απέναντι στα ιταλικά εδέσματα: «Λατρεύω τα πιάτα με ζυμαρικά, αλλά τα απολαμβάνω περιστασιακά γιατί θέλω να παραμένω σε φόρμα».
Για πολλά χρόνια κυκλοφορούσε η φήμη ότι η διάσημη Ιταλίδα είχε πει: «Ό,τι έχω το οφείλω στα σπαγγέτι». Στην πραγματικότητα, ποτέ δεν το είπε. Και δεν χρειάζεται να επιβεβαιώσει η επιστήμη ότι κανένα σώμα δεν θα άντεχε μία διατροφή που θα περιοριζόταν στα ζυμαρικά (και πίτσα) χωρίς συνέπειες πάνω μας. Κι όμως, πολλές φορές ίσως να έχουμε σκεφτεί ότι οι Ιταλοί μπορεί να καταναλώνουν αρκετά συχνά τέτοια πιάτα, ενώ εδώ τα αποφεύγουμε αρκετά λόγω των πολλών θερμίδων. Επομένως, προκύπτει το εξής εύλογο ερώτημα: Πώς γίνεται να μην παχαίνουν με τόσους υδατάνθρακες που καταναλώνουν, και επίσης πώς καταφέρνουν να διατηρούν την σιλουέτα τους ειδικά μετά τα 45;
Πίτσα και ζυμαρικά σίγουρα, αλλά όχι ό,τι κι ό,τι
Ας ξεκινήσουμε εξηγώντας την «παράδοξη» αυτή πραγματικότητα. Ναι, στην Ιταλία καταναλώνουν πολύ περισσότερα ζυμαρικά και πίτσα σε σχέση με εμάς, αφού είναι και μέρος του πολιτισμού τους. Όμως, να ξεκαθαρίσουμε σε αυτό το σημείο, πως δεν πρόκειται για οποιαδήποτε ζυμαρικά ή πίτσα. Η ιταλική γαστρονομία είναι βαθιά ριζωμένη στον πολιτισμό και δεν αλλοιώνεται εύκολα. Στην Ιταλία εκείνο που κυριαρχεί είναι το σπιτικό φαγητό, ενώ τα προμαγειρεμένα και το fast food παραμένουν στο περιθώριο.
Εκεί, η πίτσα βγαίνει από τον παραδοσιακό φούρνο και η ζύμη ετοιμάζεται με προσοχή, σαν είναι έργο τέχνης. Τα υλικά είναι πάντα υψηλής ποιότητας και η σάλτσα ντομάτας σιγοβράζει για ώρες και φυλάσσεται σε βάζα. Το τυρί από την άλλη, είναι εκλεκτό και φυσικά ιδέες από την Αμερική όπως ο ανανάς δεν έχουν καμία θέση και σχέση με την παραδοσιακή ιταλική πίτσα. Στη Νάπολη, τη γενέτειρα της πίτσας, λένε μάλιστα πως αυτός ο συνδυασμός πίτσας με ανανά θεωρείται έγκλημα.
Όπως και με την πίτσα, έτσι και με τα ζυμαρικά. Με λίγα λόγια, φτιάχνονται συνήθως στο σπίτι, με παραδοσιακά αλεσμένο αλεύρι, γεμιστά ή κομμένα στο χέρι. Στη συνέχεια σερβίρονται με απλά αλλά εξαιρετικά υλικά που δεν είναι άλλα από φρέσκες ντομάτες, βασιλικό (από το μπαλκόνι) και έξτρα παρθένο ελαιόλαδο. Έτσι, κάθε πιάτο γίνεται ένας ύμνος στη μεσογειακή διατροφή.
Ζήτημα ποιότητας και ποσότητας
Πέρα από την ποιότητα όμως, υπάρχει και το μέτρο. Όσο μεγαλώνουν, οι Ιταλίδες προσαρμόζουν την ποσότητα φαγητού στις ανάγκες και στον ρυθμό ζωής τους. Αυτός είναι και ο λόγος που μπορούν να απολαμβάνουν τα αγαπημένα τους πιάτα χωρίς στερήσεις.
Μάλιστα σύμφωνα με διατροφολόγους, μία γυναίκα 45 χρονών δεν μπορεί να φάει την ίδια ποσότητα πίτσας ή ζυμαρικών με μία 25χρονη, καθώς ο μεταβολισμός διαφέρει ανά ηλικία. Κι σε αυτό το σημείο ακριβώς, βρίσκεται και το μυστικό το οποίο είναι το εξής: μικρότερες μερίδες, αλλά ποτέ αποκλεισμός από την διατροφή.
Επιπλέον, οι Ιταλοί έχουν τη συνήθεια να προσθέτουν πράσινο και μπαχαρικά στα πιάτα τους, κάτι που όχι μόνο τα κάνει πιο αρωματικά, αλλά βοηθά και στην καλύτερη απορρόφηση των θρεπτικών συστατικών.
Ένας υγιεινός τρόπος ζωής που συμπληρώνει το τραπέζι
Το μυστικό όμως δεν κρύβεται μόνο στο πιάτο, αλλά και στο lifestyle. Στην Ιταλία, το φαγητό είναι κάτι σαν ιεροτελεστία καθώς απολαμβάνεται με ηρεμία και συνοδεύεται από συζητήσεις και στιγμές σύνδεσης με τους άλλους. Οι συζητήσεις στο τραπέζι κρατούν όσο χρειάζεται, αλλά αμέσως μετά το γεύμα το σώμα δεν μένει αδρανές. Υπάρχει πάντα κίνηση, κι αυτή μπορεί να είναι τακτοποίηση στο σπίτι, μια βόλτα, ή γενικότερα μικρές δραστηριότητες που βοηθούν στη ρύθμιση του σακχάρου στο αίμα.
Να σημειώσουμε επίσης ότι οι Ιταλοί δεν τρώνε βιαστικά. Η αργή, απολαυστική κατανάλωση του φαγητού δίνει χρόνο στον εγκέφαλο να λάβει το σήμα κορεσμού, αποτρέποντας έτσι την υπερφαγία.
Τέλος, τηρούν αυστηρά τα ωράρια των γευμάτων. Οι Ιταλοί συνηθίζουν να τρώνε το δείπνο τους σχετικά νωρίς, ώρες που στην Ελλάδα θεωρούνται απογευματινές. Στην ουσία όμως, όσο πιο νωρίς καταναλώνουμε αυτό το γεύμα τόσο το καλύτερο για την πέψη. Με λίγα λόγια, το βράδυ ο μεταβολισμός είναι πιο αργός, πράγμα που σημαίνει ότι οι θερμίδες που καταναλώνουμε είναι πιο πιθανό να αποθηκευτούν ως λίπος, αντί να χρησιμοποιηθούν άμεσα ως ενέργεια.
