Ψυχολογία: «Μαμά, είσαι καλά;» -9 συζητήσεις που το παιδί σου δεν θα έπρεπε να κάνει
Τα παιδιά αντιλαμβάνονται πολλά περισσότερα απ’ όσα νομίζουμε. Κι ενώ η ειλικρίνεια είναι πολύτιμη, ορισμένες συζητήσεις καλό είναι να μένουν μακριά από τα αυτιά τους, για να νιώθουν ασφάλεια και ηρεμία, σύμφωνα με την Ψυχολογία.
Η ειλικρίνεια είναι θεμέλιο της εμπιστοσύνης ανάμεσα σε γονείς και παιδιά. Ωστόσο, υπάρχουν θέματα που τα μικρά παιδιά δεν έχουν ακόμη τη συναισθηματική ωριμότητα να διαχειριστούν. Θέλουμε να τα μεγαλώσουμε με αυτοπεποίθηση, αλλά πρώτα απ’ όλα χρειάζονται σιγουριά και σταθερότητα για να ανθίσουν.
Συχνά αντιλαμβάνονται τις ανησυχίες μας πιο έντονα απ’ όσο καταλαβαίνουμε και αισθάνονται υπεύθυνα για πράγματα που αφορούν αποκλειστικά τον κόσμο των ενηλίκων. Το ζητούμενο είναι η ειλικρίνεια χωρίς υπερφόρτωση.
Οι 9 συζητήσεις που δε πρέπει να κάνετε με τα παιδιά
Ακολουθούν εννέα θεματικές που αξίζει να μένουν εκτός των παιδικών αυτιών, καθώς το μόνο που καταφέρνουν είναι να τα μπερδεύουν ή να τα φορτώνουν με άγχος που δεν τους αναλογεί.
1. Οι καβγάδες των γονιών
Οι διαφωνίες είναι φυσικό κομμάτι κάθε σχέσης, όμως τα παιδιά δεν πρέπει να γίνονται θεατές έντονων συγκρούσεων. Φράσεις όπως «Ο μπαμπάς ξέχασε πάλι να πληρώσει τους λογαριασμούς» ή «Η μαμά με εκνεύρισε σήμερα» δημιουργούν διλήμματα πίστης και φόβο. Όπως σημειώνουν πολλοί παιδοψυχολόγοι, είναι καλύτερο να δείχνουμε στα παιδιά πώς συμφιλιωνόμαστε. Μια φράση όπως «Είχαμε διαφορετική άποψη, αλλά βρήκαμε λύση» διδάσκει ότι οι διαφωνίες λύνονται με σεβασμό.
2. Οι οικονομικές δυσκολίες
Είναι θεμιτό να μάθουν τα παιδιά την αξία του χρήματος, όχι όμως να επωμιστούν την αγωνία των ενηλίκων. Το «Αυτό είναι ακριβό» είναι αποδεκτό, αλλά το «Δεν ξέρω πώς θα πληρώσουμε το νοίκι» μπορεί να τους προκαλέσει πραγματικό άγχος. Αντί γι’ αυτό, μια θετική προσέγγιση όπως «Αποφασίσαμε να κάνουμε οικονομία για τις διακοπές» τα βοηθά να κατανοήσουν τις προτεραιότητες χωρίς φόβο.
3. Τα παλιά τραύματα
Οι ιστορίες δύσκολης παιδικής ηλικίας μπορεί να κουβαλούν συναισθηματικό βάρος που τα παιδιά δεν μπορούν να διαχειριστούν. Αν ο γονιός δεν έχει επεξεργαστεί τα βιώματά του, καλύτερα να τα συζητήσει με ειδικό. Όταν έρθει η ώρα, μπορεί να τα παρουσιάσει ως ιστορία δύναμης: «Δεν ήταν εύκολα, αλλά έγινα πιο δυνατός άνθρωπος».
4. Οι φόβοι για το μέλλον
Φράσεις όπως «Κι αν χάσω τη δουλειά μου;» ή «Αν χρειαστεί να μετακομίσουμε;» γεννούν ανασφάλεια. Τα παιδιά ζουν στο παρόν και τέτοιες υποθέσεις τα ταράζουν. Είναι προτιμότερο να τονίζεται η εμπιστοσύνη στη ζωή: «Αν αλλάξουν τα πράγματα, θα τα καταφέρουμε μαζί». Αν όντως επίκειται κάποια αλλαγή, επικεντρωθείτε στα θετικά της πλευρά, όπως «Θα έχεις νέο δωμάτιο να διακοσμήσεις».
5. Τα προβλήματα των ενηλίκων
Οι εντάσεις με συναδέλφους ή φίλους δεν είναι υπόθεση των παιδιών. Δεν έχουν τα εργαλεία να τις κατανοήσουν και συχνά αισθάνονται υποχρεωμένα να βοηθήσουν. Καλύτερα να εκτονώνεται ο γονιός σε έναν φίλο ή στο ημερολόγιό του. Μπορεί απλώς να πει στο παιδί: «Είχα μια δύσκολη μέρα, αλλά αύριο θα είναι καλύτερα».
6. Το στρες και η πίεση
Το «Είμαι αγχωμένος» μπορεί να ειπωθεί, όχι όμως να μετατραπεί σε καθημερινή εξομολόγηση πανικού. Αν το παιδί ακούει συνεχώς για κρίσεις άγχους ή φόβους, θα αρχίσει να ανησυχεί υπερβολικά. Είναι προτιμότερο να δει τον γονιό να διαχειρίζεται το στρες του: «Όταν αγχώνομαι, μια βόλτα με βοηθά» ή «Παίρνω βαθιές ανάσες για να ηρεμήσω». Έτσι μαθαίνει υγιείς τρόπους αντιμετώπισης.
7. Οι προσωπικές απογοητεύσεις
Το «Αν μπορούσα να ξαναρχίσω, θα έκανα αλλιώς» δημιουργεί σύγχυση. Το παιδί μπορεί να νιώσει ότι ο γονιός του δεν είναι ευχαριστημένος με τη ζωή του ή, χειρότερα, με αυτό. Μια πιο εποικοδομητική προσέγγιση είναι «Έμαθα να εμπιστεύομαι το ένστικτό μου» ή «Μερικές φορές οι παρακάμψεις οδηγούν στα ωραιότερα μέρη».
8. Τα οικογενειακά μυστικά
Οι υποθέσεις ενηλίκων, όπως σχέσεις ή εξαρτήσεις συγγενών, δεν έχουν θέση σε παιδικά αυτιά. Εκτός του ότι είναι δύσκολες να κατανοηθούν, τα παιδιά δυσκολεύονται να κρατήσουν μυστικά. Μπορεί να ειπωθεί απλά: «Κάθε άνθρωπος έχει την προσωπική του ιστορία και δικαιούται την ιδιωτικότητά του».
9. Οι αρνητικές γνώμες για συγγενείς
Σχόλια όπως «Η γιαγιά ανακατεύεται παντού» ή «Ο θείος δεν ξέρει να μεγαλώνει παιδιά» φέρνουν τα παιδιά σε αμήχανη θέση. Αγαπούν όλους τους συγγενείς τους και δεν μπορούν να διαχειριστούν τέτοια κριτική. Καλύτερα να πουν οι γονείς: «Ο καθένας έχει τον τρόπο του, και αυτό είναι εντάξει». Έτσι μαθαίνουν σεβασμό και ανοχή στη διαφορετικότητα.
Κανένας γονιός δεν είναι τέλειος και όλοι έχουμε στιγμές που ξεφεύγουμε. Το σημαντικό είναι να θυμόμαστε πως τα παιδιά δεν είναι ούτε φίλοι μας ούτε ψυχοθεραπευτές μας. Πάνω απ’ όλα, χρειάζονται να νιώθουν ότι οι μεγάλοι έχουν τον έλεγχο. Αν υπάρχει αμφιβολία για το αν πρέπει να ειπωθεί κάτι, αρκεί να αναρωτηθεί κανείς: «Αυτό θα βοηθήσει το παιδί ή θα το επιβαρύνει;
