Άννα Κουρή: «Η μεγάλη επιτυχία στην αρχή της πορείας μου, με εγκλώβισε»
Η Αννα Κουρή είναι μια ηθοποιός με διακριτική και διακριτή παρουσία στον χώρο του θεάτρου και της τηλεόρασης. Κι αν το κωμικό στοιχείο είναι αυτό που έχει χαρακτηρίσει την πορεία της, η υποκριτική της γκάμα είναι πολύ ευρύτερη.
Ξεκίνησε την πορεία της στο σανίδι, δίπλα στον Λευτέρη Βογιατζή. Ωστόσο η τηλεόραση και η, κλασική πλέον, σειρά «Οι μεν και οι δεν» της έφερε τη μεγάλη επιτυχία και την αναγνωρισιμότητα. Γεννήθηκε στο Κονγκό και ήρθε στην Ελλάδα σε ηλικία δέκα χρόνων. Μένει στο κέντρο της Αθήνας, μαζί με τον δικηγόρο σύζυγό της και τον σκύλο της.
Αυτή την εποχή παίζει στην τηλεοπτική σειρά του Mega «HOTEL ELVIRA», και ερμηνεύει τη Νούλη, μια αξιαγάπητη, κλασική, μάνα με έναν γιο και μια κόρη, που κουβαλάει όμως μια ιδιαίτερη και τόσο χαριτωμένη τρέλα.
«Γεννήθηκα στο Κονγκό και έμεινα ως τα δέκα χρόνια. Πήγα σε γαλλικό σχολείο. Εχω πολλές μνήμες από εκείνα τα χρόνια. Θυμάμαι το σπίτι, το παιχνίδι. Εκεί ήταν ένα καθεστώς όπου είχες κάποιον στο σπίτι να σε βοηθάει κι εκείνος, με όλη του την οικογένεια, έμενε σε ένα σπίτι πίσω από το δικό σου. Οπότε εγώ έπαιζα με αυτά τα παιδιά, τα ντόπια, και είχα πάρει περισσότερο τις δικές τους συνήθειες. Περπατούσα ξυπόλητη όλη μέρα, σκαρφάλωνα στα δέντρα. Ηταν μια ιδανική παιδική ηλικία.
»Δεν μου κόστισε που γυρίσαμε στην Ελλάδα, γιατί έγινε την κατάλληλη στιγμή. Νομίζω ότι σαν έφηβη δεν θα περνούσα καλά εκεί. Τα πράγματα ήταν περιορισμένα, δύσκολα, οπότε δεν θα είχα την άνεση να βγαίνω, να πηγαίνω σινεμά, να κυκλοφρώ.
»Από την άλλη, εδώ, επειδή πήγαινα στο γαλλικό ινστιτούτο και σε γαλλικό σχολείο, ήταν σαν να ζούσα αλλού, με έναν άλλο κόσμο. Μετά τα 18 και αφού πήγα και στη δραματική σχολή ήρθα σε επαφή με την ελληνική πραγματικότητα, που ήταν λίγο πιο πίσω από τις δικές μου συνήθειες…
»Πριν το θέατρο ασχολήθηκα με τις γλώσσες. Με είχε στείλει ο πατέρας μου στη Γερμανία να μάθω γερμανικά, αλλά περνούσα τόσο καλά που δεν διάβαζα -ήταν η καλύτερη περίοδος της ζωής μου.
»Γυρίσαμε από τον Κονγκό με το διαζύγιο των γονιών μου -ήρθαμε με τη μητέρα μου και ο μπαμπάς μου ήρθε μετά από δύο χρόνια, γιατί είχε πια χειροτερεύσει η κατάσταση εκεί. Οπότε εμείς μείναμε στη γιαγιά μου, απ’την πλευρά της μητέρας μου, που ήταν σε έναν κοινωνικό κύκλο πολύ υψηλό. Ο παππούς μου ήταν καθηγητής, ο πρώτος Έλληνας γιατρός που έλαβε την Λεγεώνα της Τιμής στη Γαλλία, η γιαγιά μου είχε ιδρύσει με άλλες κυρίες την ΕΛΕΠΑΠ. Μεγάλωσα σ’αυτόν τον κύκλο όχι όμως με την αίσθηση ότι μου ανήκουν τα πάντα, ό,τι μπορώ να κάνω ό,τι θέλω.
»Όταν επέστρεψα από τη Γερμανία πήγα και δούλεψα για δύο χρόνια στον Λαλαούνη -ήταν φίλοι του παππού, για να μαζέψω χρήματα και να πάω στη σχολή.
»Στην σχολή πέρασα καλά και το πέρασμά μου στη δουλειά έγινε εύκολα. Στο τρίτο έτος που ήταν οι τελικές εξετάσεις στην επιτροπή ήταν και ο Λευτέρης Βογιατζής. Λίγους μήνες πριν είχα πάει να δω τη “Σπασμένη Στάμνα”. Είχα ενθουσιαστεί και σκεφτόμουν ότι εμένα δεν θα μου τύχει ποτέ να παίξω σε μια τέτοια παράσταση… Κι όμως. Ενάμιση μήνα μετά και αφού πήρα το δίπλωμα, μου τηλεφώνησε ο Βογιατζής -θα ανέβαζε τους “Αγροίκους” του Γκολντόνι: “Σε είδα και πιστεύω ότι θα είσαι ιδανική για να παίξεις την Λουτσιέτα στους “Αγροίκους”. Βέβαια θέλει πάρα πολλή δουλειά…”. Εμεινα τέσσερα χρόνια μαζί του. Μετά είχα την τύχη να είμαι με τον Βολανάκη. Ο καθένας τους από μια σχολή…
»Δεν ξέρω τι με ώθησε να πάω στο θέατρο. Η αλήθεια είναι ότι έβλεπα παραστάσεις, με πήγαινε η γιαγιά μου, και στην Επίδαυρο και εδώ στην Αθήνα. Γύρω στα 15-16 μου που αναρωτήθηκα τι θα κάνω, δεν μου ερχόταν κάτι που να θέλω πραγματικά και το μόνο που κάποια στιγμή μου έκανε κλικ ήταν το θέατρο. Δεν το έλεγα βέβαια, μην με πούνε “νούμερο”… Τους το είπα στα 18.
»Ο πατέρας μου όταν ήρθε πια να με δει στην παράσταση με τον Λευτέρη Βογιατζή, το αποδέχτηκε. Είδε ότι το θέατρο ήταν κάτι άλλο από αυτό που φανταζόταν κι άρχισε να φέρνει και τους φίλους του. Ήταν μια ικανοποίηση για μένα αυτό.
»Ναι, η μεγάλη επιτυχία στην αρχή της πορείας μου, με εγκλώβισε σε αυτούς τους ρόλους στην τηλεόραση, στους οποίους αντιστάθηκα αλλά δεν με βοήθησε και σε τίποτα. Πάντα μου πρότειναν ανάλογα πράγματα ή και πολύ όμοια με τους “Μεν και δεν”, τα οποία και είχα αρνηθεί. Ελεγαν τότε ότι είμαι σνομπ. Εγώ όμως δεν το έκανα από σνομπισμό αλλά για να μην τυποποιηθώ. Γι’αυτό και έμεινα κάποια διαστήματα εκτός -έπαιξα και σε κάποιες σειρές χωρίς τόσο μεγάλη επιτυχία.
»Οι χαρακτήρες στους “Μεν και δεν” ήταν και λίγο καρικατούρες, σαν κινούμενα σχέδια. Από τους τέσσερίς μας μόνο ο Στέλιος (σ.σ. Μάινας) κατάφερε και ξέφυγε από αυτό -με ένα άλλο θέατρο, με δραματικές σειρές.
»Δεν την εκμεταλλεύτηκα την επιτυχία τότε καθόλου ούτε οικονομικά ούτε επαγγελματικά. Δεν ξέρω γιατί αλλά εμένα δεν μου ερχόντουσαν δουλειές από δουλειές που είχα κάνει επιτυχία. Κάθε φορά ήταν σαν να κλείνει ένας κύκλος και να ανοίγει ένας άλλος. Ούτε ένιωσα ποτέ αυτή την αίσθηση της διασημότητας, παρά το γεγονός ότι μας αναγνώριζαν στον δρόμο. Είναι και θέμα χαρακτήρα βέβαια. Πάντα διαχώριζα τον εαυτό μου και την προσωπική μου ζωή από την επαγγελματική. Σαν να ήταν δύο διαφορετικά πρόσωπα. Καμιά φορά τυχαίνει να με δω στην τηλεόραση και είναι σαν να βλέπω έναν άλλον άνθρωπο, μια άλλη ηθοποιό -δεν ξέρω αν νιώθει κανείς άλλος έτσι. Ξέρω όμως ότι δεν κυνηγούσα ποτέ τα πράγματα, χωρίς να είμαι αρνητική. Δεν ήμουν ιδιαίτερα κοινωνική -περίμενα.
»Όταν ξεκινούσαμε τους “Μεν και δεν” δεν φανταζόμασταν την επιτυχία, καθόλου. Η Φρόσω (σ.σ. η παραγωγός της σειράς Φρόσω Ράλλη) υποθέτω ότι είχε δει στον Βογιατζή και με φώναξε. Οι τέσσερίς μας δεν γνωριζόμασταν μεταξύ μας, η παραγωγή μας ένωσε. Με τη Φρόσω είχαμε συνεργαστεί και στις “Τρεις Χάριτες”. Όταν μου έστειλε το σενάριο από τους “Μεν και δεν” για να της πω τη γνώμη μου, ήταν από αυτά τα κείμενα που δεν θες να αλλάξεις ούτε λέξη. Μετά μου είπε ότι το έχει γράψει ο Χάρης (σ.σ. Ρώμας). Κανείς μας δεν ήταν ιδιαίτερα γνωστός τότε. Επί έναν χρόνο κάναμε πρόβες. Στην αρχή η Φρόσω πήγε τη σειρά στο Mega που το αρνήθηκε. Μετά το πήγε στον Antenna: Ο Τζονι Καλημέρης είπε το ΟΚ γιατί κάτι έβλεπε σε αυτή τη σειρά.
»Στις πρόβες εγώ είχα πάντα την Τερέζ μαζί μου (σ.σ. το δικό της σκυλάκι), ήταν τότε ενός έτους, το πολύ. Δεν υπήρχε “ρόλος” για εκείνη στο σενάριο. Κάποια στιγμή είπε η Τζόις (σ.σ. Ευείδη) ότι αφού η Τερέζ είναι η προέκταση της Αννας, γιατί δεν την βάζουμε στη σειρά. Κι έτσι έγινε και μπήκε να “παίξει” η Τερέζ…
»Μόνο με τον Στέλιο γίναμε φίλοι και παραμένουμε όλα αυτά τα χρόνια. Βλεπόμαστε 2-3 φορές τον μήνα οπωσδήποτε. Τον αγαπάω πολύ. Είναι ξεχωριστός άνθρωπος. Με τον Χάρη υπάρχει αυτή η αγαπησιάρικη σχέση, νιώθουμε πολύ οικεία, δεν βλεπόμαστε αλλά έχουμε ξανασυνεργαστεί. Με την Τζόις, λιγότερο.
»Στη συνέχεια άλλοτε δούλευα στην τηλεόραση άλλοτε στο θέατρο, αλλά με κάποια σκαμπανεβάσματα. Αρνήθηκα και κάποιες θεατρικές προτάσεις, μπορεί και από ανασφάλεια. Θυμάμαι μου είχαν προτείνει ένα έργο στο θέατρο κι επειδή εκείνος που μου το πρότεινε ήταν ένας άνθρωπος πολύ διάσημος μεν αλλά λίγο δύσκολος και λίγο εκδικητικός μπορώ να πω, και δεν μου έλεγε τον ρόλο, είπα “όχι” χωρίς να το διαβάσω. Τελικά ήταν ένας καλός ρόλος. Παρ’όλα αυτά επανήλθε αυτός ο άνθρωπος για να συμμετάσχω σε εορταστικό πρόγραμμα στην τηλεόραση και με εκδικήθηκε εκεί… Ομολογώ ότι αυτό στον χώρο είναι κάτι που δεν το ξαναέζησα -μόνον με τον συγκεκριμένο άνθρωπο...
»Στις επιλογές μου δεν είμαι απόλυτη, αλίμονο. Το μόνο που θέλω είναι να μην είναι κάτι που όταν το κάνω να νιώθω άσχημα. Και μου έτυχε αυτό μια φορά στο θέατρο. Με είχαν πείσει να παίξω σε μια επιθεώρηση αλλά τελικά κατάλαβα ότι δεν μου πάει καθόλου το είδος. Ενώ όταν έκανα το “Σεσουάρ για δολοφόνους” η επαφή με το κοινό ήταν κάτι που μπόρεσα να υπηρετήσω. Στην επιθεώρηση αυτή η επικοινωνία μου ήταν πολύ δύσκολη. Χρειάζεται ένα ιδιαίτερο ταλέντο η επιθεώρηση, έναν αυτοσχεδιασμό, κι εγώ δεν τα είχα αυτά.
»Στην δουλειά είμαι αποστασιοποιημένη, επίσης δεν είμαι ανταγωνιστική. Δεν θεωρώ ότι η επιτυχία του άλλου μειώνει τη δική μου. Πιστεύω ότι πρέπει να είναι όλοι καλοί σε μια παράσταση, σε ένα σήριαλ.
»Ο άντρας μου είναι δικηγόρος και πολύ θεατρόφιλος. Παντρευτήκαμε το 2003 αλλά ήμασταν μαζί ήδη δέκα χρόνια. Και παρά το ότι τα ωράριά μας είναι διαφορετικά, δεν έχουμε κανένα πρόβλημα. Με βοηθάει πολύ και στο σπίτι αλλά και στους ρόλους -κρατάει λόγια…
»Είχαμε γνωριστεί από μια παρέα, πολύ πριν να είμαστε μαζί, όταν είχε έρθει να δει την παράσταση του Βογιατζή. Μετά βρεθήκαμε τυχαία να κάνουμε χορό στην ίδια δασκάλα… Τα φτιάξαμε πολύ αργότερα. Αν είναι ο άνθρωπος της ζωής μου; Ετσι φαίνεται.
»Εχω αλλάξει από τότε που ήμουν μικρή. Μικρή μπορεί να στεναχωριόμουν πιο πολύ όταν δεν πήγαιναν τα πράγματα καλά στη δουλειά. Γιατί ξεκίνησα πάρα πολύ καλά και κάποια στιγμή, μετά την μεγάλη επιτυχία, είχα αρχίσει να μην έχω τις προτάσεις που ήθελα. Και γι’αυτό μπορεί να έμενα και εκτός. Τώρα, σε αυτή τη φάση, μετράει πιο πολύ η προσωπική μου ζωή από το να επιβεβαιώνομαι μέσα από έργα. Και είναι αλήθεια ότι βλέπω κι εγώ ότι ο κόσμος με ξέρει, με αναγνωρίζει και με αντιμετωπίζει με ένα χαμόγελο. Ερχονται γλυκά να μου μιλήσουν και για μένα αυτό είναι τόσο ωραίο».
Η Νούλη στο «HOTEL ELVIRA»
«Όταν διάβασα το σενάριο για το “HOTEL ELVIRA” αυτός ο ρόλος μου άρεσε περισσότερο από όλους -άλλωστε για αυτόν τον ρόλο με ήθελαν. Μ’άρεσε η τρέλα που έχει αυτή η γυναίκα σαν μαμά, ενώ από την άλλη είναι πολλή παραδοσιακή, με τα φαγητά που φτιάχνει, με την αδυναμία που έχει ειδικά στον γιο, με την κόρη που δεν την παρεξηγεί ποτέ κι ας την αποπαίρνει εκείνη διαρκώς. Και προσπάθησα επειδή το όλο σήριαλ έχει ακραίους χαρακτήρες, να μην το κάνω σκέτο σχήμα αλλά να βρω την αλήθεια της. Να έχω μια βάση αλήθειας σ’αυτό που κάνω.
»Πάντα προσπαθώ να βρω την αλήθεια του ρόλου. Να είναι σαν βίωμά μου. Βέβαια με την Νούλη δεν μοιράζομαι καθόλου αυτό το μητρικό -δεν έχω και παιδιά άλλωστε. Αλλά νομίζω, χωρίς να ταυτίζομαι με την τρέλα της, ότι έχει κάτι που την κάνει να μην νιώθει πραγματικά δεσμευμένη ώστε να μπορεί να κάνει ό,τι θέλει όταν της έρθει. Αυτό το έχω κι εγώ λίγο: Δεν μπορώ να νιώθω καθόλου την καταπίεση, δεν μπορώ να νιώθω εγκλωβισμένη.
»Η Νούλη έχει και κάτι άλλο, μια καλή πρόθεση, μια θετική αφετηρία, ένα στοιχείο που έχω κι εγώ στη ζωή μου. Με τον καιρό έχω πάρει αποστάσεις από πολλά πράγματα που θα μπορούσαν να με στεναχωρήσουν και δεν δίνω πια σημασία. Για να αντιδράσω, πρέπει να είναι κάτι που να με θίγει πάρα πολύ.
»Στην αρχή στη σειρά δυσκολευτήκαμε γιατί όλη η ομάδα ήταν καινούργια, και δεν είχαμε αυτή την οικειότητα -δεν είχα ξαναδουλέψει με κανέναν. Δεν λέω ότι γίναμε φίλοι, αλλά όταν τους συναντάω νιώθω τρυφερά. Αλλωστε οι περισσότεροι είναι νέα παιδιά. Ευτυχώς όμως ήταν όλοι στο ίδιο μήκος κύματος, το αντιμετώπισαν όλοι σοβαρά, με μελέτη αλλά και με ενθουσιασμό. Επίσης είναι μια σειρά στην οποία σου έρχονται και ιδέες να αυτοσχεδιάσεις. Ολοι παίζουν καλά, όχι με τις ευκολίες τους. Γιατί μου έχει τύχει να βρίσκομαι σε σειρά που οι ηθοποιοί την σνόμπαραν, την υποτιμούσαν και έρχονταν αδιάβαστοι.
»Τι θα κάνω μετά; Υπάρχει μεγάλη πιθανότητα όταν κάνει η Μιμή (σ.σ. Ντενίση) την τηλεοπτική σειρά “Από Σμύρνη… Σαλονίκη” να είμαι εκεί. Σε αυτή τη φάση το θέατρο δεν μου λείπει, προτιμώ να κάνω τηλεόραση -αν την αντιμετωπίζεις σοβαρά είναι πολύ καλά τα πράγματα».
«HOTEL ELVIRA» κάθε Σάββατο (21.00) στο Mega
