Φιλαρέτη Κομνηνού: «Όταν μεγαλώνεις δεν θέλεις να σε στενεύουν ούτε τα ρούχα, ούτε τα παπούτσια ούτε οι σχέσεις με τους ανθρώπους»

Η Φιλαρέτη Κομνηνού αγαπάει το θέατρο, τα μεγάλα ταξίδια και τις διαδρομές, άλλοτε μέσα στην ψυχή των ηρωίδων της άλλοτε στους τόπους που επισκέπτεται.

Γοητευτική και δυναμική γυναίκα, ηθοποιός με ισχυρό αποτύπωμα στη σκηνή και την οθόνη, αποφεύγει τη ρουτίνα και επιλέγει την έκπληξη. Όπως φέτος που μοιράζεται ανάμεσα στην εμμονική Ανι Γουίλκς στο θεατρικό έργο «Misery» του Στίβεν Κινγκ και την ωραία αλλά πληγωμένη Κατερίνη Χαριτάκη στην τηλεοπτική σειρά του Mega «Μια νύχτα μόνο».

Η απόλαυση όμως και η έμπνευση που αντλεί από την δίχρονη εγγονή της, την κόρη του Γιώργου Παπαγεωργίου και της Δανάη Μιχαλάκη, δεν μπορεί να συγκριθεί με τίποτα.

Κυρία Κομνηνού, γίνατε ηθοποιός (και) για να ζήσετε πολλές ζωές μέσα από έργα και ρόλους;

«Ναι, ο φόβος της πλήξης πολλές φορές σε οδηγεί στην υποκριτική. Όταν ξεκίνησα τη Δραματική Σχολή δεν είχα αποφασίσει να γίνω επαγγελματίας. Αλλά όλες αυτές τις ώρες της σχολής ένιωθα ότι ο χρόνος έχει καταργηθεί, δεν υπήρχε. Μαζί καταργείται και ό,τι έχει να κάνει με την βαρεμάρα, τον χρόνο που δεν κυλάει. Αυτό σου το προσφέρει η δουλειά μας. Κάθε φορά που ξεκινάς έναν ρόλο ανανεώνεις το ενδιαφέρον σου -δεν πλήττεις.

»Υπόγεια, κάθε φορά που αποχαιρετάω έναν ρόλο, μένει ένα χνάρι μέσα μου. Κάθε ρόλος έχει κάνει τη σχέση μου με την ζωή και την συμπεριφορά μου απέναντι στους ανθρώπους πιο επιεική, με μεγαλύτερη κατανόηση. Σαν μια διαρκή ψυχοθεραπεία. Αν κρίνω απ’τον εαυτό μου αμβλύνονται οι γωνίες και γίνεσαι πιο επιεικής απέναντι σε συμπεριφορές που μπορεί να με έκαναν να θυμώνω και να εξοργίζομαι στο παρελθόν».

Τι σας κινητοποιεί για να κάνετε θέατρο κάθε χρόνο; Μια ρουτίνα ότι «αυτή είναι η δουλειά μου»;

«Δεν είναι θέμα ρουτίνας. Αν κάτι δεν μου κέντριζε το ενδιαφέρον δεν το έκανα. Υπάρχουν χειμώνες που δεν δούλεψα και έκανα αυτά τα μεγάλα ταξίδια που ομολογώ ότι μου λείπουν -νοσταλγώ αυτές τις εξορμήσεις. Γιατί παράλληλα με το θέατρο αν κάτι με κάνει πιο σοφή απέναντι στην καθημερινότητά μου, είναι τα ταξίδια σε χώρες όχι και τόσο συνηθισμένες γιατί τυχαίνει να είμαι ταξιδευτής όχι απλός τουρίστας.

»Βέβαια μέσα σ’όλα αυτά τα χρόνια έχουν υπάρξει και κάποιες, λίγες ευτυχώς, συνεργασίες που βραχυκύκλωσαν, οπότε εκεί αναγκαστικά συμπεριφέρεσαι ως επαγγελματίας και μόνον. Είναι οι καταστάσεις στις οποίες μπορεί να αφυδατώνεσαι, αλλά οφείλεις να είσαι συνεπής – ευτυχώς ξέρεις ότι έχει ημερομηνία λήξης».

Ποιες είναι παγίδες στον ρόλο της Ανι Γουίλκς στο «Misery»;

«Αισθανόμουν λίγο σαν να περπατούσα σε ερμηνευτικό ναρκοπέδιο. Για κάθε ρόλο είμαι πάντα σε επιφυλακή σε σχέση με το τι παγίδες μπορεί να σου στήσει. Στην συγκεκριμένη περίπτωση επιβαλλόταν να είμαι σε πλήρη εγρήγορση. Γιατί όταν δοκιμάζεις έναν χαρακτήρα που δεν σου είναι ούτε οικείος ούτε γνωστός -έχει μια διαταραχή προσωπικότητας η Ανι Γουίλκς, χρειάζεται να συζητήσεις και να συμβουλευτείς κάποιους πιο ειδικούς, όσον αφορά στην συμπεριφορά. Και το’κανα. Δεν ήθελα να περιοριστώ μόνο στο ένστικτο, στη φαντασία και στην ευαισθησία που μπορεί να έχεις όταν καταπιάνεσαι μ’έναν δύσκολο ρόλο. Οι απαιτήσεις ήταν τεράστιες, αντοχής πρώτα-πρώτα, γιατί είναι συνέχεια στην κορυφή της έντασης, των μεταβάσεων, των διακυμάνσεων. Το πιο δύσκολο για μένα ήταν πως απ’τις απότομες εξάρσεις που είχε, έπεφτε μετά στο απόλυτο κενό.

»Ο Στίβεν Κινγκ πρέπει να τα’χει μελετήσει βαθιά αυτά τα άτομα γιατί τα περιγράφει με επιστημονική ακρίβεια ψυχιάτρου. Γι’αυτό και το βιβλίο ήταν ένας πολύ καλός οδηγός και ξεναγός στον κόσμο της Αννι. Παγίδα ήταν επίσης να μην βγει κάτι σχηματικό σαν ένα θεατρικό τερτίπι. Οπότε έπρεπε να βουτήξω στην αλήθεια του ρόλου ώστε να φαίνεται φυσικός -να ρέει».

Πώς δουλέψατε τον ρόλο;

«Κάποια στιγμή, στη διάρκεια των προβών, ανακάλυψα ότι αυτό το πλάσμα κουβαλάει το τραύμα της παιδικής της ηλικίας, κι ότι εκεί έχει μείνει, ο χρόνος για εκείνη. Και ανάλογα με το πόσο κάθε φορά κάποιος την αμφισβητούσε, αμφισβητούσε το μυαλό ή τον τρόπο αντίληψής της, πάθαινε εξάρσεις, γινόταν επιθετική και βίαιη. Αυτή ήταν η προσωπική μου πρόταση για τον ρόλο. Είναι σαν ένα τραυματισμένο παιδί. Επιπλέον αποκαλύπτεται ότι είναι και serial killer. Είχα κάνει μια μελέτη πριν από χρόνια όπου και μου αποκαλύφθηκε ότι τα περισσότερα από αυτά τα πλάσματα είναι κακοποιημένα –και στατιστικά συνήθως είναι άντρες. Σύμφωνα με ψυχολόγους και ψυχιάτρους τα εγκλήματα από γυναίκες είναι πάθους και εν θερμώ.

»Η μεγαλύτερη αγωνία μου για τον ρόλο ήταν να μην εγκλωβιστώ σε μια εικόνα καρικατούρας. Γιατί αυτό παραμονεύει. Υπάρχουν στιγμές που την λυπάσαι την ηρωίδα μου. Την επικινδυνότητα δεν την αναγνωρίζεις με την πρώτη ματιά. Και είναι πιο ενδιαφέρον ερμηνευτικά να παρουσιάζεις στην αρχή ένα πρόσωπο, σχεδόν συνηθισμένο, του οποίου η βία και η αγριότητα βγαίνει μετά».

Πώς και ασχοληθήκατε με τους serialkiller;

«Αυτή την έρευνα την είχα κάνει με τους μαθητές μου όταν δίδασκα στη Δραματική Σχολή του Εθνικού. Πάντως για να ερμηνεύσεις έναν τέτοιο ρόλο πρέπει, εκτός απ’τη συμπεριφορά, να έχεις και μια σωματική έκφραση. Αυτά τα πλάσματα έχουν και κάτι ζωώδες. Σαν να φέρουν χαρακτηριστικά ψυχικού εγκλεισμού και απόλυτης μοναξιάς. Στο έργο είναι απομονωμένη απ’τους άλλους ανθρώπους. Ζει μόνη στο αγρόκτημα με τα ζώα της. Η απομόνωση αυτή την κάνει ν’αναζητήσει ένα πρόσωπο, φαντασιακά, για να συνομιλήσει, κι εδώ έρχεται η Misery, η μυθιστορηματική ηρωίδα. Σιγά-σιγά τροφοδοτείται από αυτήν και φτάνει σε σημεία ταύτισης μαζί της».

Οι πρόβες είναι μια προσπάθεια να μπουν όρια στο χάος;

«Το χάος καμιά φορά είναι και το ζητούμενο στη διάρκεια των προβών. Αυτή η απόλυτη ρευστότητα την οποία και προσπαθώ να συλλάβω, να οριοθετήσω και να συγκεκριμενοποιήσω μέχρι να πάρει την μορφή του ο ρόλος.

»Στην περίπτωση της Ανι Γουιλκς ο θαυμασμός για τον συγγραφέα γίνεται εμμονικός. Κι αυτό το νοσηρό ενώ έχει πολύ σκοτάδι, ερμηνευτικά κατά έναν παράδοξο τρόπο ελκύει, παγκόσμια, τους ανθρώπους της τέχνης. Σαν μια ανάγκη να εισχωρήσεις και να εξερευνήσεις το πεδίο που βρίσκεται στη σκιά και στο σκοτάδι».

Αναρωτιέμαι αν με το να δείχνουμε τη βία -στο θέατρο (στην τηλεόραση, στο σινεμά), συμβάλλουμε στην καταπολέμησή της…

«Εξαρτάται πάντα απ’τον σκηνοθέτη και δημιουργό. Η βία είναι ένα πολύ ευαίσθητο θέμα στο θέατρο, όπως και ο ερωτισμός που μπορεί να γίνει χυδαίο πορνό. Αν το κάνεις με την σκέψη της πρόκλησης και έχεις σαν κίνητρο ότι αυτό πουλάει, αυτό αυτόματα το κάνει πολύ ύποπτο και δεύτερης διαλογής. Μένει στο σχήμα και εκτονώνεται εκεί. Ενας πραγματικά μεγάλος δημιουργός πρέπει να σοκάρει τον θεατή, να τον κάνει να σφιχτεί το στομάχι του, αλλά φεύγοντας απ’την παράσταση να μην μείνει μόνο σ’αυτό. Αυτό να είναι το μέσο για να σκεφτεί και να καταλάβει που μπορεί να σε οδηγήσει η βία και πόσο μπορεί να σε αλλοτριώσει η ανάγκη να εξουσιάσεις τον άλλον. Απ’την άλλη δεν μπορείς να αρνηθείς ούτε να αγνοήσεις ότι η καθημερινότητά μας εκφράζεται από εκρήξεις βίας. Οπότε η τέχνη, ειδικά το θέατρο αλλά ακόμα και η μυθοπλασία στην τηλεόραση, δεν μπορεί να ασχολείται με θέματα απλά, ανώδυνα. Δεν μπορείς ν’αρνηθείς αυτό που συμβαίνει καθημερινά.

»Υπάρχει ένα μπρα-ντε-φερ με οτιδήποτε είναι σκοτεινό, βίαιο ή εξουσιαστικό. Σ’αυτή την περίπτωση πρέπει να γινόμαστε κι εμείς πολύ πιο έξυπνοι για να το αντιλαμβανόμαστε και να το αντιμετωπίζουμε. Η επικινδυνότητα θέλει προσοχή και εξυπνάδα διαχείρισης».

Μιλάτε δηλαδή για έναν ρεαλισμό, όχι όμως με φτηνό, φτηνιάρικο τρόπο…

«Ως θεατής στο θέατρο, ένιωσα ένα είδος ασφυξίας και ήθελα να σηκωθώ και να φύγω σε μια παράσταση του Ρομέο Καστελούτσι. Ηταν όταν ο ηθοποιός στον ρόλο του πατέρα έφυγε απ’τη σκηνή με το μικρό του αγοράκι, κι εμείς για πέντε λεπτά, και με τη σκηνή άδεια, ακούγαμε τις κραυγές και τις ικεσίες του παιδιού στον πατέρα. Δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Πως μπορείς να μεταφέρεις στον θεατή το αίσθημα της απόλυτης βίας χωρίς να του δείξεις την βίαιη πράξη…

»Το θέμα της βίας είναι τόσο ευαίσθητο που αν κάποιος το χρησιμοποιεί για να δημιουργήσει εντυπώσεις και να βγάλει λεφτά, το θεωρώ σχεδόν πρόστυχο. Με ενοχλεί ηθικά».

Είστε μια γυναίκα δυναμική που λέει την άποψή της. Ετσι ήταν πάντα;

«Μα αυτό το κουβαλάς. Απλώς οι καταστάσεις είναι εκείνες που σου το επιβάλλουν να εκφραστεί με πιο δυναμικό τρόπο. Όπως όλοι μας, θεωρώ ότι τις δύο προηγούμενες δεκαετίες, ζούσαμε λίγο στη φούσκα της εικονικής πραγματικότητας. Υπήρχε μια άλλη διάθεση. Το θέμα του δυναμισμού και της διεκδίκησης υπήρχε για μένα στις προσωπικές σχέσεις. Στην πιο κοινωνική μου τοποθέτηση -και λόγω των social media, εκφράστηκε όταν πια τα σκάνδαλα δημιούργησαν ένα αίσθημα δυσοσμίας γύρω μας. Δεν μπορείς να γυρίσεις την πλάτη σου μη τυχόν και γίνεις δυσάρεστος και αντιπαθής σε κάποιους, ή, ακόμα περισσότερο, επειδή φοβάσαι μη και δεν κλείσεις μια επόμενη δουλειά. Τι να πω; Να έχω φτάσει σ’αυτή την ηλικία και να φιλτράρω συνέχεια συμπεριφορές επειδή μπορεί να είναι ασύμφορες, όχι, δεν το καταδέχομαι.

Ο δυναμισμός στη γυναίκα έχει τίμημα;

«Ναι υπάρχει τίμημα. Μην φαντάζεστε ότι οι άνθρωποι μπορούν πάντα να συγχωρήσουν ή να κατανοήσουν και να δεχτούν εύκολα μια κριτική ματιά και μια τέτοια στάση.

»Όταν ο άλλος απέναντί σου έχει διαφορετική άποψη αλλά δεν έχει το κόμπλεξ, εκτιμάει τη δική σου στάση. Και η σύγκρουση είναι μετωπική. Απεχθανόμουν από παιδί τις πλαγιομετωπικές κινήσεις… Ετσι σε μία σύγκρουση μπορώ και συγνώμη να ζητήσω αν κάνω λάθος. Αρκεί να σε βλέπω, να βλέπω το βλέμμα σου. Αυτά τα κολπάκια, ότι όλα είναι καλά, κανείς δεν σπάει αυγά, αλλά εκ των υστέρων μαθαίνεις ότι άλλο είναι το παρασκήνιο… Αχ, τι κούραση θεέ μου…

»Με τον Ανδρέα Βουτσινά, ας πούμε, υπήρχε σύγκρουση, μαλώναμε αλλά τον λάτρευα και με λάτρευε. Κάπως έτσι μπορώ να το αντιληφθώ. Απλώς τώρα πια όλα αυτά τα κάνω με μεγαλύτερη κατανόηση, μπορώ να είμαι λίγο πιο ψύχραιμη, να δίνω χρόνο και στις προσωπικές μου εκρήξεις, αν συμβούν. Οι άνθρωποι που δεν είναι στο κέλυφος του κόμπλεξ, το εκτιμούν. Αν όμως υπάρχουν τα κόμπλεξ, ξέρεις τι ωραία που γυρίζεις πια την πλάτη και φεύγεις. Γιατί εκεί δεν υπάρχει τρόπος επικοινωνίας και συνεννόησης. Κι αυτό το φέρνει η πείρα, η ωριμότητα. Δεν αξίζει να ματώνεις για πράγματα που απ’την αρχή φαίνεται ότι δεν υπάρχει περιθώριο. Όταν μεγαλώνεις δεν θέλεις να σε στενεύουν ούτε τα ρούχα, ούτε τα παπούτσια ούτε οι σχέσεις με τους ανθρώπους…».

Οι ρόλοι της μητέρας και της γιαγιάς «ενοχλούν» τη γυναίκα Φιλαρέτη;

«Όχι, καθόλου. Μην σου πω ότι την εποχή που έπρεπε να παίξω ρόλους με ερωτικές σκηνές, δεν ήταν και το καλύτερό μου. Οι ρόλοι που έχουν φθορά με μαγνητίζουν. Οι ρόλοι της μαμάς και της γιαγιάς ήταν καλοδεχούμενοι. Είναι και το χορτασμένο της ζωής. Όταν κάνει τον κύκλο του και το αποχαιρετάς με τρυφερότητα, έρχεται κάτι καινούργιο. Για μένα τα τελευταία δύο χρόνια που ήρθε η εγγονή μου, μου αποκάλυψε έναν καινούργιο κόσμο.

»Στην παράσταση, όταν κάποια στιγμή η ηρωίδα βουτάει στον κόσμο της παιδικότητας, χορεύει. Η έμπνευσή μου γι’αυτόν τον χορό ήταν η εγγονή μου και ο χορός της όταν ακούει παιδικά τραγουδάκια. Και μάλιστα το συζήτησα με τον μουσικό μας, τον Θοδωρή Οικονόμου -αυτόν τον υπέροχο άνθρωπο και καλλιτέχνη, και μαζί δημιουργήσαμε τον χορό της Ανι Γουίλκς, που εκφράζεται με μια αδεξιότητα και μια περίεργη δυσαρμονία γιατί έχει να κάνει με τον διαταραγμένο ψυχισμό της. Είναι μια σκηνή που την χαίρομαι ιδιαίτερα, γιατί ήρθε σαν έμπνευση -κι αυτές οι στιγμές δεν ξέρεις από που μπορεί να σκάσουν ξαφνικά».

Θα πηγαίνατε μια νύχτα μ’έναν άντρα για ένα μεγάλο ποσό, όπως η ηρωίδα στο «Μια νύχτα μόνο», έστω κι αν σκοπός ήταν«ιερός»;

«Μια γυναίκα, μια μάνα, είναι ικανή να κάνει τα πάντα για το παιδί της. Γι’αυτό και το σεναριακό εύρημα της σειράς έχει συγκινήσει τους τηλεθεατές. Το γιατί γίνεται μια πράξη, ναι, έχει σημασία».

Πώς νιώθετε όταν παίζετε την ωραία και πλούσια σε μια τηλεοπτική σειρά;

«Είναι ωραίο να παίζω αυτούς τους ρόλους αλλά κάποια στιγμή θα το σταματήσω γιατί βλέπω ότι ο ένας ρόλος διαδέχεται τον άλλον και άρχισε να γίνεται λίγο η τηλεοπτική μου μανιέρα».

Η ηρωίδα σας στο «Μια νύχτα μόνο», είναι (και) μια βαθιά πληγωμένη γυναίκα: Ο άντρας της την απάτησε και αυτό έγινε γνωστό στο πανελλήνιο…

«Ο δημόσιος εξευτελισμός είναι το χειρότερο που θα μπορούσε να της συμβεί. Εξευτελίστηκε σαν γυναίκα και σαν άνθρωπος. Το τραύμα αυτό ούτε θεραπεύεται ούτε ο χρόνος το αμβλύνει. Παραμένει ισχυρό μέσα της -ένας ισόβιος πόνος…».

Η απιστία πονάει περισσότερο όταν την μαθαίνουν και οι άλλο;

«Ναι, νομίζω ότι γίνεται ακόμα χειρότερο όταν ακολουθεί και σκάνδαλο. Πέφτει πάνω σου το βλέμμα του οίκτου. Και η περηφάνεια σου τσακίζεται».

Στην σειρά του Mega είστε ντουέτο, «αδελφές» με τη Λυδία Φωτοπούλου, με την οποία έχετε μια παράλληλη, θα μπορούσα να πω, πορεία…

«Πράγματι. Είναι απολαυστική η συνεργασία μας με τη Λυδία. Εχουμε τέτοιο παρελθόν, τόση ενδοσυνεννόηση, μια κοινή αισθητική. Αρκεί ένα βλέμμα για να συνεννοηθούμε. Συχνά, όταν κοιταζόμαστε, αυθόρμητα θυμόμαστε κάτι απ’το παρελθόν, κάτι απ’τις στιγμές που έχουμε ζήσει.

»Θυμάμαι ότι μαζί με την Λυδία και την Εφη (σ.σ. την ηθοποιό Εφη Σταμούλη) ήμασταν τα “ψώνια” που κατεβαίναμε απ’την Θεσσαλονίκη στην Επίδαυρο και παρακαλούσαμε τους σκηνοθέτες να μας αφήνουν να βλέπουμε πρόβα. Πηγαίναμε στις κερκίδες πάνω-πάνω και καθόμασταν ως τις 3 το πρωί. Ζούσαμε το όνειρο και αναρωτιόμασταν αν θα παίξουμε κι εμείς ποτέ σ΄αυτό το θέατρο.

»Από 19 χρόνων ξεκίνησε αυτή η σχέση με την Λυδία -για τον Βουτσινά ήμασταν οι δύο κόρες του. Αργότερα και οι δύο κατεβήκαμε στην Αθήνα. Οι παράλληλες συμπτώσεις είναι απίστευτες… Γεννήσαμε τους γιους μας με διαφορά ενός χρόνου, κι αυτά τα παιδιά μεγαλώσανε μαζί. Και τώρα έχουμε η κάθε μία από μια εγγονή. Βίοι παράλληλοι».

Η μάνα θαυμάζει τον γιο, η ηθοποιός πως κρίνει τον καλλιτέχνη Γιώργο Παπαγεωργίου;

«Νομίζω ότι πέρα απ’το βλέμμα της μανούλας υπάρχει και το βλέμμα της συναδέλφου, του επαγγελματία. Ανταλλάσσουμε γνώμες για τα θέματα της δουλειάς μας, θα τον συμβουλευτώ, θα με συμβουλευτεί. Είμαστε πολύ ενεργοί στα θέματα της δουλειάς. Νομίζω ότι έχουμε και τη διαύγεια και την καθαρή κριτική ματιά στο τι δημιουργεί ο καθένας μας -και το εννοώ».

Ο ρόλος της πεθεράς, πώς σας φαίνεται;

«Με τη λέξη πεθερά κάτι παθαίνω και μόνο που την ακούω. Είμαστε μια χαρά με τη Δανάη, όλα είναι καλά. Οσο για την τηλεοπτική σειρά, η Κατερίνη Χαριτάκη, θα γίνει δύσκολη πεθερά γιατί απ’το δικό της τραύμα έχει γίνει ιδιαίτερα υπερπροστατευτική στον γιο της. Κι αυτό την κάνει έναν άνθρωπο επεμβατικό στη ζωή του άλλου -γι’αυτό και μετά έρχεται η σύγκρουση».

Βλέπετε τις σειρές που παίζετε;

«Πάντα. Γιατί μ’ενδιαφέρει να γίνομαι και κριτής αυτού που βλέπω και του εαυτού μου. Εχω υπάρξει δασκάλα ηθοποιών οπότε αυτόματα έχει αναπτυχθεί η ματιά μου πάνω στην υποκριτική, μια ψύχραιμη ματιά. Παλιότερα μπορεί να πάθαινα κάτι, τώρα παρακολουθώ τις σκηνές μου με μια ψυχραιμία και μια διάθεση να κρίνω αν έχω κάνει κάποια λάθη ή τι μπορώ να διορθώσω.

»Όταν συνεργαζόμουν με τον Κώστα Κουτσομύτη, πάντα μετά από μια σκηνή με φώναζε στο μόνιτορ να τη δούμε μαζί κι αυτό ήταν το καλύτερό μου. Μου λείπει αυτός ο άνθρωπος. Ηταν πολύ ξεχωριστός και υπήρξα τυχερή γιατί έκανα τηλεόραση μαζί του».

Η Φιλαρέτη Κομνηνού πρωταγωνιστεί στο «Misery» του Στίβεν Κινγκ σε διασκευή Ουίλιαμ Γκόλντμαν. Σκηνοθεσία Έλενα Καρακούλη. Με τον Αναστάση Ροϊλό. Στο θέατρο Ανεσις, κάθε Κυριακή (21.15), Δευτέρα (21.00) & Τρίτη (20.00). Ειδικά στις γιορτές: Πέμπτη 25/12/25 & 1/1/26, Τετάρτη 7/1/26 (18.00)



«Μια νύχτα μόνο»: Με τους Δημήτρη Λάλο, Μαριλίτα Λαμπροπούλου, Φιλαρέτη Κομνηνού, Λυδία Φωτοπούλου, Γιάννη Βούρο, Τάσο Ιορδανίδη, Μαριάννα Πουρέγκα, Μαρία Ζορμπά κ.ά. Κάθε Κυριακή, Δευτέρα & Τρίτη (21.00), στο Mega