Κόρα Καρβούνη: «Δεν ντρέπομαι να ζητάω αυτό που θέλω»

Η Κόρα Καρβούνη ξεχωρίζει με την ψιλόλιγνη, λιτή όψη της, που της επιτρέπει να μεταμορφώνεται. Απόφοιτος της Δραματικής Σχολής του Εθνικού ξεκίνησε να δουλεύει από τα είκοσι δύο της χρόνια στο θέατρο και τον κινηματογράφο.

Πρόσφατα πέρασε στις καθημερινές σειρές στην τηλεόραση. Ζει στο κέντρο της Αθήνας. Εχει μια δίδυμη αδελφή. Αυτή την εποχή, παράλληλα με τα γυρίσματα του «GrandHotel» ετοιμάζεται για μια ακόμα κάθοδο στην Επίδαυρο, στην «Αντιγόνη» του Σοφοκλή, σε σκηνοθεσία Ούλριχ Ράσε.

«Tο όνομά μου είναι Κόρα-Μέι, απ’την αμερικανίδα γιαγιά μου. Μεγάλωσα στη Νέα Σμύρνη. Σχολείο πήγα στη Λεόντειο, εξ ου και η Γαλλική Φιλολογία. Γενικά είχα έφεση στις γλώσσες. Κάλλιστα θα μπορούσα γίνω διερμηνέας αν δεν γινόμουν ηθοποιός. Εχω μια δίδυμη αδελφή και πολλά αδέλφια από προηγούμενους γάμους των γονιών μου.

»Η μητέρα μου με πήγαινε στο θέατρο και στην Επίδαυρο, όπως κι η γιαγιά μου. Εχω δει εμβληματικές παραστάσεις, τον “Γλάρο” με την Κάτια Δανδουλάκη και την Καρυοφυλλιά Καραμπέτη, το “Βίρα τις Αγκυρες”, ωραία πράγματα. Αλλά είχα ένα μικρό πρόβλημα: Ζήλευα. Και είπα στη μαμά μου ότι δεν θέλω να με ξαναπάει. Εκανα βέβαια θέατρο στο σχολείο, συμμετείχα σε παραστάσεις στις γιορτές. Μετά πέρασα στη Γαλλική Φιλολογία και ύστερα έδωσα εξετάσεις στη Δραματική του Εθνικού. Ηταν προαπαιτούμενο απ’την οικογένειά μου να μπω στο Πανεπιστήμιο για να πάω στο θέατρο. Τελικά παρακολούθησα μόνο το πρώτο έτος στο Πανεπιστήμιο και δεν τελείωσα τη σχολή.

»Δέκα εννέα χρόνων πήγα στη δραματική, στα 22 ήμουν έξω και εργαζόμουν.

»Στο Εθνικό ήμουν σίγουρη ότι θα περάσω, δεν ξέρω γιατί, γιατί δεν είχα κάνει καν προετοιμασία. Ετοίμασα μόνη μου έναν μονόλογο. Είχα πίστη αλλά είχα και αυτό το θάρρος-θράσος του εφήβου. Θυμάμαι έγραψε τότε ο καλός μου καθηγητής, ο Στέφανος Κυριακίδης στις σημειώσεις του ότι “αυτό το κορίτσι δεν έχει νεύρο, έχει νεύρα”. Οντως είχα μπει στις εξετάσεις με απίστευτα νεύρα γιατί μου είχαν πει ότι πρέπει οπωσδήποτε να έχεις μέσο για να περάσεις. Με πήραν όμως, τελευταία και καταϊδρωμένη, μαζί με τη Στεφανία Γουλιώτη. Σταδιακά άρχισα να καταλαβαίνω τι είναι η υποκριτική -ήμουν άγραφο χαρτί. Είχα ξεκινήσει πολύ χαμηλά στη βαθμολογία μου αλλά στο δεύτερο έτος βγήκα πρώτη, με αριστείο. Σιγά-σιγά άρχισα να μπαίνω στον κόσμο που μ’έβαζαν οι καθηγητές μου και δεν άργησα να ξεκινήσω να δουλεύω. Εξαρχής μου δόθηκαν μεγάλοι ρόλοι, πρωταγωνιστικοί, με σκηνική ευθύνη.

»Η πρώτη μου δουλειά ήταν στο ΔΗΠΕΘΕ Πατρών με την αείμνηστη Χρύσα Σπηλιώτη, μετά έπαιξα στον “Σιρανό ντε Μπερζεράκ” με τον Μηνά Χατζησάββα που έκανε η Νικαίτη Κοντούρη. Ακολούθησε η “Μήδεια” του Στάθη Λιβαθινού και μαζί άρχισε κι η Επίδαυρος. Εχω μεγάλη εμπειρία και ως μέλος του Χορού αλλά και με ρόλους. Το πιο σημαντικό είναι ο Χορός. Εάν δεν γαλουχηθείς στον Χορό δεν νομίζω ότι μπορείς ν’αναμετρηθείς μ’έναν ρόλο. Είναι πολύ μεγάλο το βάρος. Θα αισθανόμουν ελλιπής χωρίς την εμπειρία του Χορού -συχνά επιστρέφω.

»Δεν ξέρω τι με οδήγησε σ’αυτό το χώρο. Νομίζω ότι ήθελα ν’αγαπηθώ. Οταν έπαψα να έχω αυτή την ανάγκη, τότε νομίζω πως έγινα καλύτερη στη δουλειά μου. Γιατί ακριβώς δεν έπαιζα για κανέναν άλλο λόγο πέραν του να μετακινήσω την ψυχολογία του θεατή, όχι για να είμαι καλή. Ξέρω αν είμαι καλή ή όχι -με τα χρόνια το καταλαβαίνεις. Ξέρω πότε είμαι σε μία δουλειά που θα επιτύχει ή όχι. Το αισθάνομαι, το βλέπω.. Έχουμε μία ευθύνη απέναντι στο κοινό. Δεν γίνεται να ναρκισσευόμαστε ότι είμαστε σε μία καταπληκτική δουλειά, ενώ δεν είναι. Εχουμε ευθύνη να γνωρίζουμε τι αποτέλεσμα δίνουμε στον κόσμο. Αυτή είναι η απαρχή της δουλειάς μας. Οπότε δεν μπορώ να πω ότι θα στεναχωρηθώ αν μου πει κάποιος ότι δεν ήμουν καλή -το ξέρω ήδη.

»Η αλήθεια είναι ότι είμαι πολύ ευχαριστημένη ηθοποιός. Έχω παίξει υπέροχα πράγματα, μου έχουν δοθεί άπειρες ευκαιρίες.

»Θεωρώ ότι ο ηθοποιός όπως και κάθε άνθρωπος γενικά, είναι ένα όλον, έχει απίστευτες πλευρές και απλά χρειάζεται έναν τρόπο για να τις φωτίσει. Ο ηθοποιός μπορεί να παίξει τα πάντα όπως κι ένας άνθρωπος είναι τα πάντα. Είμαστε καλοί, είμαστε κακοί, είμαστε στριμμένοι, είμαστε και ευγενικοί. Έχουμε όλες τις πτυχές. Κι εμένα μ’αρέσει ν’αλλάζω. Αλλιώς με βαριέμαι.

»Νομίζω ότι με τα χρόνια άρχισα να συνειδητοποιώ όχι τόσο γιατί έγινα ηθοποιός, όσο γιατί παραμένω, έχω βρει δηλαδή τον δικό μου σκοπό. Και παραμένω γιατί πραγματικά θεωρώ, κι ας ακούγομαι υπερβολική ή ναρκισσιστική, ότι η τέχνη της υποκριτικής έχει και θεραπευτικό χαρακτήρα. Το πιστεύω βαθύτατα. Αισθάνομαι ένα είδος θεραπευτή. Θέλω όντως να βοηθάω τον κόσμο μέσω των παραστάσεων, των σειρών ή των ταινιών. Να βιώνει τα συναισθήματά του, να του υπενθυμίζω πράγματα που έχει ξεχάσει και χρειάζεται να τα βιώσει, πένθη, χαρές, όλα. Και γι’αυτό συνεχίζω να είμαι ηθοποιός.

»Το θεραπευτικό δεν ισχύει για μένα. Δεν θεωρώ ότι η τέχνη θεραπεύει αυτόν που ασχολείται μαζί της. Ισα-ίσα μπορεί να γίνει το αντίθετο, βαυκαλιστική και ναρκισσιστική. Κανείς δεν έχει θεραπευτεί απ’την τέχνη εργαζόμενος στην τέχνη. Κανένας.

»Πήγαινα λιθαράκι-λιθαράκι και προσπαθούσα να μη χάσω τον έρωτα που έχω γι’αυτή τη δουλειά. Μόχθησα γι’αυτό. Δεν επιτρέπω, ακόμα και αν οι συνθήκες δεν είναι οι σωστές, να μου χαλάσει κανένας τον έρωτά μου γι’αυτή τη δουλειά. Κινδύνευσα κάποιες φορές να τα παρατήσω Είναι ανταγωνιστικός χώρος, εκτίθεσαι, χρειάζεται τεράστια πειθαρχία, σου στερεί την προσωπική σου ζωή. Εχω στερηθεί πολλά πράγματα, κυρίως απ’την προσωπική μου ζωή. Δεν είναι μια απλή δουλειά να κάνεις καθημερινά live. Ολη μέρα προετοιμάζεσαι γι’αυτό το live. Είναι ένα σκληρό επάγγελμα και για μένα αυτό δεν πληρώνεται. Είναι μια θυσία προσωπική.

»Στην πορεία έκανα και πολύ σύγχρονο ρεπερτόριο -γι’αυτό ευθύνονται ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος με την Κοραλία Σωτηριάδου και το Θέατρο του Νέου Κόσμου, που μας έδωσαν την ευκαιρία να γνωρίσουμε και εμείς και οι θεατές σύγχρονους συγγραφείς. Αλλά ταυτόχρονα είχα την τύχη να κάνω και πολύ αρχαίο δράμα. Είχα την τύχη επειδή δεν έκανα πολλή τηλεόραση να κάνω και πολύ σινεμά γιατί έχω και έρωτα με το φακό.

»Τηλεόραση έκανα πάντα αλλά πιο σποραδικά - ΕΡΤ, Alpha, Mega. Αποφάσισα όμως ότι θα ήθελα να μπω πιο δυναμικά. Εγώ δεν ντρέπομαι να ζητάω. Δεν γίνεται όλοι να ξέρουν τις δικές μου επιθυμίες, να τις φαντάζονται ή να με έχουν οπωσδήποτε στο νου τους. Οταν θέλω να συνεργαστώ με κάποιον ή κάτι μ’ενδιαφέρει, πάντα ζητάω να συμμετάσχω, εάν κι εκείνοι με φαντάζονται φυσικά.

»Με τη σκηνοθέτριά μας στο “Αυτή η νύχτα μένει”, την Κατερίνα Φιλιώτου, είχαμε ξαναδουλέψει. Και με όλο το θάρρος, την πήρα τηλέφωνο και της το ζήτησα. Επαθε σοκ γιατί δεν το περίμενε, δεν με είχε στο νου της. Είμαστε και πολλοί οι ηθοποιοί. Πέρασα από κάστινγκ για τον ρόλο της Νίτσας κι έτσι μπήκα στο καθημερινό. Θεωρώ ότι είναι μια πολύτιμη εμπειρία. Γιατί δεν είναι όλοι οι άνθρωποι στην Αθήνα ούτε έχουν όλοι την ευκαιρία να δούνε θέατρο -και οικονομικά. Οπότε η ψυχαγωγία που προσφέρει η τηλεόραση έχει μεγάλη σημασία. Είναι σημαντικό ν’ανεβάζουμε συνεχώς το επίπεδο, κι εγώ απ’την πλευρά της υποκριτικής -εκεί μπορώ να βοηθήσω. Ηθελα να προσφέρω μία καλύτερη υποκριτική στην τηλεόραση -το πιστεύω αυτό. Ακολούθησαν οι “Πανθέοι” και τώρα το “Grand Hotel”. Είμαι, πραγματικά ευτυχισμένη.

»Ωστόσο μου έχουν πει και πολλές φορές ότι δεν ταιριάζω σ’έναν ρόλο ή σε μια σειρά. Ετσι είναι η δουλειά του ηθοποιού, έχει, κυρίως, ματαιώσεις. Είμαστε συνηθισμένοι σ’αυτή τη ματαίωση και την απόρριψη, το μαθαίνουμε από νωρίς. Και πρέπει να το μάθεις γιατί συνήθως έχει αποτυχίες, δυστυχώς, όχι επιτυχίες.

»Μ’αρέσει να κάνω διαφορετικά πράγματα. Το γεγονός ότι αυτή τη στιγμή είμαι στην ταχύτητα μιας καθημερινής σειράς και ταυτόχρονα κάνω πρόβες μ’έναν σκηνοθέτη με μια πολύ ιδιαίτερη τεχνική και θεατρική γλώσσα για την Επίδαυρο είναι τα δύο άκρα. Νιώθω πλήρης και ευγνώμων που μπορώ να κάνω κάτι τόσο γρήγορο και ταυτόχρονα να προετοιμάζομαι για κάτι τόσο διαφορετικό στην Επίδαυρο.

»Η διασημότητα εμένα δεν με αφορά. Είναι λάθος να ξεκινήσει κανείς μ’αυτό τον γνώμονα γιατί το πιο πιθανό είναι να μην γίνει διάσημος. Εγώ δεν το είχα καθόλου στο μυαλό μου. Είναι και θέμα χαρακτήρα -δεν είμαι ματαιόδοξη. Εγώ άλλο πράγμα ήθελα να κάνω μέσω του θεάτρου, της υποκριτικής: Να μετακινήσω ανθρώπους. Πιστεύω ότι έχουμε τεράστια δύναμη μέσω της υποκριτικής. Για τους ανθρώπους που είναι στην επαρχία υπάρχουν μόνο οι περιοδείες το καλοκαίρι. Εξ ου και η μεγάλη δύναμη που έχει η τηλεόραση, ακόμα και να φέρει κόσμο στο θέατρο.

»Στον “Ιππόλυτο” που κάναμε πρόπερσι με την Κατερίνα Ευαγγελάτου στη διανομή ήταν ο Ορέστης Χαλκιάς, ο Γιάννης Τσορτέκης κι εγώ -οι δυο τους έπαιζαν στο “Μαέστρο” κι εγώ με τον Γιάννη στο “Αυτή η νύχτα μένει”. Ο κόσμος μου έλεγε ότι “ήρθαμε να δούμε τη Νίτσα και τον Γιώργη”. Αρα, αμέσως-αμέσως το επίπεδο του κοινού ανεβαίνει και του δίνεις τη δυνατότητα αν θέλει να ξαναπάει. Δεν θα ξεχάσω σε μια παράσταση στη Λαμία, που ήταν δωρεάν και ο κόσμος κρεμόταν σαν τσαμπιά, την ησυχία και τη συγκέντρωση των ανθρώπων όταν αρχίσαμε να παίζουμε.

»Απ’την άλλη, η δημοσιότητα δεν μ’έχει ενοχλήσει. Οι άνθρωποι είναι πολύ ευγενείς απέναντι μου. Σπάνια συνέβη κάτι που ξεπέρασε τα όρια. Αλλά πρέπει να ξέρεις ότι διάσημος γίνεσαι όσο παίζει η σειρά -ένα χρόνο, δύο. Μετά ο κόσμος σε ξεχνάει.

»Όταν κάνω ταυτόχρονα θέατρο και τηλεόραση, είναι πολύ δύσκολο να έχω προσωπική ζωή. Δεν υπάρχει χρόνος. Γυρίζω σπίτι για να διαβάσω και να κοιμηθώ. Κι αυτό με λυπεί. Γι’αυτό και δεν θα το ξανακάνω. Είναι εξοντωτικό.

»Παντρεύτηκα πρόπερσι, ενώ είμαστε μαζί 10 χρόνια. Ο γάμος έγινε για πρακτικούς λόγους. Δεν χρειάζομαι οπωσδήποτε το γάμο για να αισθάνομαι ότι έχω ένα σύντροφο. Ο σύντροφος υπάρχει μόνο όταν η σχέση είναι καλή. Γι’αυτό και δεν άλλαξε τίποτα στη ζωή μας -μαζί ζούσαμε.

»Βέβαια και πιστεύω στους μεγάλους έρωτες. Ποιος δεν πιστεύει; Αλλιώς γιατί ταυτιζόμαστε όλοι, τόσα χρόνια, μ’αυτό το παραμύθι. Ολοι ευελπιστούμε σ’έναν μεγάλο έρωτα κι όλοι πιστεύουμε ότι τουλάχιστον για λίγο θα τον ζήσουμε -και σίγουρα τον έχουμε ζήσει. Ωστόσο μεγάλος έρωτας μπορεί να είναι και με κάτι άλλο -να φροντίσεις λουλούδια, η γέννηση ενός παιδιού, η τέχνη σου, η δουλειά σου.

»Με την αδελφή μου είμαστε δίδυμες, ομοζυγωματικές. Κι αυτό είναι κάτι που χρειάζεται να το διαχειριστείς γιατί ενώ εσύ αισθάνεσαι ότι δεν έχεις καμία σχέση με τον άνθρωπο απέναντί σου, όλοι σου λένε ότι είναι ολόιδιος μαζί σου. Βλέπεις την ομοιότητα αλλά και δεν την βλέπεις. Είναι πολύ περίεργο. Συνεχώς σε συγκρίνουν, συνεχώς σε ρωτάνε την ταυτότητά σου -εσύ ποια είσαι… Αυτό ασυνείδητα δεν είναι εύκολο. Μετά είναι και το πολύ μεγάλο δέσιμο που υπάρχει μεταξύ των διδύμων.

»Το καλό που έκαναν σ’εμάς οι γονείς μας είναι ότι μας έβαλαν σε διαφορετικά τμήματα, ώστε να μπορέσει το κάθε παιδί ν’αναπτύξει ανεξάρτητο την προσωπικότητά του, τις παρέες του, σαν να γεννήθηκε μόνο του. Ούτε μας έβαζαν ποτέ τα ίδια ρούχα. Κι ενώ οι γονείς μας πάσχιζαν να μας κάνουν διαφορετικές εμείς θέλαμε να μοιάζουμε η μία στην άλλη -έκοβε η μία κοντά τα μαλλιά της, τα έκοβε και η άλλη. Ολοι οι άνθρωποι έχετε γεννηθεί μόνοι σας. Εμείς μοιραστήκαμε μέχρι και τη γέννα. Κι έχουμε μια ισχυρή σχέση.

»Η αδελφή μου έχει συνηθίσει να την μπερδεύουν με εμένα, το απολαμβάνει κιόλας όταν της λένε ωραία λόγια, είναι περήφανη. Μια φορά την έβαλα να παίξει τη δίδυμη αδελφή μου σε ταινία -“Ο δυσάρεστος” του Γιώργου Γεωργόπουλου με τον Όμηρο Πουλάκη.

»Δεν φαντάστηκα ποτέ ότι θα έχω τόσο ανθόσπαρτη καριέρα. Πιστεύω και στην τύχη και στη δουλειά. Δεν ήταν όλα ρόδινα ούτε εύκολα. Αλλά αναλογιζόμενη τις δουλειές που έχω κάνει, οι επιτυχίες ήταν πολλές σε σχέση με τις αποτυχίες. Μ’αρέσει να βιώνω το παρόν και θέλω να το απολαμβάνω».

Η Αγγέλα στο «Grand Hotel»

«Η Αγγέλα μου αρέσει γιατί είναι πολύ αντιστικτική και αντιθετική σ’αυτά που κάνει και σ’αυτά που κρύβει. Είναι ένας αυστηρός άνθρωπος, των τύπων, που τα έχει όλα τακτοποιημένα, ενώ η προσωπική της ζωή είναι ένα χάος. Είναι πολύ ωραίο να παίζεις ένα χαρακτήρα με τόσο αντίθετες πλευρές. Γιατί έτσι είναι οι άνθρωποι.

»Η σειρά έχει ακόμα πολλές ανατροπές -συνεχίζει και του χρόνου. Κάνουμε πολύωρα γυρίσματα, σε δύο πλατό, σε εξωτερικούς χώρους. Εχει πολύ τρέξιμο. Για να έρθει αυτό το αποτέλεσμα στους δέκτες σας μοχθεί μια τεράστια ομάδα. Αλλά όταν ακριβώς ο κόσμος το αγκαλιάζει τόσο πολύ, τότε και εμείς έχουμε μια τεράστια επιβράβευση».

Κόρα Καρβούνη: Με την Αντιγόνη στην Επίδαυρο

«Για την “Αντιγόνη” πέρασα οντισιόν, όλοι περάσαμε. Αν είχα αγωνία; Όχι. Ούτε πίστη είχα. Πήγα με πολλή μεγάλη χαρά να γνωρίσω αυτόν τον σπουδαίο άνθρωπο, τον Ούλριχ Ράσε, και να του συστήσω τον εαυτό μου, πράγμα που δεν μου συμβαίνει πια συχνά -γιατί ο κόσμος της δουλειάς με γνωρίζει. Πήγα με στόχο να απολαύσω την οντισιόν μου και να του δείξω ποια είμαι. Και αυτό έχει μία απενοχοποίηση και καμία αγωνία. Ισως γι’αυτό και να με πήρε. Γιατί όποτε έχω πάει σε οντισιόν έτσι, με κέφι, έχω περάσει.

»Σ’αυτή την “Αντιγόνη”, ο Ράσε φωτίζει ακόμα περισσότερο την τραγική σύγκρουση μεταξύ των δύο δικαίων που υπερασπίζονται οι δύο ήρωες. Δεν θέλει να βγει ένας Κρέων τύραννος, δικτάτωρ. Θέλει να βγει ένας άνθρωπος που πραγματικά προσπαθεί να προστατέψει τους νόμους του κράτους του. Και βρίσκεται αντιμέτωπος μ’ένα πλάσμα που έχει ακριβώς την αντίθετη άποψη. Οπότε η τραγική σύγκρουση διογκώνεται, και αυτό, για μένα, είναι το σωστό. Οι ήρωες στο αρχαίο δράμα δεν είναι ο μέσος άνθρωπος, είναι ακραίοι. Η Αντιγόνη αυτοκτονεί -σαν τους Μουτζαχεντίν. Οπως αντίστοιχα και ο Κρέων, υποστηρίζοντας τόσο πολύ τους νόμους του κράτους, καταστρέφει όλη του την οικογένεια.

»Αυτοί οι ήρωες δεν μονοδιάστατοι, είναι πολυπρισματικοί. Αυτό είναι το καταπληκτικό. Η Αντιγόνη στην αρχή της πορείας της είναι πολύ γοητευτική. Μετά όμως, δεν είναι γοητευτικός ένας άνθρωπος που θέλει να αυτοκαταστραφεί. Και ουσιαστικά οι αρχαίοι τραγικοί το κάνουν επίτηδες για να δούμε εμείς ως θεατές τις πιο ακραίες και ζωώδεις μας πλευρές και να αντί-ταυτιστούμε με τους ήρωες. Εξού και έχουμε κάθαρση.

»Αυτός ο σκηνοθέτης κάνει ένα είδος θεάτρου που εμένα προσωπικά με συγκινεί. Εχει βάθος το θέατρο που κάνει γιατί δεν έχει κανένα ρεαλισμό, αλλά ταυτόχρονα βλέπεις πολύ καθαρά τον τραγικό ήρωα να μοχθεί, να περπατάει, να οδεύει προς την καταστροφή. Επαληθεύει και το αρχαίο δράμα και το τραγικό ήρωα και το μόχθο του ηθοποιού και εγώ συγκλονίζομαι όταν μία παράσταση δεν είναι μόνο ένα πράγμα».

Η Κόρα Καρβούνη είναι η Αντιγόνη στην ομώνυμη τραγωδία του Σοφοκλή. Σκηνοθεσία Ούλριχ Ράσε - Εθνικό Θέατρο. Επίδαυρος 27-28-29/6 & παίζει στην καθημερινή σειρά «GrandHotel» (Αnt1)