Αυτή είναι η στιγμή που ο έρωτας γίνεται καταστροφικός -Σύμφωνα με ψυχοθεραπεύτρια ζευγαριών
Κάθε σχέση έχει τις προκλήσεις της, όμως υπάρχει μια λεπτή στιγμή όπου ο έρωτας σταματά να μας δυναμώνει και αρχίζει να μας αδειάζει. Η θεραπεύτρια ζευγαριών Aurore Berbudeau εξηγεί πότε ο έρωτας γίνεται αυτοκαταστροφικός.
Σε κάθε ιστορία αγάπης υπάρχουν προσαρμογές και συμβιβασμοί. Η αρχική φάση της σχέσης, γνωστή ως «φάση της ένωσης», μπορεί να μοιάζει με μεταμόρφωση. Μοιραζόμαστε συνήθειες, υιοθετούμε προτιμήσεις, συγχρονίζουμε επιθυμίες.
Όταν η σχέση είναι υγιής, όπως σημειώνει στο γαλλικό Journal des Femmes η θεραπεύτρια ζευγαριών Aurore Berbudeau, «συνεχίζουμε να ανθίζουμε μέσα από τα δικά μας πάθη, νιώθοντας πως ο σύντροφός μας μάς ενθαρρύνει και γιορτάζει αυτό που ήδη είμαστε. Η αγάπη τότε μάς θρέφει και μάς γεμίζει ενέργεια». Όταν όμως η απομόνωση παίρνει τη θέση της σύνδεσης, τότε είναι ώρα να ανησυχήσουμε.
Ποια στιγμή ο έρωτας γίνεται καταστροφικός
Κάποιες σχέσεις δεν καταρρέουν απότομα, αλλά φθείρονται αργά, μέσα στην καθημερινότητα. Μπορεί να ξεκινήσει με μικρές υποχωρήσεις –να λέμε «ναι» ενώ θέλουμε να πούμε «όχι», να αποσιωπούμε τις ανάγκες μας για να μη δημιουργήσουμε εντάσεις, να ανεχόμαστε συμπεριφορές που δε θα δεχόμασταν από φίλους.
Όπως επισημαίνει η Berbudeau, «πολύ συχνά κρύβουμε την αυθεντικότητά μας από έναν ενστικτώδη φόβο πως, αν δείξουμε τον αληθινό μας εαυτό, δε θα μας αγαπήσουν». Ένας φόβος που, όπως εξηγεί, έχει τις ρίζες του στην παιδική ηλικία ή σε προηγούμενες εμπειρίες.
Σύμφωνα με ειδικούς στην ψυχολογία, η αγάπη αρχίζει να γίνεται καταστροφική τη στιγμή που παύουμε να αναγνωρίζουμε τον εαυτό μας.
«Το να μη γνωρίζουμε πια ποιοι είμαστε σημαίνει ότι απομακρυνόμαστε από την ουσία μας», εξηγεί η θεραπεύτρια. Δρούμε ενάντια στις αξίες και τις επιθυμίες μας, προσαρμοζόμαστε υπερβολικά, σβήνουμε σταδιακά. «Νιώθουμε σβησμένοι, αποκομμένοι από την αυθεντικότητά μας», προσθέτει η Berbudeau.
Κάποιες φορές, αυτή η απομάκρυνση εκφράζεται μέσα από ρόλους που υιοθετούμε για να διατηρήσουμε μια εύθραυστη σχέση -«προσποιούμαστε πως είμαστε πιο ψύχραιμοι ή πιο αδιάφοροι από όσο πραγματικά είμαστε». Αυτή η αίσθηση αποσύνδεσης αποτελεί προειδοποιητικό σήμα. Δεν οφείλεται σε αδυναμία χαρακτήρα ούτε πρέπει να γεννά ενοχές, αλλά προέρχεται από βαθύτερα, ανείπωτα τραύματα.
Η Berbudeau υπενθυμίζει πως οι τοξικές σχέσεις δεν επηρεάζουν μόνο τη συναισθηματική μας κατάσταση, αλλά και το σώμα μας. «Εμφανίζεται συναισθηματική κόπωση, θυμός, ευερεθιστότητα. Ακόμη και η όψη μας αλλάζει -το δέρμα χάνει τη λάμψη του, το βλέμμα σβήνει, σταματάμε να φροντίζουμε τον εαυτό μας». Αυτή η αργή διάβρωση οδηγεί τελικά σε μια κρίσιμη επιλογή: να μείνουμε και να συνεχίσουμε να χανόμαστε ή να φύγουμε και να ξαναβάλουμε τον εαυτό μας στο κέντρο της ζωής μας.
Όπως λέει η ίδια, «είναι σαν να βρισκόμαστε μπροστά σε μια λευκή σελίδα, έτοιμοι να γράψουμε από την αρχή. Εκεί όπου οι περισσότεροι βλέπουν ένα τέλος, εγώ βλέπω μια ευκαιρία να ξανασυνδεθούμε με αυτό που πραγματικά είμαστε».
