«Πολύ γελάσαμε σήμερα... Σε καλό να μας βγει». Θυμάμαι πάντα αυτή τη φράση. Την άκουγα συχνά. Και δεν μπορούσα να την καταλάβω.
Μετά από τα πολλά γέλια και αστεία, κάποιος από την παρέα -των γονιών μου, των φίλων τους, των γειτόνων, των παππούδων μου, θα την ξεστόμιζε... «Σε καλό να μας βγει...».
Στο κάτω-κάτω ο καθένας μας έχει τους δαίμονές του, δεν χρειάζεται να επωμίζεται κι άλλους, φορεμένους από μια κοινωνία ή μια οικογένεια, είτε λόγω θρησκείας είτε λόγω αγραμματοσύνης
Οταν ρωτούσα τη μάνα μου, η απάντηση ήταν πάνω-κάτω η ίδια. Μια φράση του τύπου «μην μας ματιάσουν», κι ας μην πίστευε στο μάτι. Κι εκείνη, όπως και πολλοί ακόμα, της γενιάς της, παλιότεροι αλλά, όπως αποδεικνύεται και νεώτεροι, είχαν ενοχοποιήσει το γέλιο, τη χαρά και, πολύ περισσότερο, την ευτυχία. Σαν να μην έχουμε το δικαίωμα να γελάμε συχνά ή να γελάμε πολύ. Σαν να υπάρχει πάντα κάποιος που θα μας ζητήσει τα ρέστα...
Μεγαλώσαμε με την άποψη ότι όταν κάνεις κάτι για τον εαυτό σου, είσαι εγωιστής και αδιάφορος. Οτι πρέπει, με κάποιον τρόπο, να «θυσιάζεσαι» για τους άλλους όπως θυσιάζονται κι οι γονείς σου για σένα. Οτι κάπου χρωστάς -αλλά δεν σου χρωστάνε.
Περνώντας τα χρόνια άρχισα να συνειδητοποιώ ότι αν δεν κάνεις πράγματα για τον εαυτό σου, αν δεν αφήνεσαι, αν δεν γελάς, αν δεν χαίρεσαι, με λίγα λόγια, αν δεν είσαι καλά με τον εαυτό σου, δεν μπορείς να προσφέρεις τίποτα στους άλλους. Η προσωπική, εσωτερική, ευτυχία δεν είναι ούτε εγωισμός ούτε τίποτα. Και δεν πρέπει να νοιώθεις καμία ενοχή για τη χαρά ή το γέλιο. Ούτε το κλέβεις από κάποιον άλλον ούτε πρέπει να το δώσεις πίσω. Στο κάτω-κάτω ο καθένας μας έχει τους δαίμονές του, δεν χρειάζεται να επωμίζεται κι άλλους, φορεμένους από μια κοινωνία ή μια οικογένεια, είτε λόγω θρησκείας είτε λόγω αγραμματοσύνης.
Καλό και άγιο το «αγάπα τον πλησίον σου», αλλά κανείς δεν μας είπε, πραγματικά, ότι για να το πετύχεις αυτό πρέπει πρώτα απ΄όλα να αγαπάς τον εαυτό σου. Κι όποιον αγαπάς θες να τον βλέπεις ευτυχισμένο -χωρίς ενοχές...
