Συναντιόμαστε έξω από το Δημοτικό Θέατρο του Πειραιά, ένα μεσημέρι Παρασκευής, με την Μελίνα Λεφαντζή, και μπαίνοντας στον εσωτερικό χώρο, όπου και πραγματοποιήθκε η φωτογράφιση, είναι σαν να βρισκόμαστε σε μια άλλη εποχή. Η ηθοποιός, που φέτος παίζει στη σειρά «Το προξενιό της Ιουλίας», στον Alpha, αμέσως κάνει μια αναδρομή στο παρελθόν: όταν σε αυτό το επιβλητικό κτίριο ήταν με τη μουσική κοινότητα του σχολείο του. Και κάπως έτσι ξεκινάει η αφήγηση της.
«Είμαι γέννημα θρέμμα Πειραιώτισσα, με όλες τις παιδικές μου αναμνήσεις να σχετίζονται με τον Πειραιά, κι έχω δύο μικρότερα αδέρφια που πάντα είχαν την τάση να με προσέχουν, δηλαδή, το ανάποδο από αυτό που συνήθως συμβαίνει, ίσως γιατί ήμουν πιο παρορμητική και αυθόρμητη. Οι τρεις μας είμαστε πολύ δεμένοι, μεγαλώσαμε με πολλή αγάπη, η οικογένεια μου είναι πάντα το στήριγμα μου, και ότι συμβαίνει στη ζωή μου, θέλω να το συζητάω μαζί τους.
Από τις πιο έντονες παιδικές μου αναμνήσεις είναι τα καλοκαίρια που πηγαίναμε στην κατασκήνωση -αυτές τις όμορφες εικόνες τις κρατάω μέχρι σήμερα μέσα σαν θησαυρό. Όποιος έχει πάει κατασκήνωση βιώνει ένα μικρόκοσμο, ζει σε μια κοινότητα που λειτουργεί ομαδικά κι αυτό εμένα μου άρεσε πάρα πολύ -ο ένας βοηθούσε τον άλλον, παίζαμε όλη μέρα, ήμασταν στη φύση. Μου αρέσει πολύ το πρόγραμμα, το έχω ανάγκη, και τότε το χαιρόμουν -δεν με πείραζε καθόλου. Ξυπνούσαμε νωρίς το πρωί, κάναμε διάφορες δραστηριότητες, τρώγαμε όλοι μαζί, μετά παίζαμε -ήταν πράγματα που με γέμιζαν. Για τουλάχιστον 6 χρόνια πήγαινα στην κατασκήνωση, πότε ήμουν με την αδερφή μου, πότε με τον αδερφό μου, και ανυπομονούσα να έρθει το επόμενο καλοκαίρι για να ξανά πάω.. Επίσης, θυμάμαι έντονα τα καλοκαίρια στη Μάνη, στο χωριό του μπαμπά, όπως και όταν πηγαίναμε για κάμπινγκ στη Χαλκιδική. Εξακολουθώ μέχρι σήμερα να κάνω camping, τελευταία φορά έκανα στη Σαμοθράκη, έχει μια απίστευτη αίσθηση ελευθερίας, ξυπνάω κι είμαι δίπλα στη θάλασσα, μπορώ να έχω μαζί το σκυλάκι μου, τη Νάιλα -γενικότερα είναι τρόπος ζωής.
